Maand: november 2013 (Page 1 of 4)

“Ja hoor, natuurlijk mag hij dat dénken,” lacht ze smakelijk. Ze klikt de statusupdate weg en draait zich naar haar vriendin, die nog steeds verbijsterd haar smartphone vasthoudt. “Echt ??” brengt die half verstomd uit. “Dus je laat zomaar toe dat hij dat zo hop, online slingert ?” Ze haalt haar schouders op. “Tja och. Wat kan mij dat nou interesseren ? Leuk voor hem, toch, en iedereen die mij kent weet wel beter.”

Ze draait zich om en klikt een filmpje open dat iemand deelde. “Onee, die ken ik al.” Haar vriendin staat nog steeds met ongelovig ver geopende mond. “Ja hallo, dat is toch ? Iedereen weet dat hij anders toch nooit aan een vriendin komt, laat hem maar denken dat ik zijn vriendin ben hoor. Kan ik lekker alles doen wat ik wil zonder dat iemand lastige vragen stelt, en denken ze bij hem ook van whoa, dat hij haar heeft kunnen krijgen WTF.”

Ze klikt verveeld door een spelletje heen en drinkt van haar cola. Ze zal nooit aan haar vriendin toegeven dat ze de jongen stiekem heel leuk vindt. Even valt haar oog terug op de statusupdate. “In een relatie met” – haar hart bonkt. Het is net echt.

De fotograaf van een verwaarloosdetuinenmagazine is over de vloer. Mijn tuin is de meest opvallende verwaarloosde tuin in mijn wijk. “Het is zelden dat we een tuin zien met zoveel potentie die zó naar de kloten gaat,” lacht de vrolijke fotografe terwijl ze de lichttesten op haar digitale schermpje bekijkt. Ik knik maar wat met mijn badjas half open en krab aan mijn buik. Het onkruid staat in mijn voortuin ongeveer tot schaamstreekhoogte. Daarnaast is er een boompje van onbekende origine uit de grond geschoten die nu ter hoogte van het dak zwaait. Het hek bladdert af en alles stinkt naar rotte modder.

Ze vraagt of ze ook naar de achtertuin mag kijken. Ik zucht en sputter wat tegen. Dan moet ik mijn sleutels gaan zoeken namelijk en daar heb ik even helemaal geen zin in. Ze oppert dat ze ook via de poort om kan lopen anders. Ik zeg dat de poort op slot is wegens instortingsgevaar van de schuur ernaast, waar mijn vijver in overgestroomd is. Daast liggen de tegels scheef sinds de aardappelen die eronderdoor groeiden in de grond zijn gaan rotten.

Ik zie de verrukking in haar ogen en besef me plots dat ik haar beter wijs had kunnen maken dat de achtertuin juist wél goed onderhouden was. Met een moeilijke frons probeer ik na te gaan waar ik ook alweer mijn sleutels het laatst gezien heb. Ondertussen stort er een kamerplant van ellende in.

In de grote bibliotheek van Prozacstad gaat een vinger over boekranden. Er staat geen enkel boek over een onmogelijke liefde tussen een dinosauriër en een soepstengel in de grote kast. Dit betekent niet dat niemand dat boek nog geschreven heeft. Het kan al bestaan. Een prima reden om hetzelfde verhaal ook niet op te schrijven. En zo schrijft de Grote Uitsteller alle stomme ideeën die hij deze morgen krijgt, onverbiddellijk af.

Hij begon zijn carrière, jaren terug, als een doodgewone Uitsteller. Een van honderden. Een beetje Uitsteller ben je zó. Daar is niet veel voor nodig. Een kind kan de was uitstellen. In de Uitstellerij zijn er dan ook veel amateurs actief. Aanstellers, noemt hij ze wel eens schamper. Toch zijn ze gevaarlijk, met z’n allen, die Aanstellers. Een slecht geïnformeerde op net de verkeerde plaats zou zo’n Aansteller zomaar tot Grote Uitsteller kunnen benoemen.

Hij is blij dat de titel hem ten deel is gevallen. Hij verdient het, hij is waarlijk dé Grote Uitsteller. Zelfs zijn kandidatuur voor de aanstelling had hij uitgesteld aan te melden. Uitzonderlijk afwachtend had hij aandachtig alle stellingname vooruit geschoven en zo strategisch zich afgezonderd van de meute aanstellers die de aandacht op hun uitgestalde uitstellerij poogden te richten. Gelukkig bleek dat de juiste aanpak, en nu pakken ze de titel niet zomaar meer van hem af. Ook de vragen die ze stellen, stemmen vooralsnog niet tot antwoorden. Niet dat de vragen veel voorstellen. Het prominentst prevaleert de vraag wat het Uitstellersschap nu voorstelt. Hij besluit daar heel, heel lang over na te denken voorlopig.