Dag: 14 november 2013

Onze relatie had ongeveer 17 jaar geduurd, voordat ik er definitief de stekker uittrok. Nou ja, definitief, ik ben niet zo goed in afscheid nemen. Af en toe zagen we elkaar nog wel, wanneer ik het initiatief ervoor toonde.. maar van echte liefde was geen sprake meer.

Je had me te vaak in de kou (en regen) laten staan, teleurgesteld. En dan de sleur.. onvermijdelijk natuurlijk als je zo lang al samen ben. Soms offer je dingen op voor je lief en soms gaat dat ook heel lang goed. Ik dacht “DIT is het, dit moet het zijn” en het voelde ook zo vertrouwd. Maar het knaagde aan me. Ik had slechts een stukje van jou. Nooit helemaal voor mezelf. Altijd moest ik je delen. Dat speciale gevoel… de magie van in het begin.. ik realiseerde me dat het echt weg was.

De behoefte aan andere wegen, andere scenery werd voor mij iedere dag groter en daar kon jij niet tegen opboksen. Ik koos voor een ander. Weer een ander. Als jij en ik elkaar al zagen, zoefde je snel voorbij. Ik voelde geen wrok, dat is nu eenmaal hoe dingen gaan in het leven.

Gisteren zag ik je weer. Je hebt nog steeds veel mensen om je heen, alle soorten, kleuren en maten. Toch raakte ik een beetje in verwarring, wist me niet meteen een houding te geven. Je bent veranderd. Je hebt jezelf opgepoetst en bent wat meer van deze “modernere tijd” geworden.

Ik vond het spannend om weer even samen te zijn. Vandaag nog eventjes. Ik heb besloten ervan te genieten, het beste van te maken. We weten beiden dat het van korte duur zal zijn. Soms moet je dat wat je dierbaar is weer loslaten, de ruimte geven zijn (of haar) weg te gaan. Voordat de boel verstikt.. Hopelijk heb je er begrip voor.

Wie weet.. in de toekomst een keer samen naar Parijs?