Dag: 12 november 2013

Een pleeborstel. Dat was het woord. Een pleeborstel. Zo ziet mijn profielfoto eruit, menen de niet-dichters onder mijn vriendjes. Ik heb een profielfoto die ik voor de grap heb genomen met opsta-kapsel. Alles bungelt door de war. Ik moet nodig naar de kapper. Als burger, en modern mens, tenminste. Als dichter gelden heel andere regels. En zeker als je streeft naar een beetje gezichtsbekendheid.

Eigenlijk zijn bijna alle dichters die ik ken een beetje aanstellers. Twee dragen er met de regelmaat van de klok een knot. Een ander draagt wild krullerig haar dat er nét te gestyled uitziet om verward of zwerverig over te komen. Bijna allemaal, ikzelf ook, hebben ze slonzige colbertjes. Een kale dichter die ik ken draagt regelmatig een halsband. Ik ken een dichter die een geitbaard laat groeien waar je een forse gootontstopping mee kunt uitborstelen. En ook de vrouwen pik je er vaak snel uit. Met een supercultureel gekleurde poncho in een bruin café zitten bijvoorbeeld. Of met knettergekke oorbellen.

Het is net of de dichters per se horen te benadrukken dat ze een beetje gek zijn. Gekker dan de gemiddelde beer. Dat is trouwens ook niet helemaal waar. Ik ken dichters die bijzonder onopvallend gekleed gaan. Brilletje, geruiten hemdje. T-shirt of trui. Niet eens een opvallende kleur broek. Gewoon een huisvadertje of bouwvakker in zijn weekend. Als ik echter heel eerlijk moet zijn, is het bij de meeste onopvallende dichters moeilijker op te roepen wat ze ook alweer dichtten. Sommigen springen er bovenuit. Dan is hun materiaal een beetje gek. Gekker dan het materiaal van de gemiddelde beer.

Ik vraag me af of clowns ook zo over elkaars schminck nadenken.