KutBinnenlanders.nl

Maand: april 2013 (Page 1 of 6)

Mop over het koningspaar

Na de kroning.
Maxima  en Beatrix en willem zitten smorgens  aan het ontbijt.Bea is blijven slapen bij het koningspaar.
Heb je lekker geslapen vraagt Bea aan Maxima?
Ja we hebben ook flink en lekker geneukt zegt maxima.
 
Bea zegt in onze koninklijke kringen zeggen we  dat we een eitje  hebben gebakken.
De volgende morgen bij het ontbijt  vraagt Bea of  ze goed heft geslapen?
 
Ja zegt Maxima  en we hebben eerst 3 eieren gebakken  en willem heft zelfs de pan schoon gelikt

Lowy Thailand

 

Cineman (5): Gepast ongepast.

Film van de dag: Puss in Boots (2011).

Hoe langer ik naar ze keek, hoe liever ik wou dat ze pasten. Ze waren per abuis aan mijn voordeur afgeleverd. De bezorger wou deze niet bestelde schoenen niet terug in ontvangst nemen. Dus daar zat ik. Met een paar prachtige, werkelijk prachtige schoenen. Ik probeerde ze aan maar zoals gevreesd, ze pasten niet. Te krap. Veel, veel te krap. Ik plaatste ze in de gang om te overwegen wat ik ermee moest doen. Terugsturen, was het enige dat ik kon bedenken. Ze waren immers niet voor mij.

Er was echter geen geadresseerde naam op het pakket, enkel mijn woonadres. Een hinderlijke slordigheid. Zouden deze schoenen wel bij de juiste persoon belanden als ik ze terug zou sturen, deze schoenen met hun betoverende glans en hun zachte tast ? Gehypnotiseerd zat ik bij de schoenen gehurkt en kon ik me niet voorstellen deze meesterlijke kunstwerken zomaar aan een bezorger mee te geven en aan ongetwijfeld ongeïnteresseerd, horkerig orderpersoneel over te laten die ze misschien wéér naar een verkeerd adres zouden sturen, waar ze misschien een veel minder zorgzame ontvangst zouden krijgen.

Ik schudde het beeld van dit elegante schoeisel, achteloos in een vuilcontainer gesmeten tussen koffiefilters en bierblikken, van me af. Maar dan nog. Jammer dat ze niet pasten. Ik zou goed voor ze zorgen. Voorzichtig probeerde ik nog éénmaal. Het wou echt niet. Ik liet zachtjes een traan over mijn wang biggelen om het besef dat puur om mijn schoenmaat, een gegeven waar ik genetisch mee opgezadeld zit en niets aan kan doen, ik deze schoenen zou moeten laten gaan.

Nee, ik moest en zou ze op een of andere manier passen. Deze schoenen hoorden bij mij. Ik paste mijn handen erin. Dat ging veel beter. Dan maar zo, besloot ik, en begon op mijn handen door het huis te lopen, comfortabel in de schoenen uitgespreid. Mijn voeten stootten tegen de kamerlamp, die rinkelend naar beneden kwam en in duizend spetterende scherven op de grond uiteen knalde. Verschrikt deed ik enkele stappen achteruit naar de muur en tikte zo, in een onhandige zwaai met mijn hiel, het schilderij van de muur. Paniekerig poogde ik me uit de buurt van kwetsbare objecten te houden maar op mijn handen door het huis ging in rap tempo alles kapot.

Ik stapte er weer uit en zat, temidden van de puinhopen, op wat van mijn bank over was teneergeslagen naar de schoenen te kijken. Ze waren zo prachtig. Maar ze pasten me toch echt niet. Treurig plaatste ik ze op de woonkamertafel en nam een foto. Daarna ging ik op zoek naar de doos waarin ze aangekomen waren.

Ik wil maar zeggen, ongepast is lang niet altijd ongewild.

 

‘Eenzame gekken’

Onthoud hoe dit geformuleerd is, Nederland. Ik vind dit persoonlijk een levensgevaarlijk klinkende alinea. Of liever gezegd: wie van ons is uiteindelijk géén ‘eenzame gek’ ? Is dit de dag dat het fascistische Nederland zich in volle glorie, schaamteloos toonde en u er zonder blikken of blozen naar keek en het niet eens opmerkte ? De dag dat men begon met dingen zeggen die u geen zorgen meer baren ?

Maak u niet ongerust, ik blijf op de ‘feestdag’ in kwestie binnen. Geef mijn portie maar helemaal aan Fikkie. En ik heb tijdens het nachtburgemeesterschap in Tilburg wel geleerd dat een feestje áltijd voorgaat op principes, maar vergeef me als ik niet begrijp wie nu nog wél iets met de koningendag te maken wil hebben. Dit zijn woorden over uw medeburgers, Nederland. ‘Eenzaam zijn’ is in deze formulering nog nét geen misdaad. Maar wel iets waar we collectief bang voor moeten zijn, voor die ‘eenzame gekken’. Onberekenbaar, dat gespuis. Ik zeg, preventief alle eenzamen ruimen, gek of niet. Want ze worden vanzelf gek, die eenzamen. Dat weet een kind ! En als we toch bezig zijn, andersdenkenden, dat zijn eigenlijk ook wel eenzame mensen he, en een beetje gek. En anderslevenden. Andersgekleurden. Andersgedragenden. Nu u erop let, overal lijken er wel mensen te zijn die anders zijn dan u. Aan de overkant van de straat, op uw stoep, uw buren, die engerds die daar hun hond lopen uit te laten. ANDEREN, HELP ! DE HELE STRAAT LIJKT BEZAAID MET DAT ANDERSSOORTIG GESPUIS !

Nahja laat maar weer, ik merk vaker en vaker dat ik de enige ben die nog van dit soort shit een probleem maakt. En ook bij mij zal het vast uiteindelijk slijten.

 

De ‘net-zo-open-als-op-Twitter’ verjaardag

Ding dong

,,Heeeeeey, weer veel te laat, zoals altijd!’’

,,Ja, omdat we lang twijfelden om te komen. Ik laat eigenlijk liever al mijn tanden trekken dan naar die saaie kut-partijtjes van jou te gaan.’’

,,Haha, die schoenen, je moet in het circus werken om die aan te durven trekken.’’

,,Nee, die jurk van jou. Volgens mij mist Renz een tent.’’

,,Nou, kom binnen, des te eerder zijn jullie weer opgerot.’’

,,Doe maar gelijk bier, die koffie en gebakjes van je zijn doorgaans niet te pruimen.’’

,,Oh shit, jullie zijn er ook.’’

,,Ik ga niet naast jou zitten hoor, jij stinkt altijd zo.’’

,,Geen probleem. Bespaart me weer een hele avond gezeik over je werk.’’

,,Hebben jullie ook niets gegeven? Ik deel al jaren lege enveloppen uit.’’

,,Sjezus, ben je nog steeds bij dat lelijke wijf van je? Ik dacht dat je d’r zou omleggen voor de verzekering.’’

,,Kan niet iemand een bommelding doen? Kan ik naar huis, voetbal kijken.’’

,,Ik ga echt de hele avond naar jouw tetten staren. Dat is het enige wat me hier op de been houdt.’’

,,Ga je mee naar buiten, auto’s bekrassen?’’

,,Nee, ik ga stiekem roken op de kinderkamer.’’

,,Gelukkig is het alweer zo laat. Tijd om met gierende banden te vertrekken.’’

,,Zal geen probleem zijn, ben zo zat als een toeter.’’

,,Rijd je je wel te pletter? Scheelt weer een oervervelende verjaardag.’’

 

Vluchtroute

Het is oorlog. Oorlog in huize ondergetekende. Oorzaak: de afstandsbediening, een apparaat dat wellicht beter niet uitgevonden had kunnen worden, door de natuurkundige slimmerik die haar in de jaren vijftig van de vorige eeuw aan zijn brein liet ontspruiten. Dat zou heel wat echtelijke ruzies hebben gescheeld.

Het is woensdagavond. Ik wil voetbal zien. Voetbal: oh nobele, poëtische sport, fysieke kunst tot in de hoogste graad!

Zij wil een film zien. Zo’n op ware gebeurtenissen gebaseerd, Amerikaans drama. Tranentrekker eerste klas. Kitsch. Vrouwenvoer. En nu is het dus oorlog, aangezien de tv op de slaapkamer stuk is, een vluchtroute voor deze of gene, is afgesneden. Kop of munt. Kop. Ik trek aan het kortste eind. Dan maar op café. Een goede reden om me te gaan bezatten.

Waarom heeft De Heer mij niet opgezadeld met een eega, gezegend met een behoorlijk ontwikkeld sportgen?

Men heeft het in het leven niet voor het uitzoeken, mijmer ik in mezelf, terwijl ik een inventieve carambole over drie banden besluit met een flinke hap in de schuimkraag van mijn koele pilsje. De club staat 0-3 achter.

 
« Older posts

© 2023 KutBinnenlanders.nl

Theme by Anders NorenUp ↑