met gebogen kop
opgetrokken knieen

 waar ik wijd
maar scheef vaar

waarachtig op de tast
klokgewijs de diepte in ga
lager gelegen beneden
waar de duisternis vertrouwd is

houd ik mezelf lachend groot
klaar voor de dood
die niet gekomen is
maar wel is beloofd

Dan zie ik licht
en jank uit ongeloof