Film van de dag: Puss in Boots (2011).
Hoe langer ik naar ze keek, hoe liever ik wou dat ze pasten. Ze waren per abuis aan mijn voordeur afgeleverd. De bezorger wou deze niet bestelde schoenen niet terug in ontvangst nemen. Dus daar zat ik. Met een paar prachtige, werkelijk prachtige schoenen. Ik probeerde ze aan maar zoals gevreesd, ze pasten niet. Te krap. Veel, veel te krap. Ik plaatste ze in de gang om te overwegen wat ik ermee moest doen. Terugsturen, was het enige dat ik kon bedenken. Ze waren immers niet voor mij.
Er was echter geen geadresseerde naam op het pakket, enkel mijn woonadres. Een hinderlijke slordigheid. Zouden deze schoenen wel bij de juiste persoon belanden als ik ze terug zou sturen, deze schoenen met hun betoverende glans en hun zachte tast ? Gehypnotiseerd zat ik bij de schoenen gehurkt en kon ik me niet voorstellen deze meesterlijke kunstwerken zomaar aan een bezorger mee te geven en aan ongetwijfeld ongeïnteresseerd, horkerig orderpersoneel over te laten die ze misschien wéér naar een verkeerd adres zouden sturen, waar ze misschien een veel minder zorgzame ontvangst zouden krijgen.
Ik schudde het beeld van dit elegante schoeisel, achteloos in een vuilcontainer gesmeten tussen koffiefilters en bierblikken, van me af. Maar dan nog. Jammer dat ze niet pasten. Ik zou goed voor ze zorgen. Voorzichtig probeerde ik nog éénmaal. Het wou echt niet. Ik liet zachtjes een traan over mijn wang biggelen om het besef dat puur om mijn schoenmaat, een gegeven waar ik genetisch mee opgezadeld zit en niets aan kan doen, ik deze schoenen zou moeten laten gaan.
Nee, ik moest en zou ze op een of andere manier passen. Deze schoenen hoorden bij mij. Ik paste mijn handen erin. Dat ging veel beter. Dan maar zo, besloot ik, en begon op mijn handen door het huis te lopen, comfortabel in de schoenen uitgespreid. Mijn voeten stootten tegen de kamerlamp, die rinkelend naar beneden kwam en in duizend spetterende scherven op de grond uiteen knalde. Verschrikt deed ik enkele stappen achteruit naar de muur en tikte zo, in een onhandige zwaai met mijn hiel, het schilderij van de muur. Paniekerig poogde ik me uit de buurt van kwetsbare objecten te houden maar op mijn handen door het huis ging in rap tempo alles kapot.
Ik stapte er weer uit en zat, temidden van de puinhopen, op wat van mijn bank over was teneergeslagen naar de schoenen te kijken. Ze waren zo prachtig. Maar ze pasten me toch echt niet. Treurig plaatste ik ze op de woonkamertafel en nam een foto. Daarna ging ik op zoek naar de doos waarin ze aangekomen waren.
Ik wil maar zeggen, ongepast is lang niet altijd ongewild.
Reactietjes