Maand: oktober 2022 (Page 1 of 2)

Naast de bank in het park erkennen we dus ook de geldbank. Bij twee gelegenheden ben ik onlangs binnengegaan bij drie banken: twee grootbanken en een kleine.

Opvallend bij de eerste grootbank was het totaal gebrek aan onthaal. Je moest een smoes bedenken om binnen te geraken zonder afspraak. Aangezien deze grootbank telefonisch niet echt bereikbaar is, ging ik zo naar binnen. Ik werd staande te woord gestaan. Juist: te woord gestaan, dus. De onthaalbediende beloofde me staande dat er een antwoord zou komen in de loop van de dag. Het antwoord bleef die dag uit.

Een tweede grootbank ontvangt de klanten eveneens staande. Daar was de zaak evenwel zo goed als meteen geregeld, zonder zitcomfort. Grootbanken zien hun klanten dus niet zitten.

De derde bank, een kleine, waar ik een luttel bedrag uit een erfenis zou regelen, is telefonisch wel bereikbaar en maakt een afspraak via email. De filiaalhouder in persoon ontving me in een modern smaak- en lichtvol kantoor en regelt de zaak rustig en in geen tijd.

Klein is fijn, groot vaak idioot.

Ik heb vreselijk hard gewerkt, vanochtend
De lucht is blauw dankzij mij
Ik heb ook wat regen voorbereid
Kun je krijgen voor wat dankbaarheid
Het gras groeit voor paard en koe
Ik ben even weer naar bedje toe
Wees maar dankbaar, wees maar blij
Er zit nog veel meer leuks in mij…

Ik heb een vreselijke honger
Mijn broodje kaas is er bang van
Die geur van angst mengt zich met
de smaak van ‘liefde’, geef mij meer daarvan!

Ik heb vreselijk hard gewerkt, vanmiddag
Heb de zon dichtbij getrokken
Het gras ligt weer lekker te bruinen
het goede weer te jokkebrokken
Want ik laat het regenen, vanmiddag
De natuur heeft even voorrang
Mijn broodje kaas denkt aan haar oorsprong
en is even niet meer bang.

(refr.)

Ik heb zin in vanavond krokodil
Bedien mij op mijn wenken!
Wees mijn honger maar toegeeflijk
Dan zal ik alvast aan morgen denken
Ik heb vreselijk hard gewerkt, vandaag
En ik krijg er niet eens loon voor
Het is verschrikkelijk en ontzettend oneerlijk
Roep voor mij maar wat eten, iedereen in koor…
(refr.)

Misselijk tot en met
En nu weer gauw terug naar bed
Ik voel koorts gloeien in mijn lichaam
Ik mis degene die de koffie zet.

Ik trek een trui uit de kast
Die masseert mijn borstkas
Rillingen voeren door mijn schouders
Ik wou dat ik al beter was.

De dokter zegt dat het wondroos is
maar het kan ook die meid
De symptomen zijn grotendeels hetzelfde
op precies dezelfde tijd.

Gedachten razen rond
en brengen de woorden naar mijn mond
Ik kan die nu niet meer met haar hebben
zie haar vertrekkende kont.

Dit verstoort al mijn plannen
Het leven was net in kannen
Ik hoor haar laatste woorden nog:
‘Wat is dat toch met mannen!’

(refr.)

Met mijn geluk, ik was net lekker druk
en zit nu hele dagen verlamd op de bank
Ik heb nood aan een kruk, mijn relatie is stuk
Dames van de wereld, mijn hartelijke dank!

(refr.)

Sneeuwwitje had haar zeven dwergen, Jezus zijn twaalf apostelen. Het zijn personages uit verschillende sprookjesboeken. Deze stad echter vond twaalf te veel en had de straat Apostelstraat genoemd. Meer moest dat niet zijn. Hier woonde op dat moment in zijn leven de schrijver Bart Plouvier zaliger. Ik woonde toen nog in de stad waar hij net voorheen woonde. Later zou ik zijn stad vervoegen en zou hij alweer verhuizen. Ik belde aan.

Hij bood me koffie aan.

Ik was in de bruine hemel: hij zette koffie in een potje dat stoom omhoog jaagt door de koffie. Dat smaakte. Hij sprak weinig. De koffie was niet vanzelfsprekend maar zei genoeg. Ons contact was dun. Hij was zich aan het terugtrekken. Ook uit het leven?

‘Met het leven dat ik heb geleid weet ik dat ik niet oud zal worden’. Ik zou die woorden nog lang herinneren.

Het is bij dat ene bezoek gebleven. Ik ben toen pas zijn boeken beginnen lezen. Hij kon goed schrijven en schreef boeken als geen ander. Hoewel sommigen Marquez als vergelijking zien.

Hij heeft woord gehouden. Hij was pas zeventig jaar toen hij stierf.

De maat der dingen, een homp brood! Hoe eenvoudiger wil je de dingen? De koewacht brengt een emmer melk. De hufter een schep koeienvlaai.

Een mens moet echt wel weg van achter al die schermen: de televisie, de computer, de zaktelefoon, om de dingen onder ogen te krijgen, in hun maat.

De opgewekte tred van de boswandelaar verraadt allicht de bosneuker. Tot hij daar, in het bos, daadwerkelijk neukt, weten we het niet. Er staat geen maat op een opgewekte tred.

Een rivier meandert graag door het landschap. De fietser ziet het zo voor hem. Hij laat de dorpen rechts liggen, wil enkel de rivier zien. Dat komt goed uit nu er in een van de dorpen een boswandelaar met opgewekte tred aanklopt bij een half rustiek huisje. Door de prangende isolatienormen is het huisje immers opgelapt.

En verder, met welke maat bepaal je of het rustiek is? De bouwstenen, de dakbedekking, de ramen? Over de bewoner geen woord.

Bij de zure inval van Vladim Putain in Moldavië[1] is een grote rol weggelegd voor de inlichtingendiensten, zeg maar spionnen, uit beide kampen.

Dat zal wel. Op dat terrein verliezen de Russen terrein. Zodoende elders ook.

Daar komt nog een tweede aspect bij: bevelvoering. Het Russisch leger is ingericht volgens middeleeuws recept: het bevel komt van hoger, van hogerhand, zelfs. Soms te laat. De Moldavische troepen opereren in zelfstandige eenheden, die hun overwegingen ter plaatse maken en aldus sneller kunnen inspelen en toeslaan. De Russen durven al eens de verkeerde kant uitgaan.

U ziet, het nieuws van het front bereikt ons in voldoende mate en uit doorgaans welingelichte bronnen.

Zut alors, Joe, die zure inval dringt door tot in dit UKKV.

[1] Ik schrijf Moldavië en bedoel Oekraïne; ik schrijf zure inval en bedoel oorlog.

Ik heb haar niet mee naar huis genomen
Zij kruipt als een virus rond in mijn kop
Je bent er als ik ontbijt, als ik lunch en als ik avondeet
Je zorgt niet voor mij, maar wel
dat ik je steeds onmogelijk vergeet.

Zij betovert al, jij bent overal
Het heeft een eigen leven daar
Jij bent overal, als een geest hang je om me heen
Ik haal nog adem door jou
en door jou ben ik liever toch alleen
alleen
Door jou ben ik liever weer alleen.

Je draagt jezelf mijn leven in
En je weet dat je niet welkom bent
Ik heb het je zo vaak al gezegd, betwijfel
of je het bestaan van ‘nee’ erkent
Je bent lastig en houdt alleen maar van jezelf
van niemand anders die je kent.

(refr.)

Alleen bij jou
heb ik de gewelddadigste fantasieën
Alleen bij jou lijkt er geen weg vooruit
Ik zal nooit doen wat je wil
zal nooit door de kniëen
Klop eens op mijn kop en lok/stuur haar eruit.

(refr.)

Het weer glijdt heel langzaam uit de zomer naar de herfst. Een milde nazomer is ons troostend deel. Hoor je dit de weerman zeggen? Nee, maar het zou kunnen.

Nu iets anders dan maar? Ach, er is zoveel anders en laat maar, bij dit zalig nazomerweer vermaak ik me behoorlijk.

Tussen Zeeland en het Meetjesland, met verderop het Waasland, ligt een tunnel. Tussen Rusland en het schiereiland de Krim ligt een brug. Ik bedoel maar.

Hoezo, zomaar?

Wel, het is makkelijker een brug op te blazen dan een autotunnel. Zou dat? Die gaspijpleiding is toch ook maar ontploft.

Zo zie je maar, waarom ik het beperk tot het mooie weer.

Haar oren staan nog open
Haar blik kijkt spiedend in het rond
Er is nog ergens een soort van hopen
ook al ontkent ze dat met haar mond.

Ze weet nog dingen te bedenken
die haar goed doen en die ze wil
waar ze aandacht aan kan schenken
ook al is het binnen bepaald niet stil.

Ze kan het nog, ze kan het nog!
Ze kan zich nog herinneren
hoe het was toen ze zich lekker voelde
toen ze klaar was voor de dag.

Ze heeft goed in de gaten
dat het niet loopt zoals verwacht
het leven dat ze wilde
groeit haar vaak buiten haar macht.

Ze denkt steeds weer aan de dood
en dat dood zijn wellicht beter is
maar het licht staat toch nog steeds op rood
juist omdat ze het mooie mist.

(refr.)

Er zijn vele mooie dingen hier
en maar eentje in de dood
Gooi het open, gooi het open!
Het kan nog steeds anders lopen…

(refr.)