Dag: 23 oktober 2022

Misselijk tot en met
En nu weer gauw terug naar bed
Ik voel koorts gloeien in mijn lichaam
Ik mis degene die de koffie zet.

Ik trek een trui uit de kast
Die masseert mijn borstkas
Rillingen voeren door mijn schouders
Ik wou dat ik al beter was.

De dokter zegt dat het wondroos is
maar het kan ook die meid
De symptomen zijn grotendeels hetzelfde
op precies dezelfde tijd.

Gedachten razen rond
en brengen de woorden naar mijn mond
Ik kan die nu niet meer met haar hebben
zie haar vertrekkende kont.

Dit verstoort al mijn plannen
Het leven was net in kannen
Ik hoor haar laatste woorden nog:
‘Wat is dat toch met mannen!’

(refr.)

Met mijn geluk, ik was net lekker druk
en zit nu hele dagen verlamd op de bank
Ik heb nood aan een kruk, mijn relatie is stuk
Dames van de wereld, mijn hartelijke dank!

(refr.)

Sneeuwwitje had haar zeven dwergen, Jezus zijn twaalf apostelen. Het zijn personages uit verschillende sprookjeboeken. Deze stad echter vond twaalf te veel en had de straat Apostelstraat genoemd. Meer moest dat niet zijn. Hier woonde op dat moment in zijn leven de schrijver Bart Plouvier zaliger. Ik woonde toen nog in de stad waar hij net voorheen woonde. Later zou ik zijn stad vervoegen en zou hij alweer verhuizen. Ik belde aan.

Hij bood me koffie aan.

Ik was in de bruine hemel: hij zette koffie in een potje dat stoom omhoog jaagt door de koffie. Dat smaakte. Hij sprak weinig. De koffie was niet vanzelfsprekend maar zei genoeg. Ons contact was dun. Hij was zich aan het terugtrekken. Ook uit het leven?

‘Met het leven dat ik heb geleid weet ik dat ik niet oud zal worden’. Ik zou die woorden nog lang herinneren.

Het is bij dat ene bezoek gebleven. Ik ben toen pas zijn boeken beginnen lezen. Hij kon goed schrijven en schreef boeken als geen ander. Hoewel sommigen Marquez als vergelijking zien.

Hij heeft woord gehouden. Hij was pas zeventig jaar toen hij stierf.