Dag: 18 maart 2014

Foto: Ralf, 6 jaar

’s Ochtends vroeg telefoon. Het scherm zei dat er een blogger belt. Ik nam sjacherijnig op. De blogger moet werken voor de kost, ik zit vooralsnog full-time thuis te solliciteren. Dus vindt de blogger dat ik niks te doen heb. Er zijn meerdere bloggers in Prozacstad die me voor vanalles bellen. Meestal is de vergoeding een biertje. En jawel, het eerste wat de blogger zei is dat hij het deze maand wat krap heeft maar of ik zin heb in een interessante opdracht. Ik zet er mezelf mooi mee in de etalage als ik het doe. Zijn woorden. Ik had geen zin om zijn verkeerde beeldspraak uit te lichten. Eigenlijk had ik ook geen zin in de opdracht, meteen al. Maar ja, mijn bier was op. Misschien krijg ik er een hele tray blikjesbier uit onderhandeld, dacht ik, als ik voor heel goedkoop bier ga.

De blogger zei dat onze prinseskoningin in Prozacstad op bezoek is. Nu. Dus of ik even een broek wou aantrekken en me wou haasten. Dan kon ik bij het bezoek aanwezig zijn en daar ‘een leuk stukje over schrijven’. Het mocht zowaar zelfs ‘in jouw stijl’. De blogger zat duidelijk omhoog. Het is niet heel gek. De blogger heeft een groot ego en jaagt al zijn vrijwilligers tegen zich in het harnas. Ik had nog geen koffie op en dus was mijn karakter nog niet krachtig genoeg om nee te zeggen. De blogger drong extra aan. Ik pakte zuchtend een versgewassen spijkerbroek uit mijn kast. De broek was nog een beetje nat. Gisteren scheen de zon niet.

Ik fietste naar de volledig andere kant van de stad. Daar bleek een meute mannen in zwarte pakken met oordopjes bij het bezoek van de prinseskoningin aanwezig te zijn. Er werd naar mijn perskaart gevraagd. Die heb ik geen. Dan moest ik ophoepelen, zeiden ze. Ze zagen er gespierd uit. En ik koesterde weinig vertrouwen dat als ik mijn ochtendhumeur fysiek op ze bot zou vieren, ik een goed interview met de prinseskoningin zou krijgen. Ik droop af. Een café halverwege naar huis was vroeg open en schenkt dan al bier, ‘voor de wielrenners’. Het café zat vol werkelozen. Ik was de enige werkzoekende. Ik vroeg om een vel papier en kreeg een stapel bierviltjes. Ook goed.

Ik schreef dat de prinseskoningin heel waardig maar vrolijk sprankelend op de bezoeklocatie arriveerde. Vol interesse hoorde ze aan wat ze zoal op de bezoeklocatie doen. Ze kreeg een rondleiding en was heel enthousiast. Daarna kreeg ze een speciale oorkonde uitgereikt. Ik schreef hier cursief achter: even checken, maar vast wel. De prinseskoningin was extreem onder de indruk en gaf naderhand een toespraak van het grote belang van het werk dat op de bezoeklocatie verricht wordt. Ik schreef hier cursief achter: even uitzoeken wat men eigenlijk op de bezoeklocatie doet. Daarna bestelde ik nog een bier en zuchtte dat het leven toch maar zwaar is.