‘Wat doet die trien hier’, denkt Otto als hij een onbekend uitziende dame over zijn kantoorvloer ziet schuifelen. Ik heb geen toestemming gegeven voor het rondlopen van onbekend ogende vrouwspersonen over mijn pas gereinigde carpet. Otto besluit de koe bij de horens te vatten en de vrouw uit te horen omtrent haar onaangekondigde aanwezigheid ten burele van Bananarama Consultancy worldwide unlimited bv, wat denkt ze wel. ‘Wat moet jij hier, wie ben je en vanwaar je verblijf hier. In willekeurige volgorde’. De vrouw zegt dat ze de nieuwe account executive is. ‘Hebben we een account executive hier? En wat is een account executive?’ vraagt Otto zich stilletjes af. Het is nog erger dan hij dacht: Vrouwen aannemen en dan nog account executive maken ook, wat die hele functie ook mag behelsen. Vrouwen op de werkvloer, Otto moet er niet al te veel van hebben. Ze lopen maar gemakeupt rond met hun empathisch vermogen in hun mantelpakken en iedere maand is het weer dweilen met de kraan open. Tegelijkertijd ook nog, want ze steken elkaar aan met hun maandelijkse perikelen dat het gewoon niet meer lollig is. De persoon die ooit besliste dat vrouwen ook de kost mogen verdienen in de consultancybranche moeten ze aan de hoogste boomtak rondslingeren, net zo lang tot hij misselijk is en alle songs van Abba achterstevoren kan playbacken.
Een meer passende en stilistisch aantrekkelijke straf voor iemand die een bedrijf zoveel economische schade toebrengt zal er wel bestaan, maar daar kan ik mijn hersenen nu niet mee vermoeien. Die hebben het al zwaar zat met het schrijven van bestsellers, hoewel dat bij nader inzien een fluitje van een cent is en mij eigenlijk geen enkele geestelijke inspanning kost. Zou het allemaal het werk van God wezen? Het zou me niet verbazen als die luizebol er de hand in heeft. Maar het opstuwen van de loloballerij in de vaart de volkeren is toch zeker wel een behoorlijke klus, zelfs voor de krachtige grijze massa die onder mijn edele schedeldak resideert. Ieder normaal mens met doorsnee processoren in zijn kokosnoot was allang onder de immense druk van al dat gedenk bezweken, maar mijn hersens knallen de ene na de andere briljante vondst er uit. Het is een lust en een last maar we hebben het er maar mee te doen. Mij hoor je er niet over klagen, maar ik spring ook geen spreekwoordelijk gat in de overdrachtelijke lucht. Het is zoals het is en daarmee uit. Tijdens al deze overpeinzingen had de gelipstickte mond zich regelmatig geopend. En niet om te ademen, zo vermoedt Otto. Ook dat nog, dacht hij. Een vrouw die praat. Een pratende vrouw. Een lid van andere sekse die wil converseren door gebruikmaking van klanken uit het strottenhoofd. Hoe heeft het toch zover kunnen komen, lieve mama!

 
Gerrie S. Veters
Gerrie S. Veters
Man (32 en/of ouder).
Zie @Elagabalus_