Dag: 14 november 2012

 
Die dag checkt zijn secretaresse Otto’s banksaldo. Er staat nog vierendertig miljard zevenhonderd drieënzestig miljoen en veertien eurocent op zijn rekening. Een tegenvaller. En dat terwijl de maand nog maar net begonnen is. Enfin, Otto ziet wel hoe hij het tot het eind van de maand redt. Inmiddels had hij verwacht toch wel veertig miljard waard te zijn. Klote Carlos Slim met zijn kuttelefoons.
Als Otto aan iemand een hekel heeft, dan is het wel aan Carlos Slim, de zogenaamd rijkste man ter wereld. Rot toch op, Slim. Slim, wie heet er nou Slim? Otto, dat is pas een naam. Slim. Dat is dat toch zeker geen naam voor een Mexicaanse multimiljardair. En dan die voornaam, Carlos. Maak dat de kat wijs. Otto gelooft geen zak van die hele Carlos. Sterker nog: hij denkt dat die hele Carlos Slim doorgestoken kaart is. Zo’n tacovreter de rijkste man ter wereld, ja doei. Otto had Carlos Slim een keer ontmoet bij het golfen in Ulan Bator. Carlos Slim was direct op hem toegelopen en ze waren gaan klaverjassen. Daar was die Slim zo verschrikkelijk slecht in dat hij die hele telefoontoko aan Otto verloren had. Maar aangezien die een grote hekel heeft aan telefoons, die hij schaart onder gereedschap van de duivel, heeft hij de hele flikkerse troep aan Carlos en zijn snor teruggegeven. Maar Otto kreeg hier wel een slechte indruk van die Slim. Welke man kan er nou niet klaverjassen, en dan ook nog handelen in hun gereedschap van de Beëlzebub, nee Otto is niet gecharmeerd van Carlos Slim. Helemaal niet toen ze stonden te wateren op het toilet en Otto die gele worm van Carlos Slim in de smiezen had gekregen. Carlos Slim! Hou toch op!