Dag: 7 november 2012

Otto, de luxueus uitgevoerde president directeur grootaandeelhouder van Bananarama Consultancy Unlimited, bevindt zich in een rijdende trein. Naast hem zitten een jongen en een meisje.
‘Ik ben nog niet klaar met Utrecht,’ zegt het meisje.
‘Nee. Nee. Jij bent nog niet klaar met Utrecht,’ zegt de jongen.
‘Ik ben zó nog niet klaar met Utrecht. Bij lange na niet’, zegt het meisje.
‘Ik dacht al dat je er nog niet klaar mee was. Ik wist het toen ik je zag: die is nog niet klaar met Utrecht’, zegt de jongen.
Otto krijgt enorme jeuk aan zijn voorhuid van dit debielengesprek. Utrecht en het daar al dan niet klaar mee zijn kan hem bijzonder aan zijn gespierde, zachte, weldooraderde reet roesten. Wat denken de mensen in het openbaar vervoer wel, dat hij behoefte heeft over een vierkante conversatie over klaar zijn met Utrecht?
Hij heeft, zoals altijd als hij met het openbaar vervoer reist, een Joegoslaaf bij zich om onhygiënische mensen uit zijn buurt te houden. Hij geeft de Joegoslaaf een minzaam knikje waarop deze nogal luidruchtig het bloed uit het studentenduo klopt. ‘Zo is het wel goed, Igor. Het is hier wel een stiltecoupé hoor, mafkees.’