Ik zag een vrome jood kussen die het zich niet beklaagde.
Op straat, met een meisje, jong en blind. Ze krabde letters op de binnenkant van haar dij met gesloten ogen, haar mond stond wijdopen.
Toen ik voorbij liep, gebaarde ze dat ze me kende. Dat schreef ik toe aan mijn universeel gelaat, iedereen herkent erin wat ie wilde.
Intussen probeerde ik te lezen wat ze op haar lichaam schreef, letters, een zin, een blad vol op haar dij.
Haar lichaam vertelde me dat de Jood in kwestie een Algerijn of Hongaar was, zo goed kende ze hem nu ook weer niet.
En even, heel even, wenste ik dat ik een jood was voor de lengte van deze straat. En ik werd het, onder het likken van mijn lippen.
Geef een reactie