Maand: februari 2022 (Page 2 of 2)

Het geheel komt me niet meteen bekend voor. Aan de voorkant immers lijkt het op de gevel van een oud herenhuis. Er is slechts een zijgevel zichtbaar. Deze heeft alles weg van een modern flatgebouw met drie verdiepingen.

Wij hebben weinig zin om over de tuinmuur te klauteren om de achtergevel te zien. Wij zijn nu eenmaal niet meer van de jongste. Wonderwel vinden we een deur in de muur die niet op slot zit.

We komen terecht in een tuin die de getallen drie, vijf, acht en twaalf meedraagt in zijn vormgeving. We vinden er een bank en gaan er zitten.

Net dan word ik wakker.

Uit het raam kijkt hij uit op een tuin. Deze helt af naar een plek waar een muur staat. Daarachter stroomt een rivier.

Het zou een gedroomde plek kunnen zijn waar een geheim agent een afspraak heeft met een andere beambte om die als spion te rekruteren.

Of nog als de plaats waar twee geliefden elkaar in het geheim ontmoeten vooraleer ze zich in het paviljoen terugtrekken dat een sauna herbergt.

Daar staat hij dus, kijkt uit het raam in de vroege namiddag. Het vervolg zal allicht geheime geschiedenis worden.

Het oog ontbeert soms wat zich in het verborgene afspeelt.

Vliegtuigen doorboren doorgaans het wolkendek om daarboven hun weg voort te zetten (1). De achterblijvers op de grond hebben het nakijken.

Daar precies zeg je zoiets, het nakijken. Hoe we zelden nakijken: wat kunnen die hoogvliegers ons maken?, tot we zelf in zon’ toestel zitten en het wolkendek rustig doorboren.

De maatschappijen die vliegtuigen beheren, doen vliegen, opstijgen en landen, doen er alles aan om ons zo gerieflijk mogelijk te laten zitten, zonder ook maar een ogenblik te moeten denken aan het doorboorde wolkendek.

De routinereiziger valt zelfs in slaap bij die doorboring. Het wolkendek zelf sluit zich telkens weer. Niets aan de hand, hoor.

• Fijnproevers, herhaal deze zin een paar keer en proef ze; ze smaakt toch wel heel lekker?