Maand: februari 2022 (Page 1 of 2)

Het paleis ligt er somber bij, onwetend dat zijn beste dagen nog niet aangebroken zijn. Het is het einde van de winter, grijs en kil.

Prima weer om een aanval in te zetten. De troepen troepen niet langer samen, ze staan netjes in het gelid. De vijand is inmiddels een vertrouwd figuur geworden, heeft alles weg van een grijsaard die een sigaar rookt tegen beter weten in.

Het is een onhoudbaar, nauwelijks spannend moment, alvorens de vijandelijkheden zullen uitbreken. De laatste haatboodschappen zijn zopas de ether en het wereldwijde web ingezonden.

De koning staat op uit zijn troon, overschouwt zijn generaals en zegt dan uitdrukkelijk: ‘Ingerukt, mars. U mag nu uitrukken’.

Ik trek een sjekkie uit de boom
melk wat wijn uit mijn kat
Ik haal een kropje uit mijn keel
en schreeuw om bijval.

Ik slacht een worteldeling
trek een aardappel uit mijn keel

schenk wat spruitjes bij de koffiemelk
en zoog mezelf naar wakkerder.

Zet je zo je TV aan?
Oh ja!
Ook al heb je die gestript…Oh ja…
Zie je voor je welk programma je zou zien
Oh ja, oh ja, oh ja!

Ik haal wat adem uit de airco
Ik schmink mijn toetje met chocola
Ik vlaflip haast op de wc
ontspan met koffie-rosé.

Ik val haast om, ik poot mijn slaap
en ga harder als een trein
Ik lees de doven voor uit radio
en zal wel weer mijn tijd vooruit zijn.

(refr.)

Ik slaap een slag, wordt bij de rondweg aangehouden
Bent u nu nog steeds op weg naar bed?
Ik rust me uit en zwoeg
en lust er zo nog wel een paar.

(refr.)

Het geringste geluid dringt tot hem door. Tot gisteren was hij doof voor het geringste geluid. Hij hoorde enkel geluid dat in de buurt komt van gebulder. Of de branding.

Het kabbelen van de beek, dat hij tot gisteren moest ontberen, dringt nu tot hem door. Hoe is het zover kunnen komen?

Hij vraagt het zich niet alleen af, hij zoekt ook nog eens naar een antwoord. Hij vindt er geen. Hebben de dokters niet altijd beweerd dat zijn gehoor gaandeweg achteruit zou gaan? Is hij zich te buiten gegaan aan een of ander roesmiddel? Of is de luchtkwaliteit van de ene dag op de andere schrikbarend verbeterd?

Wie weet? Ja, wie zou het kunnen weten?

Ze zei dat ze van hem hield
En dat ze dat ook voelde in hart en ziel
Maar hij, die verbaasd en uiteindelijk rood van woede
Maakt het uit dat hij niet vertrouwde wat zij voelde?
Natuurlijk voor het beantwoorden van zo een omhelzende conversatie
Met een ‘ik hou ook van jou’ in precies dezelfde situatie…

Zoveel draait uiteindelijk om liefde
Zoveel draait uiteindelijk om liefde…

Natuurlijk had hij ook weinig vertrouwen omdat het hem niet genoeg
was gegeven in zijn leven en door tevelen afgewezen
Waardoor hij uiteindelijk, door teveel onzekerheid en te weinig zelf-respect
Niet meer verwachtte wat mensen doorgaans in elkander aantrekt.

(refr.)

Zo werd het niks en dat vond ze, ondanks dat ze het eigenlijk nog steeds vond van hem
Het viel in alles te bespeuren, zelfs in zijn van onzekerheid druipende stem
Elke keer dat ze hem zag, dacht ze aan hoe het had kunnen zijn geweest
Als hij de liefde ook had kunnen voelen net als haar en in die geest.

(refr.)

‘Soms heb ik de neiging vooruit te schrijven op de feiten. Nou ja, feiten. Eigenlijk schrijf ik gelijklopend met sommige mogelijkheden. Nee, ik ken niet altijd alle mogelijkheden maar toch altijd wel een paar. Die al dan niet een feit worden.’

De interviewer knikte. Hij leek geboeid. Hij had dan ook wijsbegeerte gestudeerd. ‘Nou, en?’

‘Wel, onlangs wou ik me inhouden, de tijd stoppen en wachten op de feiten. Echter, ik was mezelf niet de baas en heb gegokt, vulde een versregel alsnog aan. Ik wou haast mezelf vervloeken, zo’n haast.’ Hij zweeg. Hoorde hij diep van binnen zichzelf vervloeken?

De interviewer zweeg op zijn beurt. Hij dacht dat de dichter worstelde. Met een demon. De dichter had zijn gedachten geraden en gelezen.

‘Niets demon, vriend. Dankbaarheid. Ik had namelijk juist gegokt. Ik hoefde het gedicht niet te dumpen. Het staat er, helemaal. Zie je, een gedicht moet kloppen’.

Als het de vraag mag zijn: ‘Wat schiet je ermee op?’, ligt het antwoord niet voor de hand. Gelaarsde voeten treden het met voeten waarbij geweren vervaarlijk gericht worden op eventuele vijanden.

Het heeft tien jaar in beslag genomen en geduurd om een vijand te scheppen. ‘Je weet best dat de media en dan vooral de televisie met haar kort aangebonden visie de vijand hebben helpen scheppen. Die vijand nu moet het onderspit delven. Als hij het bovenspit haalt, zijn wij het die delven’.

Zie je, dat wij-spreken maakt veel kapot omdat het tegenover ‘zij’ of ‘hij, de vijand’ wordt afgedrukt, terwijl ik graag dat wij gebruik in mijn naam.

Het uur breekt niet altijd op de minuut na aan. Eigenlijk trekt het avontuur qua uur zich niets aan van de tijd.

Hoe dan ook lijkt het uur eindelijk aangebroken en kan het avontuur beginnen.

Dan denk je spontaan aan een samenloop van mensen en omstandigheden, al dan niet in massa’s. Maar zie, ze blijven uit. Ze blijven zelfs weg.

Het uur breekt immers in de grootste stilte aan. Het avontuur speelt zich geheel achter gesloten deuren af.

Hoe komen we er dan toe er melding van te maken? Zouden we er niet beter over zwijgen? We overtreden de eerste Wittgenstein. We treden hem zelfs met voeten.

Tot de geëigende protocollen behoort steevast de identificatie. Deze gebeurt doorgaans aan de hand van een identiteitsbewijs. Hier een identiteitskaart, daar weer een paspoort tot en met een rijbewijs(*).

Zo’n bewijs vervalsen was vroeger het werk van vaklui uit de drukkerijsector. Het ging immers om papieren stukken met foto. Een foto erop bevestigen was net geen kinderspel.

Tegenwoordig zijn deze stukken veelal kaarten in harde plastiek. Om ze te vervalsen betaal je meer omdat die techneuten dure jongens of meisjes zijn als ze al niet beide zijn, hoe dan ook duur.

Tot daar deze korte mededeling. Nu weet u welke kant u uit kan. U kan namelijk ook gewoon thuisblijven en achter de geraniums zitten te verkommeren, wachtend op het virus.

(*) Er bestaat wel degelijk een verschil tussen een identiteitskaart en een paspoort; de prijs bijvoorbeeld (25 euro voor een ID, 75 voor een paspoort). Vooral nieuwbakken emigranten en andere vluchtelingen kennen nog het verschil. Ooit bleek een beambte op de gemeentelijke bevolkingsdienst het verschil niet meer te maken. Ik heb haar gesuggereerd ontslag te nemen.

De stoelen opgestapeld, de rijen uitgedund
Je moet hopen als je dat kunt
Wanhopen kan altijd en later nog.
Er is een filosoof, versomberd, die twijfel zag als vondst voor
diegenen waarbij bedenksels gefündenes fressen zijn
Maar dan wel als een status, een status quo waarin zekerheden
Waarin onzekerheid een luxe, waarin een breuk met uitkomst een uitkomst
een verlossing was
De wereld is nu even leeg aan waarheid.

Er is een licht in iemands donker
Er is een licht in iemands donker, een busrit door de zee
Die de nacht loost in wijnrood, een afwisseling welkom na de dood
Er is een hoop te leren van de Pepsi in de Coke
Af en toe leer ik het ook, er is
Een oververvulling tegenwoordig van het grote gemis.

Gevoellloos razend door het stemgeruisen door het koor
Gedachtenprikkels, smaaksensaties, oorstreling in al wat hoort
In al wat behoort aan proeven van de leegte in het vet
Af en toe ga ik naar bed, dromend in wat ik beleef
Zwevend in de werkelijkheid
Dat is mijn favoriete wijze van door de waarheid heen
Dromen, soezen in de omarming van de rust
Het kussen van verzoening met en het je kroelen in gevoelig licht.

(refr.)

Ze deed de deur dicht
Maar als jij voor mij dat nou ook eens doet
Vind ik ergens weer de moed om moeten te veranderen in mogen
Om ogen in het lijf dat streelt te laten opgaan
Als licht dat in het donker van iemands wanhoop ineen strengelt
Er is een licht, een engel, in iemands tunnel
Iemands duisternis.