Handen grepen onder zijn armen. Bettina hees Cees omhoog en zette hem in de stoel. “Onze grote reportervriend hier was zo ongeveer achter je geheim, trouwens. Ik doe je dus een plezier door hem meteen ook te liquideren. Deze is extra, zeg maar. Alle andere moorden waren expliciete opdrachten van bovenaf, inclusief de boodschappen die erbij hoorden. Ik stelde geen vragen, het grotere plan erachter werd me eigenlijk bij jouw naam pas duidelijk. Wel ont-zettend irritant, dat chinees de hele tijd. Ik heb een boek moeten lenen uit de bi-“
Cees mompelde zacht: “J-je h-h-hon-n-d ?”
Bettina keek hem verrast in de ogen. “Zozo, je herstelt vlot. Ik heb je misschien toch nog een te lage dosis gegeven. Maar je zult toch nog niet meteen je motorische functies terugkrijgen, dus wat maakt het uit. Heb ik nog een beetje aanspraak.” Neuriënd liep ze de badkamer binnen.
“Die – uhhnf – hond was, net als mijn man, maar een camouflage.” Cees zag uit zijn ooghoeken dat Bettina de bloedende Albert vrij ruw van de douchevloer tilde. Die kermde hard en bevestigde zo voor Cees dat hij nog niet dood was. Er was misschien nog een kans ! Als hij nu maar…. Voorzichtig probeerde hij zijn vingers te bewegen. Enkel zijn pink bewoog. Minimaal zelfs maar. Maar het was alvast iets. Hij probeerde zich te concentreren.
“Vrese- oef – lijk beest.” Bettina liet Albert los op het tapijt, waar hij met een doffe klap op neerplofte. “Constant dierenartskosten aan, met die poten van d’r. Maar wel een mooi alibi om heel de stad door te kunnen komen zonder dat iemand het verdacht vond dat ik ergens in de buurt was.”
Ze liep nog eens de badkamer in en kwam terug naar buiten met een plastic zak en haar pistool. De zak legde ze naast Albert neer. Het was een transparante zak. Vol met bamboepennen.
“Mijn man was iets moeilijker te lozen dan die hond. Dat zou wat té verdacht zijn geweest. Gelukkig dat hij een hobbyvisser is. Het zal even duren voor ze hem terugvinden.”
Ze draaide langzaam de geluidsdemper van haar pistool af. Cees voelde meer en meer gevoel in zijn vingers terugkomen. Zweetdruppeltjes van de spanning en inspanning parelden op zijn voorhoofd. Nog éven… nog éven…
Resoluut stond Bettina op en liep naar Cees. Ze greep zijn hand en plantte er het geweer in. Met haar gehandschoende handen sloot ze Cees’ vingers om het handvat en keerde zich om. Ze tilde Cees’ arm op en richtte haar geweer op Albert.
Albert keek wanhopig naar het geweer dat op hem gericht was. Hij had zijn handen aldoor op de pistoolwonde gehouden maar nu strekte hij één bebloede hand richting Cees en Bettina. Met pijnscheuten die door het bot gingen probeerde hij te zeggen, “alsjeblieft…”
In het nachtduister klonk een schot. Bijna direct erna klonk nog een slot. Enkele minuten later maakten haastige damesschoenen zich schaars. Bijna een kwartier lang daalde er rust op de balustrade neer. Het zou, met sirenes, zwaailichten en hordes politieschoenen, de laatste rust in het appartementencomplex zijn die die nacht.
Reactietjes