Dag: 23 december 2009

Nog net op de valreep voor Kerst passeert hier mijn tweede stuk voor GentBlogt.be. Bij hen zelf mét reacties (knipoog). U zit uiteraard allemaal drukdrukdruk te zijn met de feestdagen dus u leest dat veel later. Of helemaal niet. Kan het mij schelen, ik plaats het hier sowieso toch lekker wel door. (Grijns)

Een Nederbelg burgert in: Afval

De actualiteit biedt momenteel talloze onderwerpen die ik in mijn vergelijkings-stukjes over de Nederlandse cultuur versus die in Vlaanderen de revue zou kunnen laten passeren. Music For Life bijvoobeeld, dat in noordelijk Nederland (en dáár mag je dan dus gerust van ‘Holland’ spreken) haar evenknie heeft met het 3FM Serious Request glazen huis. Maar over de sympathieke malariabestrijdingen wordt aan beide kanten van de grens al genoeg geschreven. De sneeuwval dan, die beide landelijke infrastructuren net niet verlamd heeft. Kopenhagen. Of het wel heel erg voor de hand liggende kerstfeest. Echter heb ik de neiging niet de makkelijke weg te kiezen, dus is vandaag afval aan de beurt.

Bij een kleine nababbel met mijn lerares Maatschappelijke Oriëntatie schoof een olijke mede-instructeur aan die een klein decennium geleden nog in Rotterdam gewoond en gewerkt had. Zijn beeld van Nederland was dat van een saamhorig volkje, met goede gezondheidszorg, een progressieve attitude en kwalitatief openbaar vervoer. Stuk voor stuk kon ik hem melden dat die impressies niet langer van toepassing geraakt zijn. Een van zijn grootste kritiekpunten echter was dat de ‘Ollanders vrijwel geheel hun afval niet scheidden, en hij zette dan ook grote ogen op toen ik protesteerde dat daar inmiddels ook drastische verandering in gekomen is.

Toegegeven, een begrip als PMD kennen we echt vol-lé-dig niet (en ik vind ’t nog altijd een vreemde scheiding, als ik eerlijk mag zijn) maar bij een tussentijdse thuiskomst in Tilburg eerder dit jaar werd ik onverwacht geconfronteerd met het fonkelnieuwe en belachelijk benaamde begrip Plastic Heroes.

(En om nog eens op PMD terug te komen, zijn daarbij in ieder geval minder ingewikkelde uitzonderingen bij. Sorry lieve Vlaamse broeders en zusters, maar vereenvoudigen is iets dat uw noorderburen best goed in de vingers hebben… Daar hebben we niet eens een minister voor nodig. Denk hier even een olijke knipoog mijnerzijds bij.) Nee, we gooien niet klakkeloos alles maar in de Kliko. Het meest basale huishouden scheidt op z’n minst GFT (ja, zo heet dat bij ons ook) van ‘restafval’. Papier en karton gaat in de papierbak. Batterijen, verf, accu’s en meer van die chemische rotzooi gaan in een chemobak die ieder huishouden eens per week op de markt kan aanbieden. De batterijen kunnen bovendien op bijna iedere werkplek of school ingeleverd worden. Soît, niet iedereen is daar even trouw in maar de chemobakken zijn er. Er zijn inzamelplekken voor textiel en versleten schoenen en meer van dat soort moois – van wat ik weet gaat dat zelfs de menselijke kringloop in. Sowieso bij de klassieke zakken van ‘Jantje Beton’, die oude kleding voor minderbedeelden ophaalt bij de minder behoeftige middenstanders die graag weer wat ademruimte in de kledingkast willen creëren. En we slepen steevast een tas of bak met oud glas naar de vele glascontainers die je overal in de wijken vindt. Die bakken hebben zelfs nog een scheiding tussen wit, groen en bruin glas. Ik kan niet voor heel het land spreken – wellicht dat in de nog zwaarkerkelijke gebieden al het glas verwerkt wordt in glas-in-loodramen, haha – maar bij mijn weten is de Nederlander niet anders gewend. (Hier een triestig filmpje ter demonstratie.) Er kan waarschijnlijk nog wel veel meer gescheiden worden, maar net als hier hangt een hoop af van de welwillendheid van Jan Modaal, die toch ook nog wat tijd over wil houden om Lingo en voetbal te kunnen kijken.

Onwennig speurde ik dan ook de straten hier in Gent af naar het me welbekende beeld van de trouwe glascontainers toen ik na mijn eerste paar weken verblijf al met een aantal lege flessen van een overigens erg fijn wijntje in mijn maag zat. Een beetje trial and error later (zo heb ik trots een corrigerend ‘foei’ briefje aan de muur hangen dat ik in mijn bus vond wegens het ongeïnformeerd gebruik van een kartonnen doos) mag ik toch wel melden dat glas, PMD, papier en restafval inmiddels in mijn eigen kleine huishoudentje nu netjes volgens de lokale regels loopt. Maar het meest verraste me nog wel de dag dat het grofvuil opgehaald wordt. Bij een nachtelijk wandelingetje – ik slenter graag door stedelijke straten onder de sterrenhemel – verbaasde ik me dat hele inboedels mijn wandelroute blokkeerden. Leren banken, wasdrogers, TV-kasten, je kon het je zo gek niet inbeelden of het stond aan de straatkant.

En her en der reden met koortsig enthousiasme auto’s met aanhangwagens rond die gretig alles wat maar minimaal nog bruikbaar leek inlaadden. Dat werkte aanstekelijk, en voordat ik het wist mocht ik mezelf ook onder de stoeprand-jutters rekenen. Niet uit zogenaamde ‘Ollandse krenterigheid, maar simpelweg omdat er aparte en mooie spulletjes tussen stonden, en ik mijn weg in het Gentse winkelaanbod nog niet voldoende gevonden had om diverse hoognodige inboedel-aanvullingen via een meer standaard consumentenroute bijeen te ritselen. En voor je ’t weet loop je met je armen vol te slepen. Mijn trotse oogst bestond onder andere uit een nette papiermand, een welkome reservestoel, een van de prachtig-foeilelijkste barkrukken die ik ooit gezien heb, en een fraaie reuzenfoto van de Manhattan cityscape zoals dat oogde voordat een paar vliegtuigjes er twee torens uit verwijderde. Tevreden terug thuis een pintje drinkend bekroop me de verwarrende vraag… had ik nu toeristisch geprofiteerd van iets dat ik in Nederland niet ken, of had ik keurig Gents binnenstadsgedrag vertoond ?

Huiswerk ! Heeft u zelf ook al eens lekker de stadsjutter uitgehangen en zo ja, wat voor fraais heeft u daarbij weten te bemachtigen ?