Maand: maart 2023

Ik heb doorgaans altijd gereden met een auto waarvan er weinig exemplaren rondrijden. Het begon met een Saab 96, over enkele Volvos en eindigde met een Land Rover Freelander. Helaas rij ik nu met een zwarte muis, een Nissan Qasquai waarvan er duizenden en duizenden rondrijden in België alleen. Ik hoop dat ik mijn wagen altijd zal terugvinden tussen die andere grijze en zwarte muizen.

Een man in de Verenigde Staten verging het anders. Hij rijdt met een rode Tesla, zo’n volledig elektrische superwagen. Toen hij naar de supermarkt was gegaan en op de parking met zijn telefoon zijn auto opende – een Tesla doe je inderdaad open met je telefoon – en startte, was hij zich van geen kwaad bewust. Plots kreeg hij een bericht op die zelfde telefoon: de ware eigenaar liet de man weten dat hij zich van auto had vergist.

Uiteraard heeft de man in kwestie de auto aan de rechtmatige eigenaar terugbezorgd en tot slot de zijne teruggevonden.

Ik zweet het niet. Of juist wel. Want mijn auto doe ik niet open en start ik niet met een sleutel.

Wij hier te lage landen bij de zee, die eens wie weet eerdaags zullen wegspoelen, al is er ook kans dat ik het niet meer meemaak, zijn het gewoon geworden dat de zon traag ondergaat.

De dag dat de zon zomaar plots uit de hemel in een ruk zou ondergaan achter de kim, zouden we als een veeg teken beschouwen. Aan de kim, niet aan de wand. ‘Dit is dan alsnog het einde. Van alles. En nog wat’.

Op zo’n ogenblik hoeven we geen gevleugelde woorden meer.

Anderzijds verblijf ik regelmatig op een ander werelddeel, waar de zon elke dag in ijltempo ondergaat. ’s Morgens staat ze in datzelfde tempo op. Ooit zat ik te vissen op de oever van een meer, toen de zon onderging. Ik kon mijn ogen niet geloven, zo snel ging het. En toch is dit dagelijkse kost.

Soms wou ik dat we oogluikend meer kunnen doen dan enkel toestaan. Oogluikend nip ik van mijn koffie, ik zeg zomaar wat. Het mag ook thee zijn. Ik zou me niet schromen dit in een gedicht te schrijven, niemand zou er aanstoot aan nemen. De vrijheid van de dichter is heiliger dan die van de prozaschrijver.

Aanstoot, nog zoiets, het is nemen en geven. Doch ik wijk oogluikend af.

Een oog openen is dan het tegenovergestelde. Hij loopt met zijn ogen open de dieperik in. Dat wordt dan: hij loopt met open ogen de helling op, de herberg binnen waar hij oogluikend en koele pint bier bestelt.

Later ziet zijn vrouw oogluikend toe hoe hij thuiskomt.

Voorwaar ik haal er verhaal mee en kom er mooi mee weg..U mag dit oogluikend dan wel met open ogen lezen. En met plezier.

Door anoniem te worden kan een alcoholicus zich witwassen en geheelonthouder worden. Wat ze daar in alle anonimiteit uitrichten, behoort tot het geheim van het genootschap. Drijven ze duivels uit? Drijven ze Duvels uit? Aanbidden ze de betere hogere krachten? Of slaan ze op de vingers van de anonieme alcoholisten?

De minder anonieme onthouders, die nooit voor een geheel te vangen zijn, behoeven geen genootschap, laat staan een geheim. Ze verenigen zich nauwelijks maar infiltreren in de zuipende maatschappij. Met lede ogen zien ze dit jaar weer een tournée minérale plaatsgrijpen, een mineraal rondje, dus, of zoals een van hen oppert, waarom niet: ‘kranig met kraanwater’.

Dit jaar echter keken de onthouders met ingehouden adem toe hoe zij terrein winnen. Tegenover de naamloze alcoholisten verschenen nu de bekende onthouders uit de media, de toneelwereld en de muziek. Ze getuigen hoeveel rijker hun leven nu wel is, nu ze gestopt zijn met drinken.

Net als roken maakt drinken deel uit van een pose: zie mij hier staan roken en drinken. Zie me hier staan. Nu staan ze daar met lege handen en een glimlach.

Veel valt er niet te vliegen zonder vleugels. Met vleugels valt dat nog mee al is het aangewezen andere krachten mee in te zetten dan de eigen vereende krachten.

Dus niet meteen een fiets met vleugels of een bromfiets maar een heus vliegtuig, met een of meer motoren.

Ziet u, zo is dat allemaal begonnen. Zo hangen er elke dag honderden mensen in de lucht op vliegensvlucht. Anders was het toen Daedalus verstrikt zat in het labyrint en er wou uit ontsnappen, samen met zijn zoon Icarus. Willen we niet allemaal, vroeg of laat, ontsnappen uit den doolhof?

Daedalus maakte vleugels voor zichzelf en zijn zoon. Ze bestonden uit vogelveren bijeengehouden met bijenwas. Icarus was stoutmoedig en vloog hoger dan de aangewezen hoogte. De zon deed de was smelten. De rest is geschiedenis. Of legende.

Hoewel Leonardo da Vinci ook wou vliegen. Dat was dan weliswaar met wat later een helikopter zou worden. Zo zie je maar.

Zelf maak ik me eerder uit de voeten.

Mijn vrouw herhaalt het vaak: dit land stopt enorm veel geld in de grond. Ze bedoelt grondwerken, meestal betreffen ze wegen en verkeer.

Om de strijd aan te gaan en op te rukken naar de linie, de eerste of de tweede, dat laat ik even in het midden, moest ik een andere weg zien te bewandelen en te gebruiken met de auto. Er waren wegenwerkzaamheden, een maand lang, op de hoofdweg. Mijn cliënt had me het bestaan onthuld van een sluipweg. Ik vond die sluipweg door traag te rijden in de richting van de Stichting. De sluipweg ligt net naast het begin van het domein van de Stichting. Weg in slechte staat. Niemand bekommert zich erom, het is immers een sluipweg. Traag reed ik erin, valkuilen en kuilen tout court vermijdend. Er stond een bord dat de straat zonder einde was gemaakt. Achteloos reed ik aan het bord voorbij, dacht dat het misplaatst was.

Nee hoor. De hoofdweg was opgebroken maar de zijstraat evenzeer. Gelukkig vond ik plaats in de sluipweg om te parkeren en liep het laatste stuk te voet.

Voor Koen Broucke

Het zou er wel eens niet kunnen naar uitzien, al zien we er nog zo hard naar uit. Of niet kunnen van komen. Dat krijg je als je het avontuur opzoekt.

Zoeken we dan wat dan ook op? En dan nog. Niets eens lusteloos slenteren we verder. We slenteren, we jutten. Al dan niet langs het strand. Zo te zien zien we nergens nog naar uit. Soms rapen we iets op. Nooit eens een pak cocaïne. Een enkele keer een schat, die we daarna begraven in de tuin.

Zelf draag ik er graag zorg voor dat de aard en de plaats van de schatten gedocumenteerd worden en verberg ik dat document op een plaats die de overheid niet kan vinden bij huiszoeking maar een enkele nakomeling wel, via een verwijzing in mijn testament.

Om geen aangifte te moeten doen benoemen we onszelf tot kunstenaar. Soms is het niet nodig en zijn we al kunstenaar. We ontlopen ook netjes de inkomensbelasting als we onze schatten tijdig begraven. Daarom, moeder, graven wij.