Maand: april 2023

Schaamte

Dat ik me als kind vernederde
voor mijn grootste pestkop
in de hoop dat hij mij dan met rust liet.

Dat ik vluchtte voor die twee
terwijl ik ook had kunnen vechten
Schaamte die ik nu het hoofd bied.

Dat ik me in de luren liet leggen
gemakkelijke leugens voor waarheid hield
door niets meer dan een stem…

Dat ik niet toegaf dat ik fout zat
terwijl dat veel beter wel gedaan
tegen de schaamte die mij steeds maar houdt in de klem.

Kan veel beter niet verbergen
Dan heeft het geen macht meer over mij
Schaamte, dan zelf staande in zijn hemd.

Niet meer lager zinken
Op de knieën zonder uitweg
Schaamte, ik heb nu een wapen tegen hem!

Ik ben niet beter dan wie ook anders
Niet veel menselijks mij vreemd
Maar niet meer door de angst geremd.

Ik kijk het rechtstreeks aan, het draait mee
Het slaat de ogen neer
Kijk hem nou….

De oude baas is een oude snoeper. In zijn oude Saab staat hij zelden stil. Het meest in zijn sas is hij op zijn oude fiets Salsa. Vrij als een vogel ruist hij door het platte land dan wel het heuvelland. Vrijen doet hij met zijn vogel als geen een.

Op kantoor geniet de oude baas eenieders eerbied en respect. Hij dwingt niets af, deelt met een brede glimlach zijn bevelen uit.

De oude baas moet ooit jong zijn geweest, kwetsbaar en charmant. Niemand echter herinnert hem aldus. Reed hij toen al met een Saab? Of was het een Volvo?

Zolang hij in het oog van de wereld loopt, loopt alles goed af.

Achter windschermen houdt hij de tocht buiten adembereik.

Ik heb in mijn loopbaan bij drie ministers gewerkt. Eerst als persattaché, zeg maar woordvoerder, later als vertaler. Beide beroepen behoren tot de sector communicatie doch dit terzijde.

Nu dus zijn ze alle drie overleden. Alfred Califice is 82 jaar geworden. Hij stierf in 1999. Een onverwoestbaar karakter, nooit humeurig, doch geen groot talent. Hij behoorde tot de linkervleugel van zijn partij.

Philippe Maystadt, die door Califice in de politiek werd gelanceerd, en van wie ik vond dat het een hele eer was om voor hem te werken, is slechts 69 jaar geworden. Hij overleed in 2017. Pienter, discreet, harde werker, razend intelligent, boven de middelmaat. Ook hij behoorde tot de linkervleugel. De man was heel erg aanspreekbaar, hij stond niet boven zijn medewerkers maar ertussen.

Eergisteren is de derde overleden, Charles-Ferdinand Nothomb. Hij is 85 jaar geworden. Uit Lotharingen. De oom van Amelie, maar hij wou daar nooit aan herinnerd worden. Asceet, boven de middelmaat, rechts, sluw. Hij was tegelijk een boeiende man met wie ik drie namiddagen lang in tête à tête heb gewerkt.

Donderdag is marktdag. Vandaag bovendien regendag. Dit weerhoudt mijn vrouw en ik er niet van om naar de markt te gaan om groenten en fruit te kopen. Het stadsbestuur trakteert met paaseitjes. Daartoe had het twee open feesttenten opgezet. Een diende als parkeerplaats om te schuilen voor de regen.

De regen viel niet echt overvloedig maar wel behoorlijk nat. Daar zag ik ineens Jean-Paul Sartre lopen, op afstand gevolgd door een soort de Beauvoir. Hij liep traag, een voet sleepte wat. Hij leek nog kleiner dan toen we hem gewoonlijk te zien kregen.

Halt! Hoezo Sartre? Die is toch al lang dood.

Zou kunnen. Is haast zeker. Hoe dan ook is zondag Pasen, het feest van de verrijzenis. En liep Sartre alvast vooruit op dat feit.

De drukte van het leven in een middengrote stad is overzichtelijk en niet echt prangend. Dit is wat een mens bedenkt aan het begin van de eenentwintigste eeuw, na decennialang te hebben gedacht de drukte van een grootstad aan te kunnen.

Ze zijn talrijk die dat denken. Er zijn er ook die menen dat ze geen keus hebben. Ze ondergaan de grootstad die hun ondergang wordt.

Het leven is vooral te vinden in de voorstad. Daar worden aanstaande ondernemers, kunstenaars, uitvinders, topadvocaten en topartsen geboren. Een korrel zout is hier zeker op zijn plaats. In de voorstad is het leven pas overzichtelijk. De voorstad groeit. Was het niet Louis-Paul Boon die dit als eerste opmerkte?

Wie dit stukje leest, vraag ik uitdrukkelijk hier geen enkel woord van te geloven. Dit is louter spielerei.

Het gestommel dringt door naar de benedenverdieping. Meestal gebeurt het zo goed als ’s nachts. Het geroep en gescheld van beiden bereikt enkel de bovenverdieping. ‘Soms om vijf uur ’s nachts, als ik als kleine zelfstandige opsta’, aldus de opperste bovenbuur. Zoveel is duidelijk: iets gaat mis.

We hadden een boekhouding kunnen bijhouden: wie komt in en wanneer, wie gaat eruit en wanneer, wanneer komt hij in het pand, wanneer verlaat hij het weer.

Toen ze haar intrek nam in het gebouw, had ze liefst drie fietsen meegebracht, twee vrouwenfietsen en een mannenfiets. Een man die op een vrouwenfiets rijdt is niet langer een schande, het kan en het gebeurt vaak. Een vrouw op een mannenfiets iets minder. Bij de laatste ontruiming verdwenen ook meteen twee van de drie fietsen. De ontruiming is dus duidelijk definitief.

Als ik een zon denderende volzin kan neerschrijven, kan mijn stukje niet meer stuk.