Bus 15 was de langste lijn van Amsterdam. Hij kronkelde door zowat heel de stad. Je hoefde je ook nooit af te vragen “Welke bus moet ik ook weer nemen?” want als je de 15 nam, dan zat het goed. Het was slechts een kwestie van tijd: hoe lang moest je blijven zitten voordat de 15 jouw halte aandeed. Maar op een gegeven moment was het raak, en kon je uitstappen. Waar je ook wilde zijn.
Ik heb gemerkt dat andere grote steden steevast zo’n buslijn bezitten. Een soort wet van de lijnbussen met wereldwijde dekking, zo u wilt. Als toerist is het dus zaak om zo snel mogelijk erachter te komen welke bus het buitenlands equivalent van de 15 is. In Marrakesh is het lijn 1, bijvoorbeeld. Daar kun je ook instappen ongeacht waar je naar toe wilt. Hij komt er toch. In Tokio is het de Yamanote-line. Al is dat eigenlijk een metro.
Maar er gebeurde iets verschrikkelijks in de stad. De 15 werd in tweeën gehakt. Het eerste stukje vanaf West heet nog steeds de 15, maar vanaf WTC is het nu 65.
Gruwel.
Nu moet ik af en toe overstappen als ik ergens heen wil. Zo gisteren. Ik stapte in bij WTC, en, denkend aan vroeger, doezelde pardoes in. Je was destijds immers ùren in dat grote blik gevangen. Nu miste ik mijn aansluiting: werd prompt wakker terwijl de bus die ik moest hebben wegreed.
“Verdikkeme” mompelde ik tegen de chauffeur “Daar gaat mijn connectie. Weet u wat het is? Als we zo lang in de bus zitten dan komen we in een soort flow.” Ik dacht nog: hier sta ik weer eens interessant te doen tegen iemand die compleet niet snapt wat ik bedoel. Maar nee. Voor ik er erg in had had hij geriposteerd: “Ik ken dat, wij chauffeurs hebben dat constant.”
Ik stapte vertwijfeld bij de volgende halte uit, en ben maar gaan lopen.
AT5
Nurks Magazine
Het BlogBal
OudZeikWijf.com
Geef een reactie