Het zou natuurlijk een onthulling van likmevestje zijn als ik meteen toon wat dit nu in vredesnaam is. Dan weet u meteen ook wat er zondag op Zaradi Tebe – tussen 15u en 15u10, nogmaals ! – het publiek van het Pierkespark te Gent staat te wachten. Maar zòòò niet ééijs. Een klein spanningsboogje mag, verdorie ! En daarom vandaag: het bewijs dat het hele ding dat ik deze week aan het construeren ben, gewoon in een AH-tas past. Min of meer dan toch. Laten we ’t portable noemen.
In mijn vrije tijd haalde ik steeds meer streken uit zo dat mijn vader tegen mijn moeder zei ik was bijna 15 geworden laat hem gaan laat hem gaan er komt anders niets van hem terecht.Mijn moeder zag toen in dat het gaan varen misschien toch wel het beste voor haar jongste zoontje was.Met pijn in haar hart gaf ze me op mijn 15 e verjaardag het mooiste geschenk van mijn leven.Ik mocht gaan varen.
Ik had een goede vriend Wim die mocht ook gaan varen.Samen zijn we toen met onze beide vaders naar de gemeenten gegaan om de machtiging en het paspoort aan te vragen.Na 3 dagen hadden we de benodigde papieren en konden we naar Rotterdam.
Wim en ik we gingen met de trein geheel zelfstandig en alleen samen naar de Waterschouw in Rotterdam.Daar verkregen we vrijsnel een monsterboekje.Het was een groenboekje met je pasfoto en een duimafdruk er in.Van de waterschouw kregen we het adres van ShellTankers die zaten in het groothandelsgebouw naast het centraal station in Rotterdam.Wij daar naar de afdeling personeelszaken gegaan.
Eindelijk mocht ik het felbegeerde groene monsterboekje gaan halen.Wat was ik trots en blij.
We werden meteen aangenomen.Ik werd aangenomen voor 87,50 gulden in de maand kost en inwoning vrij.Ik werd als Pantryboy aangenomen en mijn vriend als ketelbinkie.We werden eerst nog even naar het grote ziekenhuis gestuurd voor een controle en de nodige tropen spuiten te halen.Die spuiten deden wel even pijn maar ja dat had ik er graag voor over.Na dat we terug uit dat ziekenhuis op het Shell kantoor terug waren gekomen vertelden ze ons dat we terug naar huis konden gaan en dat we opgeroepen werden als er een schip voor ons binnen zou komen.
We werden met behoud van loon dus op wachtgeld gezet.We zouden per telegram op de hoogte worden gehouden wanneer en waar we zouden vertrekken.
Wij gingen zo trots als een aap weer terug naar huis waar we het hele gebeuren aan iedereen verteld.
Ik ging de hele familie af om het goede nieuws te vertellen dat ik zeeman werd.
Ik had zelfs het idee dat de Politie van Eindhoven blij was dat deze rakker eindelijk vertrok.
Want toen ik eens op straat een agent sprak die me wel eens voor een of andere kwajongens streek had opgebracht en ik die agent trots vertelde dat ik nu echt ging varen zei hij me goede beslissing jongen.En hij wenste me het allerbeste toe.Ik kreeg van mijn vader een echt horloge
Hij zei me Lowy hier kijk er dikwijls naar en dan kom je altijd op tijd op je werk.
Ik vond het geweldig en heb het horloge nog jaren mogen gebruiken.
© 2023 KutBinnenlanders.nl
Theme by Anders Noren — Up ↑
Reactietjes