Auteur: Marc Tiefenthal (Page 1 of 27)

Ja, hij heeft een nektapijt. Nee, hij is niet de enige. Alleen, hij verschijnt bij tijd en wijle op de treurbuis, zodat het de kijkers verdeelt tussen hen die aanstoot nemen aan dat haarkussen, de aanstootkussens kortom,en zij die er juist naar opkijken, de opkijkers kortom.

Onderzoek wijst uit dat het aantal kaalhoofdigen gelijk verdeeld is over aanstootkussens en opkijkers. Gelukkig beschikt onze gast over de nodige arrogantie. Of is het bevrijde vrouwelijkheid? De media over de media, niet multimedia maar metamedia, hadden het geroken en stelden hem vragen. Ook over zijn nektapijt.

‘Ik lig er niet wakker van wat de kijkers ervan vinden. Ik heb me lang geleden erbij neergelegd. Dat moeten ze dan maar ook doen’.

Eerst is er de brug, smal is de weg, ophaalbaar de brug. Daarna verschijnen de bomen netjes op een rij. Enkele zijn geveld en liggen voor het rapen.

Rechts zit je in de zon en zitten er meestal twee tot drie. Links werpen de bomen hun schaduw en ben ik doorgaans de enige die er gaat zitten.

Niet zomaar zitten, hoor. We zitten om te vissen. Dat is dat ene iets wat ik nooit meer zou willen missen, weet je wel. Vissen hebben kieuwen en testikels. Sommigen hebben uitsteeksels, die doorgaans stekelig zijn. Denk aan de stekelbaars.

Van doorgaans gesproken, ik vis gemiddeld drie vissen per zitting, middelgrote en kleine.

Gisteren had ik eindelijk reuzebeet: een brasem. Feest.

Ja, hij heeft een nektapijt. Nee, hij is niet de enige. Alleen, hij verschijnt op de treurbuis en aldus is hij een B. Nu dus zijn de kijkers het genaamde teevee verdeeld tussen zij die aanstoot nemen aan dat haarkussen, de aanstootkussens dus, en zij die er juist naar opkijken. Het kan ook dat hijzelf deze verdeeldheid simuleert.

Onderzoek wijst uit dat het aantal kaalhoofdigen ongeveer gelijk verdeeld is over beide kampen. Gelukkig beschikt hij over de nodige arrogantie. Of is het bevrijde vrouwelijkheid. De media over de media, niet multimedia maar metamedia, hadden lont geroken en stelden hem vragen. Ook en als het ware terloops over zijn nektapijt.

‘Ik lig er niet wakker van wat de kijkers ervan vinden. Ik heb me lang geleden erbij neergelegd. Dat moeten ze dan ook maar doen.’

De vergadering dreigt niet uit te lopen. De voorzitter deelt mondjesmaat spreektijd toe aan elke deelnemer. Als iemand zijn of haar spreektijd dreigt te overschrijden, snoert de voorzitter diens mond.

Zelfs als het onderwerp de vervanging van de trappen door een lift betreft. Hoeveel kans bestaat er dat eigenaars hun trappen aanvullen met een lift? Moeten we niet meer mikken op nieuwbouw? Minder op particulieren, meer op bedrijven en organisaties. Het gaat er immers om de omzet te verhogen, de winst te maximaliseren en de aandeelhouders een mooi dividend uit te keren.

Zonder het personeel te vergeten, dat met bedrijfs- of salariswagens de klanten bedient.

Kortom, er is altijd voldoende gesprekstof. Als er geen besluit valt en de vergadering eindigt, komt men dan wel een andere keer tot een besluit.

Kaas dringt door tot in de genen. Nederlanders noemt men geen negers maar kaaskoppen. (Hol landers daar en tegen zijn zij die alles ook en vooral zich zelf van een schrij ven).

Nederlandse kaas is wereldberoemd en vind je via de invoer in vele buitenlanden. Een kaaskop is een fier hoofd. Hij eet uiteraard kaas, hoe zou hij anders zelf zijn? Lust de kaaskop ook Franse kaas? Ja, zij het in mindere mate. En Zwitserse? Ja zeker. In zekere mate. En geitenkaas?

Daar verschillen de meningen over onder de kaaskoppen. En wel heel uiteenlopend. Ook over schapenkaas lopen de meningen erg ver uit elkaar.

We mogen daarbij echter niet uit het oog verliezen dat in Nederland de uitbuiting van de mens door de mens een jas van goede snit draagt, de mantel niet der liefde maar van het geld.

Met altijd dat vleugje kaasgeur.

Er zijn dagen die geruisloos voorbijgaan. Ze beginnen met een ontbijt en eindigen met thee of koffie met koekje. Tussendoor gebeurt er soms iets.

Zo ga ik bijvoorbeeld vissen of schrijf ik een ultra kort kortverhaal.

Om die routine te doorbreken is een andere routine nodig. In een ander land, bijvoorbeeld.

De reis ernaartoe maakt de overgang en maakt de dag uitzonderlijk. Vroeger waren het dagen. Met de auto naar Zuid-Frankrijk, dan de boot op en anderhalve dag varen. Tot slot nog iets meer dan een dag autorijden. Die boot hebben we afgeschreven. Terecht, trouwens, tegenwoordig valt hij om de haverklap uit. We vliegen ernaartoe. ’s Morgens opstaan, hop de lucht in, ’s avonds thuis in een ander land.

Telkens weer is de eerste indruk indrukwekkend. Van ver de bergen zien opdoemen. Ik raak er niet op uitgekeken.

Het is er haast altijd warm. We verkiezen dan ook de herfst en de winter om er naartoe te gaan.

Schrijven doe ik op beide plekken. Wifi hebben we zowel hier als daar. Sinds we ernaartoe vliegen, zitten we daar zonder auto. Soms huren we er een.

Om in de stad rond te rijden bestaan daar stadstaxi’s, voor de prijs van een busticket hier rijd je daar in een auto met chauffeur. Soms, buiten de stad, vinden we geen stadstaxi’s. Dan nemen we de bus, die kost ons een habbekrats.

De omgeving niet alleen, ook het gebouw. Het is winter, de lucht is grijs. Geen geladen grijs vol ijs en sneeuw. Een vervelend grijs.

Er hangt een vrij dichte mist die de hele omgeving in het grijs dompelt. Er rijden weinig auto’s, die hoe dan ook aan het oog onttrokken worden door de mist.

Ze zijn met hun tweeën de enige voetgangers. Ze zijn uit hun auto gestapt en stappen in de richting van een laag gebouw van twee verdiepingen. Zo werden vroeger de huizen, kantoren en saloons gebouwd. Dit gebouw ziet er echter uit als een doos. De post brengt quasi moderne architectuur voort.

Ze betreden het gebouw via een lichtgrijze glazen deur. De buitenmuren zijn muisgrijs. Een man in grijs streepjespak ontvangt hen in een grijze inkomhal waar een eveneens grijs meubel het onthaal voorstelt.

Op een toon tussen fluisteren en kluisteren hoor je de man mompelen: ‘We mogen de hoop niet opgeven, zeker nu de financiën er zo heel slecht voor staan’.

De geheime vergadering van de Wereldbank over de Verenigde Staten, Rusland en Israël, op het randje van het bankroet, zal zo dadelijk beginnen.

In deze beroerde tijden waarin recht voor de raap en uit de onderbuik schering en zelfs inslag zijn, zijn zelfs in- en uitgezeten personen in staat een telefoongesprek als volgt af te sluiten: ‘Ik moet je hierbij laten. Ik moet dringend naar het toilet.’

Mijn vrouw, want zij is het aan gene kant van de telefoon, krijgt het dan danig op haar heupen en voelt zich tekort gedaan. Lang bleef dit ongenoegen onder de radar. Ze wou niet beledigen.

Toch kwam het ter sprake, niet aan de telefoon. De betrokken persoon, zo bleek, was zich van geen kwaad bewust, geheel en al doortrokken van het huidig tijdgewricht. Ik vroeg haar of ze wist hoe de Britten zich uit de voeten maken. Nee, dus. Die vragen gewoon waar ze hun handen kunnen wassen. Al dan niet dringend. Aaim sjoer, man. Het is nu in spanning en met volle blaas afwachten om te zien of ze de pointe heeft gesnapt.

“Op het eerste zicht een normale man, informeel maar netjes gekleed. Nee, ik heb niet gekeken naar de nummerplaat op zijn auto. Wij van de kleine middenstand heten iedereen welkom. Hier geen Vals Behang of Wilde Geert.”

Ze haalde diep adem en hield een pauze.

“Het was druk in de zaak, zo rond de middag. Hij wachtte netjes zijn beurt af. Ik ken mijn klanten doorgaans vrij goed en hij had geen argwaan gewekt. Zijn gezicht had niets eigenaardigs. Waarom hield ik hem in de gaten? Ik weet het niet”.

Weer een pauze. “Toen was het zijn beurt. Hij vroeg een belegen broodje met belegen boter en belegen kaas. Ik kon mijn oren niet geloven en herhaalde zijn verzoek. Dat bekrachtigde hij. Ik heb het voor hem klaargemaakt, nou ja minder belegen dan hij wou. Hij heeft netjes betaald en verliet de zaak. ’s Avonds zei mijn man dat hij belegde broodjes gelezen had als belegen broodjes.” Dat heet dyslexie of zo.