Auteur: Marc Tiefenthal (Page 2 of 20)

Er komen weinig andere tijden meer. Toch niet voor de democratische landen die geleidelijk afglijden naar extreem rechts. Het wordt gewoon weer zoals in de tijd van toen, 1940.

Enkel in Rusland zou er nog eens iets kunnen gebeuren. Een opstand van de huurlingen. Doet denken aan het einde van het Romeinse Rijk. Ik denk er aan, soms, geheel terzijde.

In eigen ietwat kleine land gaat een regering ten onder aan zichzelf. Dit geeft voedsel aan radicalen. Ik zou ze niet te eten willen geven.

Ik zit hier lekker ver weg van dat alles. Ongeveer op drieduizend kilometer, bij veertig graden Celsius. Doei.

Nee, geen praatprogramma hier. Het kan best zijn dat ik vanavond een gast ontvang en dan een uur lang in gesprek ga.

Nee, geen camera, geen microfoon. Ik schrijf niets op. Het gesprek grijpt plaats en daarna lost het zich op.

Hoe is het mogelijk dat ik zoveel al dan niet boeiende gesprekstof laat verwaaien? Het kan me niet schelen. De mediatisering van de onze beeldschermachtige samenleving blijft mij vreemd. Enigszins vijandig ook.

Ze zijn ontzettend en eigenlijk behoorlijk belachelijk, die lieden die zich belangrijk wanen omdat ze op het scherm verschijnen.

Decennia geleden heb ik besloten ze niet langer te bekijken. Ik ken de meeste niet. Geen BV noch BN, laat staan een BC (Belge connu, les people).

Er bestaat zoiets als friemelen. Het valt moeilijk te ontwaren. Daar krijg ik het van, zie: ontwaren. Is dat geen prachtig werkwoord? Wat doen we of doen we niet als wie iets ontwaren? Zie … je?

Ik loop te wandelen en kijk wat rond. Soms ontwaar ik iets, sta dan even stil en kijk toe. Even later loop ik verder. Bij het fietsen ontwaar ik soms. Snel. Soms rem ik dan om stil te staan. Wat was dat?

Dat zijn doorgaans zaken die zich niet makkelijk laten zien. Ze leiden een verborgen bestaan. Of lijden ze dat?

Som rijd ik bij het fietsen van de ene verbazing in de andere. Een enig mooi modern gebouwde villa, bijvoorbeeld. Maar van friemelen geen spoor.

De opwarming van de aarde is ongelijk verdeeld. Een heleboel landen krijgen te maken met temperaturen boven veertig graden, terwijl in dit lage landje bij de zee er geen spoor te ontwaren valt van enige zomer.

De Oeso noch de Verenigde Naties (UNO) hebben oren naar onze verzuchtingen.

‘We hebben al werk genoeg met Italië en Griekenland’. Italië verzuipt, Griekenland staat in brand. Dat zijn pas klimaatrampen. Al zullen de ontkenners dat ontkennen en zullen ze zich voordoen als kenners. Dat was met het virus Covid niet anders.

Iran gaat zelfs twee dagen op slot. Het is er bijna vijftig graden. Iedereen moet er binnenblijven. Precies Covid, ja.

De wereld is om zeep.

Chesterfield, ik leg de naam graag in mijn mond. Denk dan aan sigaretten van dat merk in een mooie verpakking. Ik heb er nooit een gerookt. Het had gekund als het ook pijptabak was. Nee dus.

Ik stopte met pijproken na een loopbaan van vijfenveertig jaar. De naam Chesterfield werd lauw in mijn mond en verloor mijn aandacht. Later kwam bij nader onderzoek aan het licht dat de naam ook toebehoort aan een klassieke, duurzame dure Engelse zetel, zo een die de Nederlanders domweg en schroomloos een bank zouden noemen. Je kan ze er dus mooi mee op hun plaats zetten.

Onbetaalbaar maar niet onbruikbaar. Ik proef de naam opnieuw in mijn mond.

Er gaat geen dag voorbij of er volgt een nacht. Als de nacht erop zit breekt de dag weer aan. Als dat niet mooi is.

’s Nachts horen we te slapen en te dromen zodat we overdag de wereld aankunnen. ’s Nachts slaap ik soms slecht, zo slecht dat de wereld me ontgaat.

Onlangs echter sliep ik overdag. Slapen? Mijn vrouw dacht eerder dat ik bewusteloos was. Ik miste de overgang van dag naar nacht, van nacht naar dag.

Die nare tijd heeft niet lang geduurd. Een arts stelde een gebrek vast. Drie dagen later volgde een ingreep.

Nu gaat elke dag weer over in de nacht en breekt op het einde van de nacht de dag weer aan. Bijna was het voorgoed nacht.

Ik lag zo goed als naakt, zoals dat hoort, op de operatietafel. Het was een wonder dat ik nog leefde maar ik was eindelijk terecht. De assistenten hielden zich ledig met het verplaatsen van allerlei hulpmiddelen zoals draad, tang, spuit en dies medische instrumenten meer.

Vanuit mijn rechterooghoek zag ik een beduidend oudere man zich vervelen. Dat moest de anesthesist zijn, de slaapdokter. Veel werk g af ik hem niet, ik zou slechts plaatselijk verdoofd worden. Met mijn linkeroog hield ik de klok in de gaten, een extra grote klok bovendien.

Toen kwam het röntgenapparaat op mij af en op mij neer. Op het etiket las ik: fabriqué à Shangai, en Chine. De hel!

Ze zijn niet meer wat ze vroeger waren, gaan niet meer echt vooruit. Neem de twee nieuwe uitvindingen die ons leven versnellen. De elektrische step en de zaktelefoon. Dagelijks vallen er in ons behoorlijk kleine land vier van die steppers tegen de grond. Meestal lopen ze daarbij een gebroken neus op. Weg dan maar met die step. Of liever: terug naar de step zonder elektromotor.

De zaktelefoon dan maar. Sommigen menen dat hij een automobieltje is zonder rijbewijs, anderen dan weer dat hij voornamelijk draagbaar is. Het is hoe dan ook een zaktelefoon. Op zak is hij op zijn plaats. Welnu, je ziet mensen op straat lopen, fietsen of autorijden met de telefoon in de hand.

Ik beleef een zeker genoegen als ik autobestuurders kan terechtwijzen. Meestal verontschuldigen ze zich. Een enkele patser dreigt ermee uit zijn wagen te stappen maar geraakt nooit zo ver. Hij wil me in elkaar slaan. Dubbel pakket voor de politie dus niet doen. Doei.

Ik wees een jonge fietser op de boete van 175 euro die het kost. Hij lachte breed. Honderd meter verder had een anonieme politieauto hem al gevonden. Hij lachte groen.

De doorsnee allochtone vrouwelijke autobestuurder met de telefoon in de hand ontdekt doorgaans plots dat haar moeder een slet is. Droevig of niet?

Daar houden de moderne tijden toch wel op.

20 juni 2023

Buurlanden zijn we niet geneigd te ervaren als vreemd. Hooguit lichtjes anders. Frankrijk echter heeft de laatste jaren een sterke ruk naar rechts gemaakt. De linkerzijde stelt er nauwelijks nog iets voor. Het land verwordt nu tot een quasi-nazi nationalistisch gezwel. Het meest  gebruikte woord aldaar is terroir. Het rijmt op urinoir. Doch dit terzijde.

Het oosten laat ik vaak links liggen. Het noorden ligt me na, net als het zuiden, helaas. Daar liggen mijn wortels.

Gisteren waren we op doorreis bij onze fascistoïde zuiderburen. Tegen het einde van de reis hielden we hier en daar halt. Telkens werd ik trillingen gewaar, alsof de motor van de auto niet wou stoppen. Twee keer deed ik de motorkap open. Geen enkel geluid in de motor noch trillingen. Ik bleef niettemin verontrust.

Vandaag melden de nieuwsmedia dat in het zuidoosten van Frankrijk de aarde heeft gebeefd, vijf en meer op de schaal van Richter. Aan de andere kant van het land, op gelijke hoogte, werden wij  dit gewaar.

(16 juni ’23)