Ja lap, kijkt. Hadden we al een jaartje terug een kunstconcept bedacht rondom de Tegeltjes. We zouden een expositie-muur of zelfs een soort van cabine helemaal bekleden met die daadwerkelijk uitgevoerde tegeltjes. Dus de digitale tegeltjes die wij hier telkens neerzetten, zouden dan ‘echt’ worden, en dan zouden we daar een wand mee bekleden. Maar, let op…. Achterstevoren. Oftewel je ziet enkel de onbedrukte kant van de tegeltjes. Met een doorlopende video erin waar mensen kunnen zien welk tegeltje wáár is gehangen. Als een soort onverifiëerbaar Memory-spel. We hadden zelfs een subsidie-aanvraag al bijna paraat. Over het maatschappelijk commentaar van deze kunstuiting. Het taboe van het verborgene in huidige Big Brother tijden. Het banale van platte uitspraken gecombineerd met vrouwelijk naakt of anderszinse schaarsgekleedheid. Het interactieve met de tentoonstelling-bezoeker zonder dat deze het kan verifiëren, als een eerbetoon aan de fantasie. Maar nee hoor. Dat plan kan de vuilbak in. Hoppa, dump. Want als we dit nu nog gaan indienen, gaat men ongetwijfeld bewerend dat het weer hier teveel op lijkt. Terwijl het er geen fuk mee te maken heeft. Lekker dan, NPS radio. Fuck you. Fuck you very much.
Reactietjes