Onze cullinaire smaakrubriek KutTent.nl (initiatief van Mike en Gerard) is de laatste tijd wat weinig geupdate. We vroegen gastrecensent Bert Brussen of we in plaats daarvan zijn recensie van de fonkelnieuw geopende Starbucks in Utrecht Centraal mochten gappen ter onzer eigen glorie. Bert Brussen was zeer gul en stond het niet alleen toe maar blijkt zelfs een fan van onze silly little website (ah, was HIJ die ene). Enfin, hieronder een verfrissend stukje over benauwend slechte service. Alles copyright Bert Brussen en met toestemming overgenomen dus.
Het was natuurlijk naïef om te denken dat Nederland zomaar klaar is voor het herbergen van een heuse Starbucks-vestiging op een gemiddelde provincieplek als Utrecht Centraal Station. De bedoeling is goed, het assortiment aan zinloze en onbetaalbare koffie’s ook, maar deze Starbucks-vestiging kampt nog met tal van kinderziekten. Neem bijvoorbeeld de enorme populariteit bij scholieren en studentenpubliek. Afgelopen donderdagavond werd in één oogopslag duidelijk dat Starbucks totaal geen rekening had gehouden met de enorme toeloop van semi-hip publiek dat massaal een frappuchino heavenly hazel bullshit voor nog geen 5 euro per 30 cl wil proberen. De rij wachtenden was zo lang, tot buiten de ingang, dat deze Starbucksvestiging meer leek op een attractie in de Efteling dan op een koffieboer. Of gewoon op de AH-to-go vestiging op het zelfde Utrecht C.S. (‘Drie wachtenden in de rij, wij doen er een kassa bij’ is de grootse Ahold-leugen sinds meneer Piekema).
Natuurlijk hou je die drukte altijd bij een nieuwe vestiging, zeker bij iets met zo’n hoge merkwaarde als Starbucks, maar men had daar makkelijk op kunnen anticiperen door meer mensen in te zetten dan die drie langzaam werkende vrouwen van boven de vijftig. Wellicht dat het aanwezig zijn van een manager al had geholpen, of dan tenminste iemand die al wél weet hoe de koffiemachines moeten worden bediend. Dat had de wachttijd van een minuutje of twintig aanzienlijk kunnen verkorten. Maargoed, wat dat betreft past deze multinational zich meteen aan de Nederlandse standaard aan: fuck de service, fuck de passie in je werk, dood aan georganiseerd werken, al het gemotiveerde personeel tegen de muur en schijt aan anticiperen op klantentoestroom. Ook de door afwezigheid schitterende vestigingsmanager van Starbucks Utrecht is een typisch Nederlandse horecaondernemer zo blijkt. Laten we het even over de vestiging zelf hebben: die zit in een voormalig restaurant op Utrecht CS. Dat betekent dus dat het een overdekte ruimte is en dat het als het buiten 30 klein nulletje C is, loeiheet wordt in een overdekt station, laat staan in een horecagelegenheid waar hete koffie wordt geschonken, broodjes onder warmhoudlampen liggen en een kleine 600 man tegelijk in een ruimte wat wil bestellen. Ondanks de in paniek aangesleepte mobiele airconditioningmachines was het donderdagavond in de Starbucks op Utrecht C.S. een behaaglijke 55 graden boven nul. Tel daarbij op dat je zo’n twintig minuten moet staan en je snapt ongeveer hoe leuk het is om op zo’n zomerse dag een hip Amerikaans koffietje te bestellen. De vraag is natuurlijk waarom er bij het verbouwen van deze bestaande horecalocatie niet meteen rekening is gehouden met de hitte. Het is een overdekte hal dus het is er altijd warm en een raampje openzetten is niet echt een optie. Waarom niet meteen een goede airconditioning ingebouwd? En nu we het toch over falende Starbucks-architectuur hebben: was er dan echt helemaal niemand die had kunnen bedenken dat één (1) deur die tegelijk in- en uitgang is wel heel erg weinig is voor een populaire, doorgaans overvolle koffiekeet? Nu moest iedereen zich met zijn gloeiend hete bekertje koffie langs de lange rij wachtenden wurmen om het pand weer te kunnen verlaten, daarbij dwars gezeten door de voortdurende stroom nieuwe klanten die gelijk met de pandverlaters de toko juist in wilden. Daar staan te wachten in 55 graden terwijl mensen zich met hun kokend hete bekertjes langs je heen wurmen gaf niet echt een prettig gevoel. Ik vraag me zelfs af of het wel brandveilig is. In geval van paniek wordt het een chaos en loopt iedereen elkaar onder de voet. De in/uitgang is namelijk gewoon te klein om de twee stromen mensen snel te verwerken.
Maar het ergste was toch wel het feit dat ik donderdagavond na ongeveer een kwartier wachten te horen kreeg dat “er geen ijsproducten meer worden verkocht”. Parbleu? Ik sta hier godverdomme op subtropische wijze van de graat te vallen en het enige wat mij op de been houdt is het vooruitzicht van een ijskoffie! Of dachten we soms dat ik in deze bloedhitte even vier euro neerplemp om een sloot hete cafeïne in mijn toch al kokende maag te gieten?
“Ja, nee, sorry. De ijsmachine is kapot gegaan. Komt door de warmte he”.
Door de warmte my ass! Een ijsmachine is gemaakt om ijs te maken. IJs verkoop je als het warm is, bovendien zijn de gewone koffiemachines ook loeiheet en die begeven het ook niet door de hitte. Die ijsmachine gaat stuk door ondeskundig gebruik en/of het feit dat die hele machine gewoon een inferieur product van bedenkelijke makelij is. Prutswerk dus. Met warmte heeft dat niets te maken. Ik heb het toen maar opgegeven. 15 minuten in de rij staan tussen enorm hippe metrojongens en blonde Hyves-meisjes leverde mij uiteindelijk de keuze op tussen een koffie die dankzij uitgekiende marketing tig keer meer winst oplevert dan in een normale kroeg of gewoon niets. Ik koos voor niets. Als de ijsmachine al niet normaal draaiende kan worden gehouden dan vrees ik toch het ergste voor die latte op de frappuchino zal ik maar zeggen. Is er dan echt helemaal niets positiefs te zeggen over de Starbucks in Utrecht? Jawel hoor. Los van het enorme aanbod aan cafeïnehoudende warme dranken (wat kennelijk in het Engels moet) hebben ze een fijne zithoek met een aantal luxe Chesterfieldstoelen. Dat geeft toch een nieuwe dimensie aan het onvermijdelijke wachten op de trein. Bovendien heeft de Starbucks een groot ’terras’ (het blijft een stationshal natuurlijk) waar opvallend veel plek was gezien de drukte. Het aanbod van koeken, taart en broodjes is ruim en om van te watertanden en de mogelijkheid koffiebonen en aanverwante koffieproducten aan te kunnen schaffen is erg fijn want we zitten thuis allemaal wel eens zonder koffie als alle winkels verder dicht zijn. Starbucks blijft, los van de deerniswekkende maar typisch Nederlandse anti-service mentaliteit, een winstgevende zaak. Je moet bereid zijn extra te betalen voor een populair merk maar dan kun je wel op on-Nederlandse wijze koffie drinken en tegelijk op je vertraagde trein wachten in een meer dan prima luxe omgeving. En vooral dat is een hele aanwinst op Utrecht CS: een plek waar je kunt zitten zonder dat je verplicht bent je wachtruimte te delen met een ranzige afvalbak, een stalen anti-zwervers dwarsbalk of rokende tokkies en dito NS-medewerkers. Voor deze luxe wachtruimte mogen we Starbucks best dankbaar zijn.
Geef een reactie