Alain wreef nog eens in zijn ogen. Dit… dit kon niet kloppen. Hij controleerde nogmaals. Ging achterover zitten en streek met zijn hand door zijn haar. Wow. Met trillende handen zocht hij zijn telefoon. Voor hij belde, keek hij nog één keer naar het scherm. Ademde diep uit.
“Stan ? Heb je dat laatste bod gezien ? We moeten praten.”
De vrouw zat Diederik breed lachend aan te kijken en hefte haar glas. Knikte haar hoofd ter groet. O god, dacht Diederik, ik heb hier nu al geen zin meer in. Met argusogen keek hij toe hoe ze opstond en rond de bar in zijn richting begon te lopen. Omsingeld door hoge, vakkundig gemetselde, bakstenen muren van oneindig gedoe, het houdt maar niet op, kon ik maar dood. Kon ik nu maar een tíjdje dood. Gewoon, voor even. Even niks meer. Heerlijke rust en daarna doorgaan voor het echte sterven. De vrouw zette haar glas naast het zijne en nam onuitgenodigd plaats.
“Zo, meneer de schrijver, ben je nog steeds geen schrijver ?”
Zelfs Diederik’s inwendinge stem stopte even met ratelen, verrast. “Hoe kom je erbij dat ik een schrijver zou zijn ?”
De vrouw haalde haar schouders op. “Vermoeden. Je kijkt naar de wereld als een schrijver. En dat met die vrouw net, hoe je dat observeerde, was alsof je het in je hoofd al aan het opschrijven was.”
Diederik nam een slok. “Tja, dat was dus niet zo.”
De barman kwam terug en begon glazen te poetsen. Indringend keek de vrouw hem aan. Diederik voelde haar priemende blik in zijn ooghoeken, maar hij besloot haar niet terug aan te kijken. Tot ze achterover leunde en verzuchtte: “Okee, dan niet. Raar. Meestal pik ik de schrijvers er zo uit.”
Diederik draaide half zijn hoofd en keek haar schuin aan. “Sorry. Geen schrijver. Ik heb een suffe baan waar ik wel veel ellenlange e-mails en zinloze rapporten voor schrijf, maar daar blijft het bij. En zelfs die baan heb ik nu al heel lang niet meer opgezocht.”
Ze trok haar wenkbrauw op. “Ontslag genomen ?”
Diederik grinnikte, ondanks zichzelf. “Niet echt. Ik ga gewoon niet meer.”
Ze knikte. “Zoals in de film Office Space.”
Nu haalde Diederik op zijn beurt diens schouders op. “Ken ik niet.”
“Doet er ook niet toe.” Ze veegde haar haren naar achter en wenkte de barman om haar glas bij te vullen. “Dat blonde haar staat je voor geen meter, trouwens.”
Stan had zijn hand over zijn mond. Niet alleen vanwege het latere tijdstip – hij was vanavond vroeg naar bed gegaan en lag eigenlijk al net te slapen toen Alain hem belde – maar ook omdat het bedrag op het uitgeprintte vel papier voor zijn neus al zijn verwachtingen had overstegen. “Eh, tja. Ik geloof wel dat we een winnaar hebben, ja. Maar wat hij vraagt valt niet zomaar in scène te zetten. Dat vraagt veel voorbereiding.”
Alain snoof minachtend. “We hadden hier allang mensen voor paraat moeten hebben staan. Professionals. Dáármee verdien je dit soort bedragen. Dat dit ons verrast, toont maar weer wat een amateurs we zijn.” Stan wierp Alain een scheve blik toe, vastbesloten zich de manier waarop ‘we’ had geklonken als ‘jij’ niet aan te trekken. “Dit is in ieder geval een prima begin, dit bedrag. En we zijn jong, creatief, en hongerig, dus hier komen we wel uit.” Hij klopte Alain op de rug, die zich met een vies gezicht een half stapje van hem verwijderde. “Dat is allemaal mooi en wel, maar bellen we jouw prima donna ster ook even ?”
Stan keek nogmaals naar het papier. “Nee, laat Diederik maar even. Die hoeft er pas bij betrokken te worden als we zover zijn. Goed werk, kerel. Dat wordt morgen vroeg uit de veren om de benodigde voorbereidingen te treffen.” Hij grijnsde. “Ik krijg er nu al zin in, wist je dat ?”
Alain snoof.
www.renevandensen.nl
Meer René op Facebook !
Geef een reactie