Categorie: Thomas Maarten van der Zwan (Page 1 of 3)

De sjamaan van de stam keerde terug uit de bergen na veertig dagen vasten en mediteren. Hij nam op de rug van zijn ezel een koepel van spiegelglas mee. 

In een visioen had de sjamaan namelijk een stem gehoord die hem zei deze koepel op het plein van het dorp te plaatsen, opdat alle stamleden zich eromheen konden verzamelen om zich als één stam gereflecteerd te zien.

Met veel eerbied werd de oude man onthaald. Al gauw werd het een ritueel binnen het stamgenootschap, om op speciale dagen in een kring rond de spiegelkoepel te staan.

Op een dag, reeds vele generaties na de dood van de oude sjamaan, kwam er een reizende koopman langs in het dorp. Hij stalde zijn waar uit op het plein, en verkocht sieraden en kleden aan de vrouwen. Toen viel zijn oog op de glazen koepel. Hij vroeg het stamhoofd waartoe deze diende, en het stamhoofd legde hem het ritueel uit.

‘U zou de spiegelkoepel kapot moeten slaan,’ zei toen de koopman tegen het stamhoofd, ‘dan kunt u de losse scherven aan elk stamlid apart verkopen, en kan men thuis in de spiegel kijken, in plaats van dat men alsmaar op het dorpsplein moet opdraven. Hoeveel leden telt uw stam?’

‘Maar liefst duizend leden, beste koopman,’ antwoordde het stamhoofd.

‘Zou u er bezwaar tegen hebben, O stamhoofd,’ vroeg de koopman, ‘als ik met deze hamer de koepel in precies duizend stukken sloeg? Dan verkopen wij deze voor een kleine prijs aan ieder stamlid, en delen we de winst!’

Het stamhoofd had wel oren naar dit plan, en aldus geschiedde. Met een ferme klap sloeg de koopman de spiegelkoepel kapot in duizend scherven. Hij verzamelde deze en stalde ze uit in zijn kraam.

De stamleden maakten eerst bezwaar. ‘Waar is onze spiegel gebleven? Wat heeft u ermee gedaan!’ riepen zij in koor. Maar toen de koopman uitlegde dat ieder vanaf nu zijn eigen spiegel had, verstomde het protest. Elk stamlid ging thuis een goudmunt halen en kocht voor zichzelf een deel van de spiegel bij de koopman. De koopman wikkelde zijn duizend goudmunten in een doek, pakte deze goed in, gaf het tevreden stamhoofd zijn deel van de winst, en trok verder het land in.

Sindsdien lag het plein er verlaten bij. Alle stamleden bleven het hele jaar thuis en staarden nu elke dag in hun eigen deel van de spiegel. Ze dachten daarin nog altijd de voltallige stam te zien, en hadden niet door dat ze enkel en alleen hun eigen gezicht bewonderden.