Op de derde of toch maar de vierde dag, we raken de tel soms kwijt, van onze Elfstedentocht kwamen we haar tegen.
Ze sprong voor onze verbaasde ogen in de houding en riep: ‘Wel, wel, welaan, weet u wel wie ik ben?’
Niemand onder ons bleek haar ooit te hebben gezien laat staan ontmoet. Moesten we onze tocht daarom onderbreken? Een meerderheid was tegen. We kozen een woordvoerder, die sprak: ‘Nee, helaas, we kennen u niet. Het spijt ons, we moeten verder.’
‘Ik ben de Dwalende Maagd en ik vervoeg jullie.’
We hadden geen tijd te verliezen dus mocht ze bij ons aansluiten, hoewel een maagd steevast voor problemen kan zorgen binnen de groep.
Die bestond gelukkig slechts uit twee personen.
Reactietjes