Maand: september 2021 (Page 1 of 2)

Er heerst pandemie. De herbergen zijn dicht. Mannen liggen op de zetel voor de treurbuis bier uit blik te drinken en laten hun vrouwen op hun honger.

Deze gaan dan stiekem elektronepgesprekjes voeren op  sites bedoeld om afspraakjes te maken om van bil te gaan.

Zelden komen ze ervan.

Buiten verkneukelt het virus zich in zoveel uitzichtloze eenzaamheid.

Het plechtige viel zo van me af. Dat heb je als je als naakte manspersoon voldaan naast je dito vrouwspersoon ligt.

Zelfs in de ogenblikken ervoor. De kleine dood gebood weinig plechtigheid, tenzij op de eerste dag, die van de bruiloft.

Als daar dan een kind uit voorkomt, gedragen we ons alweer plechtig.

Tot de dood ons scheidt. Dan kan het niet plechtig genoeg.

Tot het plecht behoren steevast bloemen. We zeggen het met bloemen, daar waar woorden tekort schieten. Al wordt menig plechtig woord gezegd en uitgesproken.

Doch nu valt dat alsnog allemaal even weg en trekken we ons terug in de bijslaap.

Een landweg ligt er vlak bij, elders, verder weg van hier, kan hij steil oplopen.

Een man fietst over de landweg. Het is misschien half vier in de namiddag. Er fietsen nog weinig mensen.

Net voorbij een boom staat een jonge vrouw te liften. Meer dan drie kwartier staat ze er en geen enkele wagen is voorbij gereden.

De fietser houdt halt. Ze neemt plaats in amazonezit op de bagagedrager. Zo rijden ze samen de tien kilometer naar de stad.

Of is het een dorp?

Ik moet gewoon door alle chaos
Geloven dat het allemaal wel goed komt
Een minuut, een vonk, een geluksmoment
dat heel je leven opsomt.

Geluk is als het kind in jou dat op je let
Dat naar bed gaat na een lange dag
En iemand die je instopt
Droom zacht, welterusten
Je moeder die je wakker kuste
En morgen gezond weer op…

Mag ik je een knuffel geven?
En je vreugde en verdriet een schouder bieden
Een zakdoek, een blije pil
Die opluchting doen geschieden.

(refr.)

Liefde als een ziekte
Houdbaar als Olympische toorts
Bosje rozen die later piekte
Ik voel nog steeds die koorts…

(refr.) 2x

Pak me, pak me, pak me, pak me uit
Pak me, pak me, pak me, pak me uit
Pak me, pak me, pak me, pak me uit
Pak me, pak me, pak me, pak me uit.

Er ligt al tijden een pakje in mijn ladekast
Af en toe pak ik het vast en streel over de verpakking
Het lonkt me als de zee het schip in fles met drie-mast
Ik zie het en dan denk ik vaak: ik laat jou met mij te water, ooit.

Jij bent een cadeautje, waarop ik me verheug
het jou en mij te geven, te legen in een lange teug
Ik pak jou vast, pak jou pas uit
als je in mijn armen ligt
en wakker wordt als in mijn tweede jeugd.

Pak me, pak me, pak me, pak me uit
Pak me, pak me, pak me, pak me uit.

Vroeger kocht jij weleens een Barbie-Ken voor het idee
en vormde met dat speelgoed in jouw dromen mijn gestalte
Maar gelukkig heb je nu ook andere modellen in de kerstmis-slee
Eens sta ik op jouw verlanglijst, ben ik je eerste keus-mens, hier.

(refr.)


Maar de goede fee en sinterklaas
komen sindsdien niet eens meer thuis
zoeken de hele wereld af naar dat pakje in mijn la
Ik weet het, maar verklap het niet
want word dan ooit met jou verrast
En misschien biedt jij je nog eens aan
in net die etalage waar zij vanavond nog
nog één keer voor gaan staan.

Ik stel me snel even voor: ik heet Y en ben een witte bloedcel. Ik leef ingesloten in een lichaam. Zolang als dit lichaam leeft, leef ik mee.

Nu is het welletjes geweest. Genoeg! Ik wil meer levensruimte. Ik ben daarom nog geen Duitser, heb zelfs geen nationaliteit enkel een witte identiteit al zullen er zijn die me blank willen noemen, mag ook.

Pst, ik slaag erin tot net onder de huid te geraken en in een puist te schuilen. Hoera! Hij of zij knijpt de puist uit, ik kom los met een knal.

Nu zweef ik in een baan rond de aarde.