Maand: januari 2014 (Page 1 of 4)

Toen ik klein was, was het heel belangrijk. Wie er zou winnen. Mijn vader tegen jouw vader. De Hulk tegen Superman. B.A. Baracus tegen jouw vader. Nooit werden we het eens. Vaak eindigde de discussie met twee gezichten vol schaafwonden en zand. Met wat geluk had de ander een bloedneus en jij niet. Dan had jij gewonnen. Bloedlippen telden niet, tenzij de ander ervan moest janken. Dan was het een mietje en had je voor altijd gewonnen.

In een ander deel van de tijd en wereld steekt een Rus een landgenoot dood in een soortgelijke discussie over poëzie en proza. Vechten mensen om hun superieure geloof tegen blijkbaar heel machtige inferieure andere geloven te verdedigen. Vechten voetballiefhebbers elkaar het stadion uit zonder één minuut van het spel gezien te hebben. Het is heel belangrijk voor ons: wat er béter is, en strijden om die overtuiging.

Zo houden we ons in ieder geval bezig, en dat is ook wat waard. Het leidt ons af van de zinloze strijd tegen de tijd. Die élk gevecht uiteindelijk wint.

Caspar Lauwerijssen trad reeds o.a. op bij Aardige Jongens en Tilburgs Dichttalent, en brengt enkele nieuwe gedichten te berde. Ook voormalig nachtburgemeester René van Densen leest uit eigen werk voor. Van diens teksten is muzikant Elco Wareman de laatste tijd bezig muzikale interpretaties te maken, en als primeur zal hij drie van deze prachtige liederen komen zingen. Het publiek wordt aangemoedigd om zelf ook poëzie over, rondom of met muziek mee te brengen.

Vandaag ga ik naar de grote stad. Ik doe mijn mooie laarsjes aan. Het is vies in de grote stad en ik heb niet graag vieze voeten. Mijn wanten en mijn sjaal pak ik ook uit de kast. En een muts. Als een michelinmannetje loop ik waggelend naar de bushalte. Ik kan binnen het gewatteerde elementenharnas de bus niet zien aankomen. Daardoor stap ik pas bij de vierde bus op. Ik lig al een uur achter op schema.

Ik ben blij dat er een roltrap in het station is, want met deze kleren aan is het verdomd pittig om de traptreden te bestijgen. Terwijl ik omhoog ga boven brommend gezoem en schrapend metaal, hoop ik dat mijn sjaal niet in de roltrap vast komt te zitten. Op goed geluk loop ik door naar de trein en ik raak door de treindeur. De roltrap had vandaag geen trek in mijn sjaal.

Ik pers mij in een treinzetel. Mijn armen en benen kan ik nu niet meer bewegen. Ik weet niet of het gaat lukken bij de grote stad weer uit de trein te geraken. Het zweet breekt me uit en het wordt kokend heet rondom me. Zachtjes piep ik ‘help’ in mijn wollen gevangenis. Geïrriteerd wijst iemand op het bordje ‘stiltecoupé’. Nu weet ik weer waarom ik nooit naar de grote stad ga.