Film van de dag: Deathtrap (1982)
Uiteraard had ik het jaren terug al voorspeld. Sterker, ik wist het al voordat het internet uitgevonden was. Laten we eerlijk zijn: de intuïtie van Cineman is onfeilbaar. Dat weet een kind. Ik wist het dan ook zelfs al als kind. Nu wil ik niet zo ver gaan dat ik het in de baarmoeder al zag aankomen, maar het was op de nog niet geheel gevormde vingers al uit te rekenen. Daar hoefde ik 1984 niet voor gelezen te hebben. Het verbaast me eerder dat het nog bijna 20 jaar langer heeft geduurd dan Orwell dacht. Maar u en ik weten ook dat dit niet uit de lucht is komen vallen. Dit is al decennia in de maak, aan de gang, aan de hand, de dagelijkse orde. U en ik worden doorlopend in de gaten gehouden en alles wat we doen óf laten wordt profielmatig aan elkaar geknoopt. Vandaar dat ik altijd uiterst voorzichtig opereer op het wereldwijde web. Om niet te zeggen: onzichtbaar. Deze tekst is dan ook telefonisch doorgebeld aan een redacteur, zoals al mijn andere teksten. Via een beveiligde lijn.
Hierdoor zult u ook mijn echte identiteit niet terugvinden via enige social media. Mijn adres en telefoonnummer zijn bij niemand bekend – ook mijn familie en intimi kennen mijn echte identiteit niet. Het mag u dan ook niet verbazen, dat toen ik kennis nam van een online enquête die informeerde of ik problemen had met aftap-praktijken door overheden, ik eerst niet het minste beetje van plan was mijn stem te laten horen. Reageren op zo’n vraag leidt immers maar tot ongewenste aandacht naar mijn persoon.
Maar vervolgens bedacht ik me dat men natuurlijk ook bijhield wie er naar de enquête keken. Alles in dienst van de strijd tegen terrorisme, uiteraard. (Mijn excuses voor de redactie van deze website, die door het woordgebruik in deze tekst onnodige aandacht naar zich zullen toetrekken, maar het zal duidelijk worden waarom het nodig is.)
Het is dan ronduit verdacht als u niet reageert, terwijl u zo’n enquête ziet. Als u niets te verbergen heeft, geeft u immers uw mening over de kwestie. Het liefst natuurlijk een mening die in het voordeel van de aftap-praktijken uitvalt, maar ook het tegenovergestelde komt hen niet slecht uit. Degenen die stilletjes zwijgen, dat zijn de potentiële kwaaddoeners. Onmiddellijk een vlaggetje in de database. Het zweet brak me spontaan uit. Ik stond op het punt om op één van de opties te klikken. Maar daarbij bedacht ik me dat zodra ik klikte, mijn mening uiteraard óók weer vastgelegd lag. Zonder optie deze te wijzigen, mocht dat binnen een veranderend politiek spectrum plots handig zijn. Alles wat u op het internet plaatst, blijft op het internet. Ik vloekte binnensmonds (hardop zou ook onnodige aandacht trekken) en sloeg mijn exemplaar van 1984 open, bladerend naar een zinnige gedachte die me uit dit dillemma kon redden.
Waarop ik bedacht dat dit – weliswaar tweedehands aangeschafte – exemplaar ook een verdacht bezit in mijn huishouden was. In de huidige tijden kun je nooit zeker genoeg zijn of bepaald gedachtengoed binnen uw huiselijke muren gekenmerkt is als een aandachtspuntje. Zweet brak uit bovenop mijn reeds uitgebroken zweetlaag. Ik moest dit boek zo snel mogelijk mijn huis uit hebben. Alleen, hoe deed ik dat ? Waar ik het ook zou deponeren, het zou door camerasurveillance of toevallige voorbijgangers waargenomen kunnen worden. Vernietigen dan maar ? De meest zekere vorm was met vuur, maar satellieten en observatiedrones konden tegenwoordig ook verdachte hittevorming binnenshuis peilen.
Starend naar mijn beeldscherm begon ik pagina voor pagina uit het boek te scheuren en de bladzijden op te eten. Ik hoopte dan maar dat het licht verteerbare kost zou zijn. Ik wil maar zeggen, deze kwesties kunnen zwaar op de maag wegen.
Noot van de redactie: tijdens de telefonische voordracht van deze tekst begon de heer Cineman opvallend te boeren en burpen, waardoor hij richting het einde schier onverstaanbaar werd. De laatste alinea werd zelfs vergezeld door kokhalzende geluiden. Na de laatste zin werd het gesprek vrij abrubt afgebroken.
Geef een reactie