Dag: 28 januari 2012

Woef was niet vrolijk. Droevig rustte zijn kop op zijn poten. Woef was niet vrolijk want het baasje was niet vrolijk. Broedend zat hij op de bank. Woefs poten en kop rustten op zijn schoot.

Diederik keek voor zich uit. Veel anders deed hij tegenwoordig niet meer op de bank. TV kijken had hij opgegeven. Zijn brein woelde wentelgrage gedachten die nergens op sloegen en door elkaar schreeuwden als panische beurshandelaren in een clichéfilm over Wall Street. De mensheid is de kater na de roes van het bestaan, schreeuwde zijn hoofd. En Niemand kan liggend leiden behalve een treinspoor of een weg ! Hij had een vastgevroren frons in zijn voorhoofd gekregen van de onzingedachten. Ze schreeuwden maar en schreeuwden maar, alsmaar door, en hij moest er blijkbaar iets mee, maar hij had geen flauw benul wat hij met die nonsens moest. Het ging al zo vanaf het eerste ontwaakmoment vandaag. Puinhoop in zijn schedelpan.

Gefrustreerd stond hij op om wat thee te zetten. Je ziel is een vlecht en je leven de ontwarring ! Met de waterkoker aangeklikt keek hij uit zijn keukenraam naar buiten. Fruitvlieg is het meest vruchtbare woord in de Nederlandse taal ! Hij staarde over de daken van de stad heen. Zompige zoetigheid in ontkledend ondergoed ! Een echte stoelganger laat zich pas na zijn loopbaan pamperen ! Woef zat geduldig in de keukendeuropening toe te kijken hoe het baasje daar stond te staren. Diederik schonk zijn hete water in en dompelde een theezakje in zijn kopje. Bewapend met zijn kokend hete thee liep hij terug naar de driezitter. Een ringtone is als een jankende baby, hij laat zich niet negeren !

Vanmiddag komen Stan en Alain met hun camera langs, wist Diederik. Dan moest hij ‘zo authentiek mogelijk’ vertellen dat hij het leven beu was. Een lege pagina, de grootse anticlimax aan het einde van een boomscheutenbestaan ! Hij dronk zijn thee en hoopte dat hij zich dat hele idiote plan van Stan maar ingebeeld had. Dat hij het gedroomd had en dat Stan helemaal niet met die griezel Alain voor de deur zou staan vandaag. Vlijmscherpe tanden, de tolpoort voor de roofdiermaag !

Oh, dacht hij ineens, ik was het bijna vergeten. Overstroming, oeverstroming, stroomversnelling, vloed !  Stil nu even, hoofd. Hij zocht onder de stapel administratie, vond zijn telefoon en klapte hem open.

“Dag mam.”

“Ja, ik ben het. Ja, lang geleden inderdaad.”

“Goed hoor. En met jou ?”

“Nee, gewoon, zomaar. Ik had je lang niet meer gesproken.”

“Pensioneringsfeestje van ome Hendrik ? Volgende week zaterdag. Ik beloof niks, mam, maar ik zal eens kijken.”

“Op het werk gaat het gewoon, zoals normaal he.”

“Oh, je had daarvan in de krant gelezen ? Ja, daar schrokken we ook wel even van. Je hoort zoiets wel eens maar als het zo dichtbij je gebeurt, is het toch anders.”

“Nee, ik kende hem niet echt. Maar toch.”

Diederik kreeg de kriebels van zijn eigen leugenachtige dooddoeners en acteerwerk. Maar zijn moeder hoefde helemaal niet te weten wat hij allemaal van plan was. Hij wachtte op een kans om het gesprek de juiste richting in te duwen.

“Jaahaa, dat is natuurlijk ook zo. Ja. Jaaa, inderdaad ja. Hmm-hm.”

“Nee, uiteraard niet nee.”

“Ja, och. Verder gaat het wel.”

“Met Woef gaat het ook helemaal prima. Oh, trouwens, nu je dat zegt, -“ Diederik kon wel juichen “- zou jij een paar dagen op hem kunnen passen ? Nee, niet lang. Ja, druk op het werk, dus ik heb bijna geen tijd om voor hem te zorgen momenteel. En je weet, dat vind ik ook zo zielig voor het beest.”

“Ja precies, een beetje aanspraak hè. Nee, ik zou het ook liever niet vragen maar ik weet dat je het niet erg vind. Ja, dat gaat hij zelf ook helemaal leuk vinden, hè Woef ? -“ Woef blafte, hij had het stemgeluid van Diederik’s moeder herkend en hield veel van die vrouw “- Ja, hoorde je hem ? Hij kijkt er nu al naar uit, zie je wel. Ja, verwaarlozen zou ik het niet noemen, maar hij moet natuurlijk regelmatig uitgelaten worden hè, en ik ben door een groot project nu weinig thuis.”

“Uhuh.”

“Ja.”

“Uhuh.”

“Oké, dat is prima zo dan.”

“Ja. Oké.”

“Uhuh.”

“Zeg maar mam, ik moet ophangen want ik heb het echt ontzettend druk. Ja, ik breng hem anders vanavond naar je toe. Goed ? Spreek ik je vanavond. Ja. Ja. Uhuh. Ja. Oké, tot vanavond dan hè.”

“Ja.”

“Uhuh.”

“Tja, dat gebeurt de beste wel eens he. Maar vertel me dat gewoon allemaal vanavond, goed ? Ja, tot dan. Dag !”

Diederik klapte zijn telefoon dicht en keek Woef aan. “Zo. Jij gaat naar het vrouwtje vanavond. Hoe vind je dat ?” Woef had er uiteraard geen blaf van verstaan. Op één bekend woord na. Hij liet nog een enthousiaste blaf klinken en kwispelde. Diederik dronk tevreden wat van zijn afgekoelde thee.