Het is zo warm dat de woorden smelten. Dus zit een groep schrijvers samen in een achtertuin. Normaal staan ze graag in de aandacht, maar vandaag gaat het om de schaduw. Met argusogen zien ze de schaduw krimpen en weten dat ze er vroeg of laat om zullen moeten vechten. Maar nu is er nog net plek genoeg.
De schrijvers eten stilletjes friet. Ik ben een van de schrijvers. We schrijven in onze boeken over elkaar. Behalve één van ons, maar zijn boek is dan ook nog niet gepubliceerd. Dat krijg je ervan. Hij krijgt de meeste frieten op zijn bord want schrijvers zijn solidaire mensen.
Het is vooral afwachten wie het eerst in de zon verbrandt. Als schrijvers komen we niet veel buiten dus dat kan ernstige schade aan onze huid veroorzaken. Koren op onze molens natuurlijk, zolang het maar iemand anders overkomt.
De schrijver die verbranden gaat, heeft één voordeel. Hij zal als enige zelf uit ervaring de gebeurtenis dieper kunnen beschrijven, maar je bent dan wel verbrand. Dat hebben we eigenlijk niet voor onze kunst over. We zijn er vooral op gebrand toeschouwer te zijn.
Want wij waren erbij. Toen de schaduw te klein werd en de ene schrijver begon te kermen. Hij smeekte nog bij iemand op schoot te mogen. Ondanks de geur van schroeiend vlees bleven we onvermurwbaar. Al snel werden de smeekbedes schreeuwbedes en daarna kreunbedes.
We houden een moment van stilte. De literatuur is alweer een Grote ontvallen. Triestig hoe dat gaat. Zo’n moment stilte is echter wel fijn, dan hoeven we even geen woorden te zoeken. Het duurt niet lang: scherp openen we de ogen en zien dat de schaduw nog verder krimpt. Direct kijken we gespannen rond. Wie is de volgende ?
In het gras smelt nog een puntkomma weg.
www.renevandensen.nl
Meer René op Facebook !
Geef een reactie