Ster, vervuld van pracht, vannacht
Schud nog eens je staart en lach
Schenk ons uit de zomerdag
in ogen die nog druipen van de chaos in het hoofd.

Die schaduw er doorheen
schetst ons uit in merg en been
vangt bevroren steen en been
in kleuren die doen proosten op ons melancholieke hart.

En nu begrijp ik wat
jij ons zei gespuwd in verf
bemoeilijkt door een ziel gekerft
een hemels lichaam dat nooit sterft

Stervelingen
ongehoorzaam toen
Oh, je hebt nog genoeg te doen!

Ster vervuld van pracht, vannacht
Een bloemenbos die extravert
met hemels vuur de hel verspert
gespiegeld in ons Vincents oog voor blauw…

Het leed vervloeit ook nu
met ochtenddauw op velden grauw
doorleefd uitzicht op poorten nauw
maar getroost door met jouw zachte hand vertrouwd.

(refr.)

Want niemand die toen om je gaf
Bemind slechts door je graf…

En toen de hoop vervloog met tijden
van alle sterren naar de maan
benam jij jezelf je adem
zoals onbeminden doen…

Maar ik had je graag verteld, mijn Vincent
dat deze wereld voor geen goud
van schoonheid als van zichzelf houdt..

Ster vervuld van pracht, vannacht
Niemand die jou toentertijd ooit zag
met jouw oog voor wat men schoonheid noemt
alleen de veilingprijs beroemd
verder dan hun neus voor geld kijkt slechts je erfenis.

Zoals de zwervers die je sprak
zich spiegelend in half geleegd wijnglas
blatend tot de ochtend wijzer was
Ook zij liggen nu met gebroken hart onder de sneeuw

Ik begrijp nu plots je schreeuw
en wat er in betekend werd
en zelfs nu nog steeds de weg verspert
naar het mooiste dromen op deze harde hemelerwt

Stervelingen
ongehorig toen
Ik zal proberen er nog iets aan te doen..