Ik amuseer me al wekenlang kostelijk op dat Twitter. Het lijkt zo eenvoudig, een systeem waarmee je berichtjes van 140 tekens kunt achterlaten voor degenen die in jou geïnteresseerd zijn. Maar waar ik een beetje onnozel van word is dat gedoe met followers. Reageerders op een site is tot daaraantoe, daar schrijf je ook echt voor. Maar followers die je dus vaak helemaal niet kent en die rechtstreeks met je gaan ?babbelen? of hun mening over je gaan spuien, ik blijf het raar vinden. En velen van hen nemen dat Twitter ook zo ont-zet-tend serieus. En maar meningen hebben, al even oppervlakkig als je van berichtjes van 140 tekens kunt verwachten.
Degenen die me al langer volgen aldaar weten het al: ik neem Twitter voltrekt niet serieus. Maar die volgers, daar word ik wel eens een beetje naar van. En dan probeer ik of ik er niet een paar tot unfollowen aan kan zetten. Dan ga ik bijvoorbeeld enkel in hoofdletters tweeten. Of in morse code. Of achterstevoren. Vanalles om de mensen op de zenuwen te werken.
En wat blijkt? Ze slikken het als zoete koek en niet zelden levert het me zelfs nog meer van die meelopers op. Dus dan kijk je maar of je die kunt afschudden met nog meer onzin, zoals je met je been harder en harder schudt als een grote groep mieren erop blijkt te krioelen en ze er maar niet direct afvliegen. De analogie loopt mank op het aantal mieren dat miraculeus blijft vermeerderen. En waarom ze me volgen, dat mag dan ook wel iemand eens uitleggen.
Dat gezegd, het levert prachtige observaties van de Twitter-menselijke natuur op. Het huzarenstukje volgde gisteren. Mijn 10.000e tweet was in de verte in zicht en ik zette een eindspurt in naar deze ridicule ?mijlpaal? ? schudde zogezegd mijn been nog eens wat harder. En ik beloofde bij die 10k tweet een volstrekt willekeurig persoon te blocken. Dat is zo ongeveer het ergste dat je op heel dat Twitter een andere tweep aan kunt doen, blocken. Dat is unfollowen én zorgen dat zij jou ook niet meer kunnen volgen. Kei fokking hard. Dat het wie dan ook onder mijn volgers zou kunnen overkomen, zou ze wel afschrikken, dacht ik. Maar nee hoor.
In de aanloop liet ik ze vanalles doen ? in een tweet getuigen wat ze ervan zouden vinden mocht de random block hen treffen. Uitleggen op een zo origineel mogelijke manier waarom zij geen block zouden mogen krijgen. Domme lege berichtjes spuien in een misselijkmakend tempo, linkjes naar achterlijke YouTube filmpjes neerkwakken. Ik maakte er een halve reality show van, in het minst reale medium op heel dat gekke internet. Er kwamen alleen maar followers bij, godbeterd. Misschien had ik niet anders moeten verwachten in een jaar waar we allemaal het woord vuvuzela intiem hebben leren kennen.
In een fraai staaltje spiegeling van het lege en niet zelden zinloze gekwetter en gekwets dat Twitter vooral lijkt te bevatten, smulden een paar honderd mensen het op. En toen kwam de keiharde block. Zomaar een willekeurige ziel, ik had A gezegd en moest B doen. Had er eigenlijk wel een vieze smaak bij in de mond. Maar het followgepeupel had haar offer gekregen en de sensatie had haar hoogtepunt gekend. Een paar hadden toch maar afgehaakt bij de hoeveelheid onzin maar grosso modo had ik beduidend meer followers dan voordat ik ging schudden.
Een follower blockte mij. Nadat ze had afgewacht wie er de block zou krijgen, natuurlijk. En ik werd geblocked met een bitter berichtje over wat een triestheid het hele blockverhaal was. Zonder een spoortje van ironie.
Ik heb gelachen, een biertje gedronken en ben tevreden naar bed gegaan. En ik denk dat het binnenkort mooi geweest is met dat Twitter. Weer een nieuwe hobby gaan zoeken. Kijken of er iets is dat mensen niet serieus kunnen nemen.
Reactietjes