Ik zal het maar gewoon toegeven: vanuit België volg ik weliswaar zowel de Belgische als KutBinnenlanderse kranten (lang leve RSS feeds en iGoogle) maar ik raak doller en doller op GeenStijl. De puberale aanpak van nieuwstopics, de journalistieke ongeschreven regels die met schoenmaat 48 betreden worden, nu ik niet meer dagelijks boven een kopje koffie of bij een sigaretje de meningen van andere KutBinnenlanders kan peilen over het nieuws, is dat zo’n beetje de enige subjectieve invalshoek die ik over heb, en ik smul ervan. Tussen nieuws over een tennisster die haar grote cupmaat wil gaan terugbrengen en rupsen die de Christo’s van Rotjeknor blijken te zijn, komen ze langsfietsen met een berichtje over de Canon van de Kindertelevisie. Kijk, van zoiets wordt mijn totale familie én vriendenkring nog vrolijk. Die titels ! “Dappere Dodo”; “Telexperimenten”; “Bah, September”; “Ed en Ebbeltje”; “Labberdibbus”; “Rikkie en Slingertje”, enfin, ga zo maar door. Zó veel knullige infantiliteit over de decennia heen, hoe kun je stiekem niét van KutBinnenlandië houden ?? Ik denk daarom dat ik maar terugkom. En dat heeft toevallig helemaal niks te maken met dat ik al ruim een maand geen werk kan vinden. Of dat ik bij de weinige dagjeswerken die ik heb mogen verrichten, een hernia heb opgelopen. Of dat ik, dankzij mijn kersverse geliefde die mij daarop gewezen heeft, nu dagelijks bewijs zie dat Belgen ons ‘Ollanders haten. Ja, dat leest u goed: voor de gemiddelde Vlaming is n’en ‘Ollander zo ongeveer wat een Duitser (lees: Mof) voor ‘ons’ is. We staan hier te boek als overmatig en ongefundeerd joviaal, oppervlakkig, luidruchtig, volstrekt egocentrisch, cheap (maar lap, als dát staan we wel in meer landen bekend), als rotzooimakende en -schoppende campinggangers, en alleen al ons ‘Ollandse accent doet een rechtgeaarde Vlaming (vrijwel onmerkbaar) ineen krimpen. Men zal het niet rechtstreeks zeggen, want de Vlaming is omgekeerd gezien eigenlijk een beetje achterbaks, zal voor de ‘goede vrede’ nooit in uw gezicht zeggen dat-em u en uw ‘Ollandse tongval wel naar het hiernamaals zou willen schieten als-em even de kans krijgt, maar het is toch heus waar zo. Maar daar heeft mijn terugkomst dus niets mee te maken. Of misschien een beetje. Ik begin de KutBinnenlanders namelijk door hun ogen te zien en dat wringt een beetje met mijn KutBinnenlander-patriottisme. Ik kom dus terug om me weer even onder te dompelen in de wereld van de verfoeilijke ‘Ollander en even weer te leren wat er goed en léuk is aan ‘Ollanders, om dan weer mijn missiewerk onder de zuidergrens te hervatten. Want er valt een hoop PR te doen, mensen. Ik bedoel, “de Duitsers van Vlaanderen” oei oei oei. Willen we die reputatie aan onze broek hebben hangen ? (Ok, eerlijk is eerlijk, ik kom terug vanwege de hernia. En als ik er toch ben kan ik meteen even tegen de Mall stemmen.)

 
René van Densen
René van Densen
René van Densen (1978) is een cynische dromer, een lachende pessimist, een realistische romanticus, een honklosse kluizenaar, een intelligente mafkees, een bedachtzame schreeuwer, een podiumschuwe polderpoëet, ex-nachtburgemeester van Tilburg, ex-striptekenaar, ex-schrijver, ex-webdeveloper, ex-vuilnisman, ex-kind en ex-volwassene, ex-burger, en kattenpapa van een Gentse terror kitten. Eerste Nederbelg die toetrad tot de Wolven van La Mancha. Maar is uiteindelijk niet zo van de collectieven. U treft hem uitsluitend in vrouwonvriendelijke omgevingen aan, en die nieuwe roman van hem komt ook nooit af. Werd al eens omschreven als "onbegonnen werk" door een prachtige blondine.

www.renevandensen.nl
Meer René op Facebook !