In mijn hart

Er was ruimte in mijn hele hoofd
Maar met de jaren werd ik helaas mezelf
Jaren eisen tol
En van eerst lief en een tikkeltje naïef
Raakte mijn hoofd en mijn hart minder
Want te vaak ‘nee’ tegen gezegd
Steeds gevulder
Wat geen woord is, maar…
Ach, genoeg geluld!

Er was ruimte in mijn hart voor de hele mensheid
Er was hart genoeg voor de hele mensheid
Het geluk, zegt men, is met de dommen
Maar met de verkeerde – en ik ben dom – zal het verkommeren
Mijn hart werd plat, door teveel van dezelfden
Die er met lange tenen op gingen staan.

Er was ruimte in mijn hele hart
Maar met ‘het spijt me’s’ werd het ingeperkt
Dames willen tol
En van eerst gretig en met behoorlijk passie
Werd het vuur steeds minder
Door een twaalf dozijn aan vlinders
In hun gekrioel
Wat te veel is, maar
Ach, gewoon teveel gevoeld.

(refr.)

Het is een rare gewaarwording om te merken
Dat ik nu minder van de mensen hou
En bij iedere vorm van jou
Een stuk gereserveerder, terughoudender
Een stukje banger ben om mijn deel aan hart te delen met een ander…

 
Stefan Pietersen
Stefan Pietersen
Stefan Pietersen: werd ooit gèboren en daarna steeds wedergeboren en worstelt zich middels liedjes, gedichten, toneelteksten, verhalen en wat niet nog meer; is er eigenlijk nòg meer tussen hemel en diepe depressie?, tot elke dag weer herboren wordt in schoonheid.