De hele dag, sinds zondagnacht al, is het hetzelfde. Stevige, monotoon storende regenbui. Vaalgrijze pauze. Stevige, monotoon storende regenbui. Vaalgrijze pauze. Stevige, monotoon storende regenbui. Vaalgrijze pauze. Zenuwlijdend geratel op mijn platdak. Geen enkele buitenshuisactiviteit die met dit rotweer door kan gaan. Zit ik dan, een beetje ‘vakantie van mezelf’ te hebben.
Er woedt onrust in mijn borstkas. Paniekerige, explosieve onrust. Ik wil tegen de muren opklauwen. Op mijn hoofd gaan staan, maar er is eigenlijk niet genoeg ruimte voor in dit kleine hok waar ik woon en slaap en eet. Ik heb de laatste tijd al zo belachelijk veel geslapen dat ik de komende dertig jaar waarschijnlijk geen oog meer dichtkrijg. Anders had ik wel door de buien heen getukt. Maar nu rest mij enkel ijsberen, een chronische, diepsnijdende frustratie van verveling en zinloosheid en onmacht. De muggen zijn al gedood, de fruitvliegjespupulatie gedecimeerd. Het voelt alsof ik iedere sigaret die ik aansteek, al eens gerookt heb. Iedere slok bier al eens gedronken. En er is zoveel dat ik zou moeten, kunnen, misschien zelfs wel willen doen maar buiten mijn kot en in mijn kop is er enkel regen.
Storende, monotone regen. Ik kijk naar de kleine kat die me gezelschap houdt en luister naar de stuitende hoeveelheden water die letterlijk uitgekiept worden over deze stad. Deze stad die opeens, de hele dag lang al, gereduceerd is tot mijn kot, mijn cel, mijn kooi. Opnieuw ijsbeer ik langs de tralies. Ik vraag me af hoeveel jaar ik deze exact dezelfde stappen moet zetten voor mijn voetafdrukken in het tapijt gesleten terug te zien zullen zijn. De kat rekt zich tevreden uit, zij ligt droog en er is voedsel. Meer moet dat voor haar niet zijn.
Het blijft maar komen. Water dat zich kamikazestijl terug naar het begin van de waterkringloop stort. Overal hoor ik het door pijpen, over tegels, langs muren stromen. Wat als het niet meer ophoudt met regenen ? Zou ik niet beter een ark bouwen ? Ik heb geen hout en enkel een dier in maar een geslacht. Al zijn er nog de fruitvliegjes. Waar die van leven, dat ga je je ook afvragen.
Iemand vertelt me via mijn internetverbinding dat een ark veel te veel werk is. Ik denk nog even aan een rubberbootje, wat ook vast goed gaat samen met de kat. Maar ik heb ook geen rubberbootje.
En het valt maar en het valt maar. Genadeloos uniform en monotoon brullend en stromend en tikkend en razend.
Ik probeer even of dat werkt, tegen de muur klauwen. Geweldig, gekartelde nagels nu. Stomme muur. Stomme regen. Stomme onrust in mijn borst. Het stopt maar niet.
Reactietjes