Nee, geen praatprogramma hier. Het kan best zijn dat ik vanavond een gast ontvang en dan een uur lang in gesprek ga.

Nee, geen camera, geen microfoon. Ik schrijf niets op. Het gesprek grijpt plaats en daarna lost het zich op.

Hoe is het mogelijk dat ik zoveel al dan niet boeiende gesprekstof laat verwaaien? Het kan me niet schelen. De mediatisering van de onze beeldschermachtige samenleving blijft mij vreemd. Enigszins vijandig ook.

Ze zijn ontzettend en eigenlijk behoorlijk belachelijk, die lieden die zich belangrijk wanen omdat ze op het scherm verschijnen.

Decennia geleden heb ik besloten ze niet langer te bekijken. Ik ken de meeste niet. Geen BV noch BN, laat staan een BC (Belge connu, les people).