Categorie: Paul van Est (Page 2 of 2)

Na ruim een week in de 25 miljoenstad Istanbul is het een verademing om de Turkse binnenlanden in het kunnen fietsen. Al de eerste fietsdag bereik ik Iznik, waar de beroemde originele Iznik tegels vandaan komen. Deze gaan in Istanbul als handgemaakt voor veel geld over de toonbank, terwijl zelfs ik nog wel kan zien dat het fabriekswerk is. Ik heb nota bene alleen met metaal, hout, glas, brood en brieven gewerkt. Dan te bedenken, dat de originele Iznik techniek in de 15e eeuw naar Turkije kwam, doordat de toenmalige machthebber simpelweg mozaiek-kunstenmakers uit Perzie naar Iznik bracht. Origineel Iznik is eigenlijk op zich een soort namaak, al is er in ruim 5 eeuwen natuurlijk een eigen techniek en kleurgebruik ontstaan. Valt hier een parallel met Tilburg te trekken? Schrobbeler, suikerwater voor wanna-be-liquior-slammers, is niet erg oud en lijkt te zijn afgeleid van Beerenburg. Hoe origineel is dat Friese drankje? En de Lindeboom: iedereen weet, dat dat een immigrant van de Tongerlose abdij is. En waar de Tongerlose abt de mosterd voor bij de Abdijkaas en het Abdijbier haalt: ik weet het zo net nog niet, maar vermoedelijk schuilt hier een vroegmiddeleeuws katholiek compot.

Twee mooie wildkampeerplekken voor en na Eskesehir en dan breekt het Turkse hoogland aan: schier eindeloze vlaktes, spaarzaam bevolkt door meer schapen dan mensen. Wel steeds meer Turken die een woordje Duits, Frans, Nederlands praten, oude gastarbeiders uit onze contreien. Mijn frame vindt het een mooie streek om te breken. Gelukkig heb ik een Stalen Ros, zodat dit nog voor 9 uur ‘s ochtends verholpen is om niet door 2 vakkundige lassers uit Cihanbeyli. Na een mooie eerste Karavanserai (camping voor middeleeuwers zonder caravan, vouwwagen of tent) en de prachtige Ilhara valei kom ik in Cappadocia. Een vreemdsoortig landschap, tal van stalagmitische gesteenten in diverse gedaanten, kleuren en vormen. Tegelijk waan je je in een science-fiction film, een middeleeuws bizar verhaal en een oosters sprookje. De Efteling zonder Piek maar zo ontstaan door jarenlange weersinvloeden.

Mijn ingewanden waarderen het hun toegeworpene op dat moment niet helemaal. Ze noden me tot het beleven van 2 ziekenhuisavonturen. Waar de Nederlandse gezondheidszorg lijkt verzand in bureaucratie, doet men hier op zondagochtend in het ziekenhuis van een klein plaatsje gewoon even bloed- en faecaal onderzoek. Gratis en zonder gezeur over verzekering, ziekenfondspasje, wie is uw huisarts, bent uw al bij de centrale huisartsenpost geweest, waar is uw verwijsbrief, uw naam komt in ons systeem niet voor, wat is uw burgerservicenummer en meer van die janboel. In ziekenhuis 2 in Adiyaman krijg ik gelukkig hulp van een geweldige man, die me met zijn beetje Engels door de onderzoeken en wachttijd loodst. Bureaucratie en grootschaligheid, ook daar ligt natuurlijk een verband, zo blijkt hier. Zullen we de zwarte doos-bewoners eens in 20 kleine gekleurde doosjes over heel Tilburg verdelen? Integratie door ambtenarensegregatie.

Enfin, een litertje infuus en een verdubbelde dosis pillen voor 10 dagen brengen me uiteindelijk genezing, maar niet nadat ik nog ziek amper te voet 100 meter kan klimmen tot de top van Nemruth Dagi. Een despoot die ruim 2 eeuwen voor Christus door Turken, Perzen, Grieken en alle clubs die destijds martiale Champions League speelden min of meer gedoogd werd met zijn Mickey-Mouse landje, richtte hier standbeelden op van hemzelf en 4 griekse goden op een 2150 meter hoge top. Hadden Ruud, Jan, Hans, Marieke en de hunnen aan een dergelijk project maar de miljoenen besteed, die nu in het gootsteenputje van Midi, Mall en Veemarktkwartier verdwenen. Mooie blikvanger aan de A58.

Een introductie: Paul van Est, 41 jaar, milieu-econoom, wellicht bekend van duurzaam Tilburg, het Fietsforum of als extra handjes bij de Hall of Fame. Sjouwde ruim 3 jaar door het centrum al postbode, bekleedde menig andere functie zonder aanzien of bovenmodale beloning.
Wellicht ook bekend als eenzame danwel (a-)sociale drinker en verzamelaar van enkele kroegverboden.

Na 22 jaar Tilburg wil een mens weleens wat anders. Als je op het werk een nuluren-contract aangeboden krijgt, er al eventjes een plan sluimert en je na 2 jaar geen kroegbezoek je bankrekening bekijkt en bijna schrikt van de hoeveelheid euro’s: tijd om te gaan!

Een trip van Zuid-Frankrijk naar Islamabad per fiets, dat plaatst het leven in Tilburg in een ander perspectief. In mijn blogs wil ik dat althans proberen. Reageer maar raak, on of off topic, boven of onder de gordel, al of niet tegen mijn persoon gericht, voel je vrij.

Staand aan de oever van de Gouden Hoorn in Istanbul, zie ik aan de overkant van de Bosporus voor het eerst een ander continent liggen dan Europa. Via Italie en Griekenland, waar ik toch ook best leuke plaatsjes tegenkwam, belandde ik in deze indrukwekkende miljoenenstad, die van oudsher de poort naar het oosten is. Naast de hier wat opdringerige en te luide gebedsoproepen, valt vooral de vrije en westerse sfeer op. Jammer vind ik het wel, dat in Turkije de islam weliswaar geen staatsgodsdienst is, maar dat de staat de moskee-en flink financieel ondersteunt. Vrijheid van godsdienst staat bij mij in hoog aanzien, vrijheid sowieso, de scheiding van religie en staat lijkt me daarvoor essentieel, om niet te spreken van scheiding tussen geloof en politiek.
Enkele Turken in Istanbul vragen me, of Turkije bij de Europese Unie moet komen. Mijn antwoord is simpel. Waarom? Turkije is een sterk land met een sterke economie, cultuur en munt, wat brengt hen de aansluiting bij de EU? En Turkije ligt bovendien in Azie. Het is al erg genoeg, dat Israel meedoet met het Eurovisie Songfestival.
De oosterse invloed is goed merkbaar in Istanbul, maar de westerse consumptiedrang en vrijheid overheerst naar mijn gevoel. Qua gebouwen maakt de Sultanahmed Moskee de meeste indruk op me. Wat echter vooral indruk maakt, is de openheid, gastvrijheid en hulpvaardigheid van de mensen. Vooraf lees je dat dat een belangrijk element van de Islam is, maar ge-indoctrineerd als zelfs ik een beetje ben door het beeld dat de westerse media en bepaalde politieke groeperingen schetsen, wordt je overdonderd door de hartverwarmende ontmoetingen.

Vergeleken met Tilburg is Istanbul uiteraard een stuk groter en beroemder. Een afdeling communicatie en promotie heeft de gemeente niet, laat staan een grote en strakke I die de vermeende I-dentiteit van I-stanbul kracht bij moet zetten. Istanbul ligt nu eenmaal op het raakpunt van 2 continenten, de smeltkroes die dat met zich meebrengt ontwikkelt zich als vanzelf tot een borrelend brouwsel.

Tilburg ligt in het Hart van Brabant. Dat brengt, naast een vrij goede economische ontwikkeling door de centrale ligging, met zich mee dat de stad zich denk ik beter op haar eigen burgers en de omliggende regio kan richten, dan op te willen stoten in de vaart der volkeren met Midi’s, Mall’s en Meer Mesomegalomane prietpraatprojecten. Het Groene Malbeleid, de zeker niet geringe economische groei na de teloorgang van de textielindustrie, het vele groen in de stad, de uit een vrijwilligersclub spontaan ontstane begrippen als Festival Mundial en 013, de studentencultuur en het zeer diverse en wat dwarsige culturele klimaat, op die vlakken ligt denk ik de kernkracht van Tilburg.

Ik denk dat ook de Spoorzone zich beter geleidelijk kan ontwikkelen, zodat de humuslaag van cultuur en onderwijs, die volgens mij een essentiele voedingbodem voor het toekomstige Tilburg zijn, hierin gaandeweg op natuurlijker wijze een plek kunnen verwerven. Wellicht kan het Veemarktkwartier in dezen een les zijn voor ons, door een stad of staat geplande grote projecten ontberen vaak ook bezieling.

Een week wacht ik op mijn visa in Istanbul, een mooie stad, maar liever fiets ik door het platteland. Weg van de handelaren in de bazaar, die recht uit de fabriek komende tegels met een Iznik-motief verkopen voor handgemaakt en een tienvoudige prijs. Weg van de luchtvervuiling door de miljoenen auto’s, de prijs van de vrijheid zolang de elektrische techniek de individuele mobiliteitsdrang van de mensen nog niet heeft ingehaald. Zodra ik de Uzbeekse en Iraanse visa eindelijk heb (een avontuur op zich), zet ik dan ook koers naar de Turkse binnenlanden.

Vandaag bereikte ons het heuglijke feit, dat kinderhekjes.nl zijn eerste slag op het veld der virtuele verkopen met glans geslagen heeft.

Het betreft het complete kinderhekje dat wordt geleverd onder de merknaam Basico.

Verpakkingsinhoud:
4 x hekgedeelte (L/H = ca. 100/70 cm)
3 x verbindingsstaaf
5 x hekvoet (D = ca. 20 cm)
1 x wandbevestiging
1 x montagemateriaal
Materiaal: beukenhout

PC food & non-food, zal dit heuglijke feit hedenavond in de besloten kring van Alle Keus vieren met een tibetaans feestmaal.