Negentien-negen-en-negentig. Het voelt niet lang geleden, dat jaar waar Prince nog over zong. Natuurlijk zijn we alweer anderhalf decennium verder, maar toch. 1999 voelt als de dag van gisteren. Er kwam toen o.a. een film uit van Paul Thomas Anderson. De meesten van jullie hebben ‘m vast wel gezien: Magnolia.
Zelf vond ik de film overschat, maar durfde dat niet te hardop te zeggen, aangezien pakweg de hele wereld er lyrisch over was. Het begin was messcherp, en de acteerprestaties waren top, sommige scènes waren ronduit iconisch. Dat allemaal zeker. En toch was hij me te lang, en de manier waarop alles ‘aan elkaar geknoopt’ wordt werkte me gigantisch op de zenuwen door de kunstmatigheid ervan. Ik wil het eind niet verklappen, maar laat ik dit stellen: de ‘grote gebeurtenis’ had van mij best een uur eerder mogen gebeuren, en had zéker niet langer op zich moeten laten wachten. Enfin.
Het heeft een tijd geduurd voor ik de film keek. Dat kwam door de enorme stroom hysterisch enthousiaste recensies. Dat stoot me in films af. Wat opviel: met name de relatief kleine rol van Tom Cruise maakte furore. Cruise, die in de film een seminar zelfverzekerheid voor mannen in het geslachtelijk verkeer geeft, staat imposant mysogyn op het podium te verkondigen: Respect the cock. Tame the cunt. Zeker de media struikelden over elkaar om te loftrompetteren hoe verfrissend en fantastisch dit karakter geschreven was.
Als u niet snapt waar ik heen wil, dan heeft u het nieuws de laatste weken duidelijk niet gevolgd. Ene Julien Blanc heeft een zee aan geschuimbek opgeroepen. Iedereen moet en zal er een mening over hebben, bij voorkeur tégen hem. Want hoe durft hij, met zijn vrouwonvriendelijke, objectificerende verkrachtingspraat.
Het is bijna onmogelijk om er géén mening over te hebben, lijkt het wel. Ikzelf heb er geen mening over. Het is mij niet duidelijk wat Blanc wel of niet doet, tussen alle cowboyverhalen die de diverse mediamannetjes en -vrouwtjes spuien. Verwarrende boel. Ik kan ook niet zélf gaan kijken of luisteren, want er is al voor mij nagedacht en besloten dat de man dit land niet in komt.
De meningenstorm doet denken aan andere controverses van dit jaar. Sterker, ik kan me bijna geen moment in 2014 herinneren dat er niét een of andere schreeuwerige discussie gaande was. En elke kwestie was van levensbelang, en verhit gepolariseerd. Minstens hysterisch. Waarbij ieder stuk probeert over te komen als het énige rationele, weloverdachte geluid (om ondertussen met botte bijlen op de totaaldiscussie in te hakken).
Geamuseerd kijk ik naar al deze paraderende meningenhaantjes. En verbaas ik me hoe de wind gedraaid is, in dat anderhalf decennium. Of is het misschien wel toegestaan in fictie, niet in de werkelijkheid ? En als dat het is, waarom raken mensen dan recent zo vaak in de war van die twee ? Of overdrijf ik zelf misschien, en valt het reuze mee met die inhoudsloze hysterie ?
Ach, het valt toevallig op. Hoezeer Tom Cruise’s Frank T.J. Mackey erop lijkt. Op het plaatje dat de media van Julien Blanc maken. Respect the cock ? Respect the caricature…
Reactietjes