Maand: maart 2011 (Page 1 of 3)

Ahh, de Vooruit. De poptempel van Gent. Dankt haar naam aan haar socialistische verleden en staat dus ergens voor menselijkheid. Medemenselijkheid. Mijn god, Vooruit, wat heb je afgedaan vanavond. Ik spuug op je. Ja, zo’n stukje wordt dit.

Wat is er nu precies gebeurd ? Wel, De Vooruit (ik moet ophouden met die naam in hoofdletters te typen) besloot mij te followen op Twitter. Nee, wacht, we gaan nog wat verder terug.
U kent mij, trouwe lezers, als een wat dwarsig man. Die echter wel de fun in het leven geniet, maar niet zomaar onzin van andere mensen pikt. Wel, sinds een jaartje of twee woon ik in Gent, en in die roerige tijden heb ik onder andere het Vooruit café leren kennen. In eerste plaats omdat het gratis Wifi had en ik in een sollicitatie-tijd zat, maar minimaal één personeelslid daar reken ik toch wel onder mijn vrienden en verscheidene anderen zullen mijn gezicht wel herkennen. De vooruit (daar gaan we) is een aardige tent, het café niet minder, en ik heb me er goed vermaakt, zelfs toen ze het rookverbod er definitief doorvoerden.
Toen ze mij dus ook plots op Twitter gingen volgen, vond ik dat vooral een eer. En toen ze mij een DM (direct message, zeg maar een soort anonieme e-mail binnen Twitter) stuurden om me te vragen voor een VIP-feestje, vond ik het best een eer.

Ik ben wel zo van het op zijn tijd informatie tot me nemen, dus een dag later trek ik de envelop pas open. Mijn ego kreeg immers een heel fijne bourgondische maaltijd-kick uit het zien van mijn naam en de letters ‘VIP’ (en een cirkeltje !) erbij. Zo ben ik dan ook wel weer. En eenieder die dit leest daag ik uit om daar niet dezelfde kick uit te krijgen. Echt, gelul als je dat niet tof zou vinden. Maar bij het lezen van het begeleidende briefje begint een paranoïde stemmetje in mijn achterhoofd te spreken. Ik dien per se op tijd te komen en mijn beste kleren aan te trekken ? De beroemde emmer met bloed-scène uit Carrie schiet me meteen door mijn hoofd. Wat de fuk is dit ? Maar enfin, het zal wel. Ik ga het wel zien, niet ?

De dagen erop valt me op Twitter en in de mailbox (ik zit ook nog steeds op de mailing list van GentBlogt.be) op dat de vooruit hun grootse ‘VIP’ feest goedkoper en goedkoper aan de man brengt. Zo wordt GentBlogt ook klakkeloos uitgenodigd ‘exclusief en feestelijk en enkel voor u ook gratis‘. Daarnaast twitteren ze dat wie eens in het vooruit café of onder de rokersbank buiten voelt, misschien ook wel een ticketje zomaar kan vinden. Ik voel me goedkoper en goedkoper. Maar in aanloop naar de avond troost ik me dat er daadwerkelijk perforatie-gaatjes bij ‘VIP-A’ staan. Degenen die het eerst binnen mogen. Sterker, het idee is dat je er echt om 22u tot maximaal 22u05 moet zijn, daarna gaan VIP-B en vervolgens VIP-C binnen mogen. Ik sommeer mijn Nederlandse gast zich te reppen die avond en we togen naar de vooruit. We zijn er keurig op tijd, uiteraard. Want nu zijn we toch wel benieuwd. Maar wat we aantroffen, sloeg echt nergens op.

We stonden drie kwartier in een enorme rij, ondanks dat we keurig op tijd waren. De deur ging maar niet open. Een hoop mensen die me niet in de verste verte als VIP’s overkwamen, stonden net als wij ongeduldiger en ongeduldiger te kijken wat de fuk dit nu was. Eindelijk wisten mijn Nederlandse gast – die ik net een dag wijs had lopen maken dat belgen toch echt een heel gastvrij volkje zijn – ons tot de ‘door whore’ (hun eigen term: er hing een poster THE DOOR WHORES ARE ALWAYS RIGHT) te ellebogen met onze kaartjes. Om dan ineens twee ronde stickertjes op ons voorhoofd gekleefd te krijgen dat we echt niet ‘sexy genoeg’ waren en doorgedirigeerd werden naar de styling-hoek bij de vooruit-kassa.

Welnu, het spijt me, nee, het spijt me volstrekt niet: Ik heb van niemand OOIT gepikt dat ze een sticker op mijn kop plakken. Ik vind eigenlijk, zeker sinds WOII, dat niemand in de westerse wereld dat ooit hoeft te pikken. De ‘door whore’ had geluk dat ze geen tandjes op de grond had hoeven tellen of op z’n minst zelf de sticker terug op haar kop had gekregen. Want ik besloot, na drie kwartier gedrang zonder drank om een feest dat me niets interesseerde – ik had niet gevraagd om die kutkaarten, mind you –  zonder enig idee wat ons te wachten stond, dat het feest officiëel niet sexy genoeg was VOOR MIJ. Gasten maken het feest, het feest maakt niet de gasten, sukkelaars. Ik maakte rechtsomkeerts, gaf onze twee kaarten aan een willekeurige passant en we hebben de rest van de avond een geweldig eigen feest gehouden in Gent. Bij thuiskomst gooide ik de vooruit op block op Twitter. Fuck die kuttent. Kus mijn kloten.

Roept u maar….