Stralend zit een jonge blonde vrouw te lachen aan het loket wanneer de automatische deur eindelijk opent en ons binnenlaat. In een rij schuifelen we naar haar toe. Ze vraagt steeds of we een afspraak hebben, en dat is voor ons allemaal zo, daarom zijn we hier op het moment dat de deur opent. Ze wijst naar een groot scherm een meter verder. Daar moeten we onze aanwezigheid bevestigen en dan mogen we naar de wachtzaal.
Eens ik bij het scherm sta, staat er een vrouw naast om te wijzen op de sluif waar ik mijn identiteitskaart in moet steken. Er staat identiteitskaart bij aangegeven en op het scherm zelf staat dat woord ook, met een grote pijl. Ik zie mijn adres en telefoonnummer gigantisch groot op het scherm en dat ik nu een afspraak heb. Er is een enorme knop in beeld met bevestigen. De mevrouw zegt dat ik op bevestigen moet klikken en mijn pas moet terugnemen. Ik druk op de knop en het scherm zegt dat ik mijn pas moet terugnemen en naar wachtzaal 1 moet gaan. De vrouw neemt mijn arm en wijst me waar wachtzaal 1 is. Er is maar één wachtzaal.
Wanneer ik ga zitten roept ze naar een collega of die weet waar Sabine is. Dat als ze Sabine zien, even moeten zeggen dat haar afspraak van negen uur hier is. Ze wijst naar mij. De collega zegt dat dat goed is, dat als ze Sabine ziet, dat ze zal zeggen dat haar afspraak in wachtzaal 1 zit. Ik ben de enige die nog in de wachtzaal zit. Ik staar wat voor me uit en heb niet het idee dat mensen zich erg zorgen hoeven maken dat automatisering hun jobs gaat afpakken.
www.renevandensen.nl
Meer René op Facebook !
Enigszins laverend tussen de regels zou ik durven denken dat je een afspraak hebt bij een dokter, allicht in een ziekenhuis. Inderdaad staan daar tegenwoordig behulpzame personen (m/v) om de patiënten door de protocollen van de automatisering te leiden. Onlangs heeft ons ziekenhuis de facturatievoorwaarden ertussen gepropt, alsof iemand die een dokter wil zien, tijd heeft om dat tot in de hoeken gevuld scherm te lezen. Anderzijds zou het ook kunnen dat je een afspraak hebt bij een multidokterpraktijk.
Niks van, het was bij de mutualiteit, om een louter administratieve kwestie die ook per e-mail opgelost had kunnen worden. Het gesprek duurde uiteindelijk vijf minuten. Daar heb ik een vrije dag voor opgenomen… Gelukkig heb ik later die dag ook met een kat kunnen spelen, dat maakt veel goed.
Tja, die ziekenkas toch. En wat zeg je me daar? Heb je een nieuwe kat?
Nee, ik heb met een kat kunnen spelen. Het was niet mijn kat. Daar ben ik nog niet aan toe.