Ik heb in mijn loopbaan bij drie ministers gewerkt. Eerst als persattaché, zeg maar woordvoerder, later als vertaler. Beide beroepen behoren tot de sector communicatie doch dit terzijde.

Nu dus zijn ze alle drie overleden. Alfred Califice is 82 jaar geworden. Hij stierf in 1999. Een onverwoestbaar karakter, nooit humeurig, doch geen groot talent. Hij behoorde tot de linkervleugel van zijn partij.

Philippe Maystadt, die door Califice in de politiek werd gelanceerd, en van wie ik vond dat het een hele eer was om voor hem te werken, is slechts 69 jaar geworden. Hij overleed in 2017. Pienter, discreet, harde werker, razend intelligent, boven de middelmaat. Ook hij behoorde tot de linkervleugel. De man was heel erg aanspreekbaar, hij stond niet boven zijn medewerkers maar ertussen.

Eergisteren is de derde overleden, Charles-Ferdinand Nothomb. Hij is 85 jaar geworden. Uit Lotharingen. De oom van Amelie, maar hij wou daar nooit aan herinnerd worden. Asceet, boven de middelmaat, rechts, sluw. Hij was tegelijk een boeiende man met wie ik drie namiddagen lang in tête à tête heb gewerkt.

Marc Tiefenthal

In tijden van toenemende verdomming en groeiend nationalisme is het gepast, ha, erop te wijzen dat Marc Tiefenthal gemakkelijkheidshalve kan worden gecatalogeerd als Belgisch dichter, die zowel in het Nederlands als het Frans schrijft. In diezelfde context, stijgende verdomming en toenemend nationalisme, vraagt menigeen zich af waar de dichter verblijf houdt. Daar hij op twee plaatsen in de wereld verblijf houdt, dit is bilokaal woonachtig, heeft hij op het Groot Smoelenboek van de heer Sukkelberg, voor de lol Bobigny als woonplaats opgegeven. Kom hem daar maar niet bezoeken. Evenmin als in Menen, Ieper, Leuven, Bossière, Brussel, Antwerpen noch Temse, waar hij ooit gewoond heeft.

Donderdag is marktdag. Vandaag bovendien regendag. Dit weerhoudt mijn vrouw en ik er niet van om naar de markt te gaan om groenten en fruit te kopen. Het stadsbestuur trakteert met paaseitjes. Daartoe had het twee open feesttenten opgezet. Een diende als parkeerplaats om te schuilen voor de regen.

De regen viel niet echt overvloedig maar wel behoorlijk nat. Daar zag ik ineens Jean-Paul Sartre lopen, op afstand gevolgd door een soort de Beauvoir. Hij liep traag, een voet sleepte wat. Hij leek nog kleiner dan toen we hem gewoonlijk te zien kregen.

Halt! Hoezo Sartre? Die is toch al lang dood.

Zou kunnen. Is haast zeker. Hoe dan ook is zondag Pasen, het feest van de verrijzenis. En liep Sartre alvast vooruit op dat feit.

Marc Tiefenthal

In tijden van toenemende verdomming en groeiend nationalisme is het gepast, ha, erop te wijzen dat Marc Tiefenthal gemakkelijkheidshalve kan worden gecatalogeerd als Belgisch dichter, die zowel in het Nederlands als het Frans schrijft. In diezelfde context, stijgende verdomming en toenemend nationalisme, vraagt menigeen zich af waar de dichter verblijf houdt. Daar hij op twee plaatsen in de wereld verblijf houdt, dit is bilokaal woonachtig, heeft hij op het Groot Smoelenboek van de heer Sukkelberg, voor de lol Bobigny als woonplaats opgegeven. Kom hem daar maar niet bezoeken. Evenmin als in Menen, Ieper, Leuven, Bossière, Brussel, Antwerpen noch Temse, waar hij ooit gewoond heeft.

De drukte van het leven in een middengrote stad is overzichtelijk en niet echt prangend. Dit is wat een mens bedenkt aan het begin van de eenentwintigste eeuw, na decennialang te hebben gedacht de drukte van een grootstad aan te kunnen.

Ze zijn talrijk die dat denken. Er zijn er ook die menen dat ze geen keus hebben. Ze ondergaan de grootstad die hun ondergang wordt.

Het leven is vooral te vinden in de voorstad. Daar worden aanstaande ondernemers, kunstenaars, uitvinders, topadvocaten en topartsen geboren. Een korrel zout is hier zeker op zijn plaats. In de voorstad is het leven pas overzichtelijk. De voorstad groeit. Was het niet Louis-Paul Boon die dit als eerste opmerkte?

Wie dit stukje leest, vraag ik uitdrukkelijk hier geen enkel woord van te geloven. Dit is louter spielerei.

Marc Tiefenthal

In tijden van toenemende verdomming en groeiend nationalisme is het gepast, ha, erop te wijzen dat Marc Tiefenthal gemakkelijkheidshalve kan worden gecatalogeerd als Belgisch dichter, die zowel in het Nederlands als het Frans schrijft. In diezelfde context, stijgende verdomming en toenemend nationalisme, vraagt menigeen zich af waar de dichter verblijf houdt. Daar hij op twee plaatsen in de wereld verblijf houdt, dit is bilokaal woonachtig, heeft hij op het Groot Smoelenboek van de heer Sukkelberg, voor de lol Bobigny als woonplaats opgegeven. Kom hem daar maar niet bezoeken. Evenmin als in Menen, Ieper, Leuven, Bossière, Brussel, Antwerpen noch Temse, waar hij ooit gewoond heeft.

Het gestommel dringt door naar de benedenverdieping. Meestal gebeurt het zo goed als ’s nachts. Het geroep en gescheld van beiden bereikt enkel de bovenverdieping. ‘Soms om vijf uur ’s nachts, als ik als kleine zelfstandige opsta’, aldus de opperste bovenbuur. Zoveel is duidelijk: iets gaat mis.

We hadden een boekhouding kunnen bijhouden: wie komt in en wanneer, wie gaat eruit en wanneer, wanneer komt hij in het pand, wanneer verlaat hij het weer.

Toen ze haar intrek nam in het gebouw, had ze liefst drie fietsen meegebracht, twee vrouwenfietsen en een mannenfiets. Een man die op een vrouwenfiets rijdt is niet langer een schande, het kan en het gebeurt vaak. Een vrouw op een mannenfiets iets minder. Bij de laatste ontruiming verdwenen ook meteen twee van de drie fietsen. De ontruiming is dus duidelijk definitief.

Als ik een zon denderende volzin kan neerschrijven, kan mijn stukje niet meer stuk.

Marc Tiefenthal

In tijden van toenemende verdomming en groeiend nationalisme is het gepast, ha, erop te wijzen dat Marc Tiefenthal gemakkelijkheidshalve kan worden gecatalogeerd als Belgisch dichter, die zowel in het Nederlands als het Frans schrijft. In diezelfde context, stijgende verdomming en toenemend nationalisme, vraagt menigeen zich af waar de dichter verblijf houdt. Daar hij op twee plaatsen in de wereld verblijf houdt, dit is bilokaal woonachtig, heeft hij op het Groot Smoelenboek van de heer Sukkelberg, voor de lol Bobigny als woonplaats opgegeven. Kom hem daar maar niet bezoeken. Evenmin als in Menen, Ieper, Leuven, Bossière, Brussel, Antwerpen noch Temse, waar hij ooit gewoond heeft.

Ik heb doorgaans altijd gereden met een auto waarvan er weinig exemplaren rondrijden. Het begon met een Saab 96, over enkele Volvos en eindigde met een Land Rover Freelander. Helaas rij ik nu met een zwarte muis, een Nissan Qasquai waarvan er duizenden en duizenden rondrijden in België alleen. Ik hoop dat ik mijn wagen altijd zal terugvinden tussen die andere grijze en zwarte muizen.

Een man in de Verenigde Staten verging het anders. Hij rijdt met een rode Tesla, zo’n volledig elektrische superwagen. Toen hij naar de supermarkt was gegaan en op de parking met zijn telefoon zijn auto opende – een Tesla doe je inderdaad open met je telefoon – en startte, was hij zich van geen kwaad bewust. Plots kreeg hij een bericht op die zelfde telefoon: de ware eigenaar liet de man weten dat hij zich van auto had vergist.

Uiteraard heeft de man in kwestie de auto aan de rechtmatige eigenaar terugbezorgd en tot slot de zijne teruggevonden.

Ik zweet het niet. Of juist wel. Want mijn auto doe ik niet open en start ik niet met een sleutel.

Marc Tiefenthal

In tijden van toenemende verdomming en groeiend nationalisme is het gepast, ha, erop te wijzen dat Marc Tiefenthal gemakkelijkheidshalve kan worden gecatalogeerd als Belgisch dichter, die zowel in het Nederlands als het Frans schrijft. In diezelfde context, stijgende verdomming en toenemend nationalisme, vraagt menigeen zich af waar de dichter verblijf houdt. Daar hij op twee plaatsen in de wereld verblijf houdt, dit is bilokaal woonachtig, heeft hij op het Groot Smoelenboek van de heer Sukkelberg, voor de lol Bobigny als woonplaats opgegeven. Kom hem daar maar niet bezoeken. Evenmin als in Menen, Ieper, Leuven, Bossière, Brussel, Antwerpen noch Temse, waar hij ooit gewoond heeft.

Wij hier te lage landen bij de zee, die eens wie weet eerdaags zullen wegspoelen, al is er ook kans dat ik het niet meer meemaak, zijn het gewoon geworden dat de zon traag ondergaat.

De dag dat de zon zomaar plots uit de hemel in een ruk zou ondergaan achter de kim, zouden we als een veeg teken beschouwen. Aan de kim, niet aan de wand. ‘Dit is dan alsnog het einde. Van alles. En nog wat’.

Op zo’n ogenblik hoeven we geen gevleugelde woorden meer.

Anderzijds verblijf ik regelmatig op een ander werelddeel, waar de zon elke dag in ijltempo ondergaat. ’s Morgens staat ze in datzelfde tempo op. Ooit zat ik te vissen op de oever van een meer, toen de zon onderging. Ik kon mijn ogen niet geloven, zo snel ging het. En toch is dit dagelijkse kost.

Marc Tiefenthal

In tijden van toenemende verdomming en groeiend nationalisme is het gepast, ha, erop te wijzen dat Marc Tiefenthal gemakkelijkheidshalve kan worden gecatalogeerd als Belgisch dichter, die zowel in het Nederlands als het Frans schrijft. In diezelfde context, stijgende verdomming en toenemend nationalisme, vraagt menigeen zich af waar de dichter verblijf houdt. Daar hij op twee plaatsen in de wereld verblijf houdt, dit is bilokaal woonachtig, heeft hij op het Groot Smoelenboek van de heer Sukkelberg, voor de lol Bobigny als woonplaats opgegeven. Kom hem daar maar niet bezoeken. Evenmin als in Menen, Ieper, Leuven, Bossière, Brussel, Antwerpen noch Temse, waar hij ooit gewoond heeft.

Soms wou ik dat we oogluikend meer kunnen doen dan enkel toestaan. Oogluikend nip ik van mijn koffie, ik zeg zomaar wat. Het mag ook thee zijn. Ik zou me niet schromen dit in een gedicht te schrijven, niemand zou er aanstoot aan nemen. De vrijheid van de dichter is heiliger dan die van de prozaschrijver.

Aanstoot, nog zoiets, het is nemen en geven. Doch ik wijk oogluikend af.

Een oog openen is dan het tegenovergestelde. Hij loopt met zijn ogen open de dieperik in. Dat wordt dan: hij loopt met open ogen de helling op, de herberg binnen waar hij oogluikend en koele pint bier bestelt.

Later ziet zijn vrouw oogluikend toe hoe hij thuiskomt.

Voorwaar ik haal er verhaal mee en kom er mooi mee weg..U mag dit oogluikend dan wel met open ogen lezen. En met plezier.

Marc Tiefenthal

In tijden van toenemende verdomming en groeiend nationalisme is het gepast, ha, erop te wijzen dat Marc Tiefenthal gemakkelijkheidshalve kan worden gecatalogeerd als Belgisch dichter, die zowel in het Nederlands als het Frans schrijft. In diezelfde context, stijgende verdomming en toenemend nationalisme, vraagt menigeen zich af waar de dichter verblijf houdt. Daar hij op twee plaatsen in de wereld verblijf houdt, dit is bilokaal woonachtig, heeft hij op het Groot Smoelenboek van de heer Sukkelberg, voor de lol Bobigny als woonplaats opgegeven. Kom hem daar maar niet bezoeken. Evenmin als in Menen, Ieper, Leuven, Bossière, Brussel, Antwerpen noch Temse, waar hij ooit gewoond heeft.

Door anoniem te worden kan een alcoholicus zich witwassen en geheelonthouder worden. Wat ze daar in alle anonimiteit uitrichten, behoort tot het geheim van het genootschap. Drijven ze duivels uit? Drijven ze Duvels uit? Aanbidden ze de betere hogere krachten? Of slaan ze op de vingers van de anonieme alcoholisten?

De minder anonieme onthouders, die nooit voor een geheel te vangen zijn, behoeven geen genootschap, laat staan een geheim. Ze verenigen zich nauwelijks maar infiltreren in de zuipende maatschappij. Met lede ogen zien ze dit jaar weer een tournée minérale plaatsgrijpen, een mineraal rondje, dus, of zoals een van hen oppert, waarom niet: ‘kranig met kraanwater’.

Dit jaar echter keken de onthouders met ingehouden adem toe hoe zij terrein winnen. Tegenover de naamloze alcoholisten verschenen nu de bekende onthouders uit de media, de toneelwereld en de muziek. Ze getuigen hoeveel rijker hun leven nu wel is, nu ze gestopt zijn met drinken.

Net als roken maakt drinken deel uit van een pose: zie mij hier staan roken en drinken. Zie me hier staan. Nu staan ze daar met lege handen en een glimlach.

Marc Tiefenthal

In tijden van toenemende verdomming en groeiend nationalisme is het gepast, ha, erop te wijzen dat Marc Tiefenthal gemakkelijkheidshalve kan worden gecatalogeerd als Belgisch dichter, die zowel in het Nederlands als het Frans schrijft. In diezelfde context, stijgende verdomming en toenemend nationalisme, vraagt menigeen zich af waar de dichter verblijf houdt. Daar hij op twee plaatsen in de wereld verblijf houdt, dit is bilokaal woonachtig, heeft hij op het Groot Smoelenboek van de heer Sukkelberg, voor de lol Bobigny als woonplaats opgegeven. Kom hem daar maar niet bezoeken. Evenmin als in Menen, Ieper, Leuven, Bossière, Brussel, Antwerpen noch Temse, waar hij ooit gewoond heeft.

Veel valt er niet te vliegen zonder vleugels. Met vleugels valt dat nog mee al is het aangewezen andere krachten mee in te zetten dan de eigen vereende krachten.

Dus niet meteen een fiets met vleugels of een bromfiets maar een heus vliegtuig, met een of meer motoren.

Ziet u, zo is dat allemaal begonnen. Zo hangen er elke dag honderden mensen in de lucht op vliegensvlucht. Anders was het toen Daedalus verstrikt zat in het labyrint en er wou uit ontsnappen, samen met zijn zoon Icarus. Willen we niet allemaal, vroeg of laat, ontsnappen uit den doolhof?

Daedalus maakte vleugels voor zichzelf en zijn zoon. Ze bestonden uit vogelveren bijeengehouden met bijenwas. Icarus was stoutmoedig en vloog hoger dan de aangewezen hoogte. De zon deed de was smelten. De rest is geschiedenis. Of legende.

Hoewel Leonardo da Vinci ook wou vliegen. Dat was dan weliswaar met wat later een helikopter zou worden. Zo zie je maar.

Zelf maak ik me eerder uit de voeten.

Marc Tiefenthal

In tijden van toenemende verdomming en groeiend nationalisme is het gepast, ha, erop te wijzen dat Marc Tiefenthal gemakkelijkheidshalve kan worden gecatalogeerd als Belgisch dichter, die zowel in het Nederlands als het Frans schrijft. In diezelfde context, stijgende verdomming en toenemend nationalisme, vraagt menigeen zich af waar de dichter verblijf houdt. Daar hij op twee plaatsen in de wereld verblijf houdt, dit is bilokaal woonachtig, heeft hij op het Groot Smoelenboek van de heer Sukkelberg, voor de lol Bobigny als woonplaats opgegeven. Kom hem daar maar niet bezoeken. Evenmin als in Menen, Ieper, Leuven, Bossière, Brussel, Antwerpen noch Temse, waar hij ooit gewoond heeft.

Mijn vrouw herhaalt het vaak: dit land stopt enorm veel geld in de grond. Ze bedoelt grondwerken, meestal betreffen ze wegen en verkeer.

Om de strijd aan te gaan en op te rukken naar de linie, de eerste of de tweede, dat laat ik even in het midden, moest ik een andere weg zien te bewandelen en te gebruiken met de auto. Er waren wegenwerkzaamheden, een maand lang, op de hoofdweg. Mijn cliënt had me het bestaan onthuld van een sluipweg. Ik vond die sluipweg door traag te rijden in de richting van de Stichting. De sluipweg ligt net naast het begin van het domein van de Stichting. Weg in slechte staat. Niemand bekommert zich erom, het is immers een sluipweg. Traag reed ik erin, valkuilen en kuilen tout court vermijdend. Er stond een bord dat de straat zonder einde was gemaakt. Achteloos reed ik aan het bord voorbij, dacht dat het misplaatst was.

Nee hoor. De hoofdweg was opgebroken maar de zijstraat evenzeer. Gelukkig vond ik plaats in de sluipweg om te parkeren en liep het laatste stuk te voet.

Marc Tiefenthal

In tijden van toenemende verdomming en groeiend nationalisme is het gepast, ha, erop te wijzen dat Marc Tiefenthal gemakkelijkheidshalve kan worden gecatalogeerd als Belgisch dichter, die zowel in het Nederlands als het Frans schrijft. In diezelfde context, stijgende verdomming en toenemend nationalisme, vraagt menigeen zich af waar de dichter verblijf houdt. Daar hij op twee plaatsen in de wereld verblijf houdt, dit is bilokaal woonachtig, heeft hij op het Groot Smoelenboek van de heer Sukkelberg, voor de lol Bobigny als woonplaats opgegeven. Kom hem daar maar niet bezoeken. Evenmin als in Menen, Ieper, Leuven, Bossière, Brussel, Antwerpen noch Temse, waar hij ooit gewoond heeft.