Categorie: Frank Tilemans (Page 2 of 2)
Hoe wij Frank Tilemans (Tilburg, 1983) zo lang geheim hebben kunnen houden, is ons ook een raadsel. Hij is een veelgezien gezicht in de Zesde Stad van het land. Enkele jaren geleden werd hij bij de T-Parade nog verkozen tot Mister T 2010. Maar niemand kon vermoeden wat een dichttalent er achter deze jongen school. Zelfs wij niet, op ons wekelijks terrasbijeenkomstje. Dus nu ontkomen we er niet aan: Frank gaat hier publiceren. We vermoeden dat u niet lang nodig heeft om met ons te beamen: ja, dat moest.
De Kutbinnenlander
altijd present
maar nooit aanwezig
de ongeschreven regels
is de kern van ons bestaan
wij, jij en ik
dompelen de kroezende waanzin
ten onder in het buiten beentje
we weken het
tot het te pruimen is
ontleden het
en kijken er na
om het vervolgens te slikken 🙂
Het kritiekloze kan ik maar moeilijk verdragen, het smoort het algemeen nut van het bestaan in de kiem en ondermijnt hetgeen wat werkelijk is. Doofstomme ja-knikkers dienen geen enkel doel. Levenloze karakters noem ik ze.
Bestaan, of zijn, zoals u wilt, impliceert verantwoordelijkheid te nemen, het zijn is iets wat is! Het ”zijn” is de essentie van de schepping, snapt u wel?
Handelingsbekwaamheid daar gaat het over. Iets wat is, is vruchtbaar, vruchtbaarheid is een groot goed, toch?
Kritiek, daar leef ik voor, heerlijk als je met de grond gelijk gemaakt wordt. Terug naar de wortels van je bestaan, weten dat je niets waard bent. Weg met de illusie dat je iets bent, iets betekent, Je bent gewoon niets. Een waardeloos schepsel met een naam.
Noem mij één ding waar de mensheid in geslaagd is. De mensheid is erin geslaagd te mislukken. Zand vreten, een leven lang, oorzaak en gevolg. Alles is er al, alles ligt vast van de wieg tot het graf. Dacht je nu echt dat de vrije wil bestaat? Dat je ook maar iets kunt beïnvloeden? Alles is bepaald, de handelingen die je verricht zijn louter een blauwdruk. Niets is van jou, begrijp je dat! Op het moment van je geboorte is je doodvonnis al getekend, het jaar het uur de minuut en zelfs de oorzaak. Ziekte, een ongeval, een moord, zelfdoding ectera.
Ik zie u fronsen, u lacht nu uw onzekerheid weg, dat u mij een zieke idoot vindt, interesseert me geen zier. U komt vanzelf aan de beurt, Magere Hein komt nóóit te laat. Als u straks niet kunt slapen dan is dat niet mijn schuld, maar dan is dat dé bevestiging.
Terwijl u dit leest is uw leven al met een minuut verkort, voor de langzame lezer zijn dat er dus ál twee. De tijd knaagt aan uw welbehagen zonder meedogen aan uw zogenaamde kostbare tijd. Tijd, een klokje wat tikt, een mooi voorbeeld van de idiotie van de mens, de eeuwige zoektocht naar erkenning – ik word er triest van. De uitvinding van de zeventiende eeuw ”tijd”.
Morgen gaat u weer massaal als slaafse termieten ”belangrijk” excelleren in het nutteloze bestaan. Uw graf is immers niet gratis, ik zei het u al: zand vreten een leven lang. U bent niet wie u denkt dat u bent, de keuze te maken dat u denkt dat u bestaat of bent zoals u wilt. Die keuze is niet van u.
Nee, want zoals ik u al zei: alles is er al, alles is bepaald, u bent slechts een blauwdruk. Ook als u denkt, dat u denkt, dan moet ik u teleurstellen, u kunt namelijk niet denken. Acceptatie, daar gaat het om, dingen zijn zoals ze zijn tot het tegendeel bewezen is, punt.
Omdat jullie er toch allemaal NIET waren, en ik dit jaar niet meer hoef op te treden (dat ik weet), gewoon lekker nóg een keer beelden van mijn optreden op Botrange Base Camp. Veel beter geluid. Dank aan Spatialrinus!
Ik was bijtijds vertrokken, maar als ik die sprint door Antwerpen Centraal niet had getrokken (het hele station van boven naar onder door in 2 minuten, met een vrij lompe grote zware tas, niet dat ik loop op te scheppen hoor) had zich vermoedelijk een kettingreactie van vertragingen voorgedaan, achteraf naar mijn schema kijkend. Zo belandde ik, met vooral meer geluk dan wijsheid, tegen openingstijd op het kampvuurfestivalletje Botrange Base Camp. U weet wel, waar ik vrijdag op deze site ook al even over sprak.
Had ik deze vertragingen wél gehad, dan weet ik niet of ik het nog zou zien zitten. Al met al ben ik een bescheiden werkdag onderweg geweest in het openbaar vervoer, en dat heb ik de laatste tijd te vaak gedaan. Maar het is België. Ik ben graag in België. Ik voel me fijn in België – rustig, dromerig, zodra ik op het grondgebied van de zuiderburen ben valt alle opgefokte Nederlandse woede van me af en maakt plaats voor een geduldige romantische inborst.
Nochtans stuurde een vriend die reeds op locatie was me een smsje. “We hebben het zojuist gevonden, maar ik zou niet afkomen. Echt.” Verbaasd sms ik terug: “Is het zo erg ?”
Ik kreeg enkel een “Yep” terug. Een mens zou zich door minder laten ontmoedigen.
Ik vroeg vervolgens maar of er nog wat te poepen viel aldaar, waar hij op antwoordde: “Poepen op 694 meter hoogte, zijde gij niet goed bij uw hoofd?” Ik schatte dus maar in dat het wel mee zou vallen.
Door mee te kunnen rijden met enkele andere gestrandden op station Verviers-centraal (Botrange is écht niet te doen met het OV, organisatie. Zet dat de volgende keer duidelijker op de flyer, dat mensen moeten rekenen op een bus die eens in de twee uur rijdt, en dat liften eigenlijk je enige optie is in dat deel van het land. Of een dag eerder komen en er gewoon een ruim kampeerweekend van maken of iets dergelijks.) belandde ik er dan toch, en ik moet zeggen, ik heb me opperbest vermaakt. Leuke jonge mensen met tentjes, kampvuurtje, drank, muziek, ambiance, meer moet dat niet zijn. Veenmugjes, ecologisch pissen in een diep gat, en bier halen met zuipkaarten. Natuurlijk, de organisatie was veel improvisatie, want het programma moest zo ongeveer doorlopend op de schop (ik benijd de stage manager niet) en ook een aantal acts kwamen geloof ik niet opdagen. Waaronder… de twee andere dichters die zouden komen.
Aldus was ik ineens de enige dichter op het programma, maar ja, het publiek had zelfs bij mijn relatief korte act maar nét genoeg geduld. Het hielp ook veel dat Gentse maat (en lid van de Wolven van la Mancha) Marlon Van Steelant bijsprong en me muzikaal begeleidde. Wat best ok klonk (misschien moeten we dat nog eens een keer doen. Maar dan eerst wat repeteren denk ik.) Wel zie je duidelijk op het filmpje dat ik enkel de aandacht net voor de toren wist te vangen, aan de andere kant van het vuur interesseerde het eigenlijk niemand. En dat was bij méér dichters waarschijnlijk nog erger geweest. Dus het was waarschijnlijk beter zo. Ik vond het leuk, Botrange – thanks for having me !
Genoeg gezwamd, want de capriolen die ik heb moeten uithalen om terug in Tilburg te komen, interesseren jullie toch niet. Filmpje !
P.S. Voor de fans van Frank Tilemans, ik had toestemming om ook één gedicht van hem voor te dragen. De oplettende luisteraar zal dus ook zijn werk even horen passeren.
Auteur Frank Tilemans
|
28-10-2012
|
Achteruitkijkspiegel
Mildvlees rimpelt
oeverloos naakt lost op
waarvoor het bedoeld is
Verlegen vocht knielt in gras omhelsd door aarde
Mildvlees rimpelt
gekleurd druppelend zout in kringen gevangen
Zondeval
Mijn ego vloeit
Een echo zonder bestemming
Bezonken rood wordt wakker
met een gezicht van was
Het penseel wacht ongeduldig
het heeft zojuist gedaan
wat het doen moest
de vrijheid geroken
op zoek naar eeuwigheid
de erkenning die ontbrak
Geplaagd door schuld in een tijd van niets
letters waarvan de relevantie betwist kan worden
Paarden in galop paarden met vleugels
aangespoord door iemand die ik niet ken
Mijn gal als steenkool
schuld begint te borrelen
het wil ontsnappen
en het weet dat dat niet kan
nocebo
Mijn handen koud mijn zicht vaag
Ik ben nog niet zover niet nu nu het nog kan
Ik denk aan toen toen het nog kon
schimmenspel
Ik hield zo van verlangen
denken dat het zou kunnen als het kon
nu is alles zoals het toen niet was
Met voeten treden volk
veracht het leven
veracht het volk met leven de dood te voeren
dood het volk dat leven verachten
veracht de dood met leven te voeren
de dood veracht het volk
dood het te leven volk
het te dood treden volk
Metta
Ik houd van haar
voor wat zij missen kan
De muze die nimmer een ekster wordt
naar gelang de tijd verstrijkt
Mnemosyne dochter van de aarde
zeg haar wat zij missen kan
vertel haar ook wat ze niet missen hoeft
mijn geest is helder
mijn lichaam rein
ik bedoel het goed
ook kan ik dienen noch vechten
zal gehoorzamen
sterven als dat nodig is
ben maar een filosoof
ik weet waar ik sta
mijn liefde is louter platonisch
vertel het haar
laat ons samen drinken
op haar Metta
laten we toosten op phila
en Plato eren
© 2023 KutBinnenlanders.nl
Theme by Anders Noren — Up ↑
Reactietjes