Maand: augustus 2022 (Page 1 of 2)

In Nederland noemen ze de zetel of de sofa de bank. Ze weten niet en willen niet weten hoe verkeerd dit is. Laten we eens kijken waar er wel een bank te vinden is.

In het park. In weer en wind, steeds paraat.

De geldbank. Enkel open tijdens sommige kantooruren. Voor de rest op uw telefoon.

De bloedbank. Voor bloedgevers zogenaamde donoren en bloedzuigers die bloed toegediend krijgen.

De pijnbank. Voor bloedlozers. Bloedloezers dus.

De gegevensbank. Voor gefilterde, geklasseerde en gerangschikte informatie hapklaar voor uw computer. De  racistische aanval van de Nederlandse belastingdienst op gezinnen van Turkse en Marokkaanse oorsprong inzake de kinderbonus was het resultaat van een netjes gevoede gegevensbank met ingebouwd racisme.

De organenbank. Het is er altijd druk in het weekend.

U ziet, geen enkele van deze banken past in ons salon. Daar zitten we dus veeleer en terecht in een zetel of een sofa. Daar is niets mis mee, integendeel. Doei.

Roer eens in mijn hart
dat gevoelens stuurt naar mijn hele lijf
Het hart is waar alles stopt en start
Het hart bepaalt wie en wat er blijft.

Verander mijn gevoel met armen en handen
Geen enkel opbeurend woord heeft effect
Lichamelijkheid waar het lichamelijk plakt
van trage modder door een triest subject.

Trek me, trek me, trek me zo de put weer uit
Trek me, trek me, trek me uit de drek totdat ik fluit
(En de ketel ook).

Doe mij jouw leuke dagje
Schenk wat over en redt me van de fles
Stuur de ober langs en daarna mag je
mijn goed humeur ophalen, hier heb je mijn adres.

(refr.)

Je hebt maar te luisteren
als je ten harte neemt wat ik te zeggen heb
En als je denkt dat ik teveel klep
doe dan alvast je afscheidszoen
Dan kun je al die andere dingen doen
terwijl ik je jaloers nakijk…

(refr.)

In allerlei menselijke handelingen en activiteiten is industrialisering opgedoken. Of ingetreden. Met wisselend succes. De voedselindustrie bulkt van ziekteverwekkende ingrediënten. Ik walg van kant-en-klare maaltijden.

Waar ik niet van walg is de verpakkingsindustrie, een verzameling oenen met twee linkerhanden die van alles & nog wat verpakken. Ik leef ermee op voet van oorlog. Zij verplicht me altijd gewapend rond te lopen, met een zakmes op zak om verpakkingen te openen die anders niet open te krijgen zijn. De onwillige verpakkingen, ze maken haast de helft uit van de producten van de verpakkingsindustrie.

Die oenen immers vergeten heel vaak dat je hun verpakkingen ook nog moet open zien te krijgen. Het zal hen worst wezen.

Japanners doen niet aan verpakkingindustrie. Voor hen is verpakken een kunst, niet inpakken en wegwezen maar uitpakken, traag maar zeker en laag voor laag, zonder iets te scheuren. Zie je, alleen al de verwoording ervan doet u, lezer, en mij, schrijver, watertanden. Zonder industrie is het pas goed leven.

De valbijl maakte een einde aan de klassenjustitie inzake uitvoering van de doodstraf. Hoe armer de burger, hoe straffer de straf, hoe groter de marteling, hoe wreder de dood. Zo verging het de ter dood veroordeelde. Met de valbijl werd iedereen gelijk voor de doodstraf. Het slachtoffer merkte bovendien nauwelijks dat hij of zij onthoofd was.

De valbijl is een Franse eensnijdende bijl die van op zekere hoogte, meer dan een meter, naar beneden in de nek van het slachtoffer valt.

Dr. Guillotin, arts en links politicus, had in het Franse parlement gepleit en geijverd voor een propere terechtstelling die voor iedereen dezelfde zou zijn. Gelijkheid stond hoog in het vaandel geschreven van de Franse republiek.

De valbijl is naar hem vernoemd in het Frans: la guillotine. Hij heeft ze niet ontworpen. De naam is dus niet volledig aan de dokter gelinkt. Hij had louter de aanzet gegeven.

Even zag het er naar uit dat hij er zelf het hoofd zou bij verliezen. Hij werd ter dood veroordeeld maar kreeg genade.

Met Damocles belanden we bij de oude Grieken, aan het hof van Dyonisios de oudere, alleenheerser van Syracuse. Damocles behoorde tot de hofhouding en hield zich ledig met het bewieroken van de alleenheerser. Dat zijn volk hem zo bewondert, en zo.

Dionysios zelf echter vond die vleierij maar niets. Hij liet Damocles aanschuiven aan een rijk gevulde tafel. Echter …. De hele tijd en een uitgebreide maaltijd duurt lang, hing aan een paardenhaar vastgemaakt een zwaard boven zijn hoofd. Zijn eetlust daalde dan ook zienderogen en zijn gastronomisch genot was verknoeid.

De oudere wou duidelijk maken wat hem als machthebber dagelijks boven het hoofd hing. Damocles zong nadien enkele toontjes lager en gaf dat luxebestaan op. Trok hij zich als eremiet terug in de woestijn? We weten er niet veel meer van. Het zwaard echter is de geschiedenis in gegaan.

Terzijde: binnen een democratie is de macht eerder verspreid. Een staatshoofd hoeft minder te vrezen. De huidige alleenheersers zoals het Trump, den Erdo of Vladim Putain achten zichzelf zonder vrees. Laat het zwaard loskomen van het paardenhaar en hen treffen.

Zowat mijn hele volwassen leven scheer ik me nat, dit betekent met kwast, zeep en scheermes. Wie scheermes zegt, zegt Ockham. Willem van Ockham was een middeleeuws, ietwat Engelse wijsgeer en een volslagen nominalist. Ik zou voor minder zweren bij een scheermes. Zelf ben ik namelijk ontzettend nominalist. Nomen est omen. Je krijgt een naam en die doet het voor jou. Naam maak je niet maar krijg je. Je naam maakt je waar.

Tegenwoordig is het minder gevaarlijk nominalist te zijn maar in de Middeleeuwen kreeg je daarvoor de banvloek van de Kerk die dit denken als ketters beschouwde. Politiek en zedelijk correct denken kon niet in het nominalisme. De toenmalige paus sloot daarom Ockham gewoon op. Echter, handige Willem kon ontsnappen en vond asiel in Munster, Duitsland. Stof om er een spannend boek over te schrijven. Hij hoefde dus niet zijn polsen over te snijden met een scheermes.

God schiep uit het niets. Dus was er eerst niets. Dan was er ineens iets. God of iemand anders gaf het een naam. Daar had die paus het dus moeilijk mee. Ockham was hem echter ontsnapt. Niet zo gek veel later versoepelde de kerk haar standpunt inzake nominalisme.

Damocles een zwaard, Ockham een scheermes, Guillotin een valbijl voor een snelle en nette onthoofding. Ze snijden allemaal maar snijden geen hout. Ze gaan voor het vlees.

Wie het op de houthandel heeft begrepen, kan maar beter geen beroep doen op hen. Noch op Procustes. Vreemde kerel. Een voorvader van de handel in menselijke gemiddelden en dito middelen. Hij maakte het gemiddelde op aan de hand van een bed. Later werd dat gewoon het bed van Procustes genoemd.

De man baatte een herberg uit en liet elke gast plaatsnemen in dat bed. Als de gast te groot was, sneed Procustes diens armen en benen wat bij tot ze pasten. Was de gast te klein, dan rekte Procustes hem of haar wat uit tot hij pastte. Zelden overleefde de gast dit, waarna Procustes zich van zijn gast ontdeed en zich ontfermde over zijn bagage. Mooi meegenomen, toch.

Zelf mocht hij op een dag in zijn bed gaan liggen tot de dood erop volgde.

Hij leeft voort in de logica, die soms het bed van Procustes wordt genoemd.

Komt iemand op je af met zware schouders
maar met een volle boodschappentas
Je vroeg je al af hoe het met haar was
Je vraagt het en ze zegt: ik voel me ouder.

En je loopt een eindje met ‘r op
en ze zegt opeens: ik wou je wat vragen…

Ik zit vol met mezelf
en ik kan slechts de helft
Help je me dragen?
Volgelopen met smart
en ik heb niet het hart
Help je me dragen?

Je bent verliefd, het duurt al vijftig weken
en zij is het subject van dat gevoel
Je wilt zo graag dat het terecht op haar stoelt
en zij het het eerst uit zal spreken.

Dus je loopt een eindje met haar op
met dit sentiment in zeven magen…

(refr.)

Het wordt een kruisbestuiven
van twee boodschappen-lijstjes door elkaar
Het laat zich niet wegwuiven
behalve jij, die blijft zwijgen
meer geeft dan het krijgen
terug van haar, het geeft te klagen…

(refr.)

Het was een bijzonder restaurant. Iets Oost-Europees. Op uitnodiging en op kosten van de omroep. Ik kreeg een opdracht: meewerken aan woordprogramma’s. ‘Doe ons maar een voorstel. Spinoza zocht niet, hij vond en zou er nauwelijks anders over hebben gedacht.’ Wie van beiden dit gezegd had doet er al lang niet meer toe. De opdracht kreeg uitvoering.

Jaren later, kilometers verder de hoofdstad in. Het was een bijzonder restaurant, Oost-Europees. Op uitnodiging en op kosten van een weekblad. De directeur wou kennis maken met een gedoemd dichter. Hartelijke kennismaking. Net niet vriendschappelijk. Ik kreeg een voorstel. Wilde het vervullen. Kreeg geen voet aan de grond, bleef aan de grond. Een onderhorige bleek een gorige te zijn.

Alweer jaren later. In een eigenlands duur restaurant, niet gek veel verder van het eerste. De ander voluit laten spreken en praten. Zakelijk. Opschrijven. Later publiceren. Een wildschotel met dieprode wijn. Veel van gedronken. Heel lekker dronken. ‘Wat hebben de mond en de kont gemeen? Kaken’. Wie in het gezelschap dit gezegd had doet er al lang niet meer toe.

‘Er valt al wekenlang geen regen en het is warm, wordt zelfs almaar warmer. De maat is leeg.’ Werkloos zit de boer aan de toog in de kroeg. Aan boerenkrijg tegen het stikstofakkoord doet hij niet. ‘Ik heb mijn koeien en varkens of levend verkocht of laten slachten. Ik doe nu in groenten en fruit, graan, maïs, aardappelen. Maar alles verdroogt.’

Bij wie zou hij dus protesteren?

Uit de hoek, donker en bedompt, komt een man naar de toog gestapt op de twee mannen af. ‘Ik werk bij de fiscus’, zegt hij. ‘Wij vullen de maat tot hij vol is en in geen tijd staat hij leeg. Eerst het virus, dan nu die oorlog. Baas, geef ons een rondje’.