Het werd al bij al een gedenkwaardig moment dat nog vaak zou worden heruitgezonden. De set had alles weg van wat vroeger een volkscafé werd genoemd, hout in plaats van plastiek bijvoorbeeld maar het hout lijkt op hout terwijl het plastiek is.

De hoofdgast was een internationale wereldberoemde hoogleraar met rust in de grammatica die in bijberoep wereldcriticus geworden was. Op de kruk naast de zijne zat de schrik van alle geleerde deskundigen, presentator van een praatprogramma met grote kijkdichtheid, ongeacht of hij Piet, Pol of Dries heet.

Genoeg ingrediënten om er een memorabele uitzending van te maken. Rood licht. Daar gingen ze.

Vraag: ‘Heeft de pandemie de wereldorde onderuit gehaald?’

‘Dat is geen wereldorde maar een ongebreidelde planetaire wanorde. Globalisering noemen jullie dat. Ik niet. Volgens mij is dat planetaire uitbuiting van de mens door de mens. De politiek kan er weinig tegen doen. De wereldhandelsorganisatie bijvoorbeeld regelt in deze niet echt veel. IJverig en monddood fabriceert de Chinees tegen dumpingloon auto’s, wasmachines, telefoons, kledij, schoenen en tot slot ook het coronavirus. Als orgelpunt. Nu is die Chinese globalisering gedaan. De Amerikaanse globalisering is al langer gedaan. Zag je dat schip dat vastzat in het Suezkanaal? Dat dus, ja.’

Het werd integraal uitgezonden, zonder lachband.