Ze zenden elkaar smsje,s
Maand: juni 2013 (Page 1 of 4)
Ook ik besef, achteraf, dat het dom was om te proberen met een paar kilo heroïne, de stadstaat Singapore binnen te komen.
Natuurlijk, ik wist van het fascistische beleid van het betreffende land, met betrekking tot opgepakte drugsdealers. Geen genade: een ‘legale staatsdood’ is de standaard repercussie. Geen appetijtelijk vooruitzicht. Aan de andere kant, had de Singaporese douane mij niet gepakt, ik zou nu als god op Hawaï leven, voor de rest van mijn leven financieel onafhankelijk.
De werkelijkheid was harder en gruwelijker. Toen ik vier maanden geleden op de luchthaven in mijn kraag werd gevat, wist ik meteen hoe laat het was: een uur ’s middags en het uur U. Het einde van mijn bestaan op aarde had ik zelf ingeluid, met mijn onbezonnen daad van jeugdige overmoed. Een schending van de meest basale rechten van de mens, men behoort een persoon niet de wereld uit te helpen, enkel omdat hij wat poeder vervoert. Desalniettemin had ik me neer te leggen bij het krankzinnige regime van de Aziatische dwergstaat. Een gezag dat zo blind is voor de tijdsgeest, dat ze niet eens de tegenwoordigheid van geest bezit, het onschuldige herenblaadje Playboy te gedogen.
Ondertussen zit ik in de puree. De Nederlandse ambassade heeft uiteindelijk niets voor mij kunnen betekenen. De Singaporese machthebbers waren onvermurwbaar. Over een week vindt mijn executie plaats. Ik ben er rustig onder. Mijn pleegvader – mijn biologische ouders zijn niet meer in leven – spreek ik de ochtend van mijn einde voor de laatste keer; via de telefoon. Hij kan het niet opbrengen naar Azië te vliegen, zijn kwetsbare hart zou overlopen met emoties. Begrijpelijk.
Sinds twee maanden schrijf ik via Amnesty International met een Duitse vrouw, Monika uit Heilbronn. Zij verloor ooit, alweer jaren geleden, haar eigen zoon vanwege een soortgelijk drugsvergrijp. Het lucht op met haar te corresponderen. Het geeft de laatste weken van mijn leven een bepaalde verlichting, misschien zelfs zingeving. Hoewel je je kunt afvragen wat voor zin het heeft om een tweeëntwintigjarige jongeman van het leven te beroven, in plaats van hem laten we zeggen zeven jaar in de cel te gooien, waardoor hij nog de mogelijkheid heeft zijn leven te beteren.
Gister had ik mijn beste vriend aan de telefoon. Hij zwoor dat hij nooit in zijn leven één voet zou zetten op het grondgebied van een land, waar ze de doodstraf hanteren voor het bezit van of de handel in drugs. Deze gelofte sterkte mij. Het was een emotioneel gesprek. Tranen vloeiden. Aan beide kanten.
Over zeven dagen ben ik historie. Ik probeer de dagen en de nachten – ellenlange geduldexercities – door te komen, met het denken aan wijlen mijn ouders, mijn pleegvader, mijn beste vrienden, Monika. Ik zal overleven. Misschien niet in dit leven, maar mijn free spirit zal overleven.
Ik moet denken aan de woorden van de Amerikaanse acteur Steve McQueen, in de slotscène van het meesterwerk Papillon:
Hey you bastards, I’m still here!
Otto loopt naar zijn koffiezetapparaat. Het is superduur. Veel duurder dan dat van jou. Het is ook het brutaalste en meest eigenzinnige koffiezetapparaat van de complete EGKS. Dat komt door chips die er in zitten. Er zitten gewoon te veel chips in een apparaat dat alleen maar koffie hoeft te zetten. Chips stoppen fabrikanten in dingen om er stoer mee te doen. Het ging al verkeerd bij de Furby. Een brutaal rotbeest dat ook steeds wat te zeuren heeft. Het maakt het apparaat niet uit of er mensen luisteren of niet. Op conversaties zit het niet te wachten. Het is niet uit op interactie of een goed gesprek. Het is een nemer. En een zender. Altijd is het zendgericht bezig. Zend, zend, zend. Ontkalken! Koffiebonen! Water! Stroom! Koffiedik! Afval! Reinigen! Schone kopjes! De situatie in Syrië! Het gezanik is niet van de lucht. Het nurkse apparaat heeft een eisenpakket zo lang als het bedrag op Otto’s bankrekening (dat is behoorlijk lang) en onze CEO is daar niet van gediend. O nee. Hij walgt van koffiezetapparaten die hoog van de toren blazen. Welke toren dat is hem om het even. Waar het om gaat, is dat mensen in Otto’s nabijheid er goed aan doen, er niet te hoog vanaf te blazen. Als er al hoog van de toren wordt geblazen, is er maar één die dat doet en zijn naam begint met een O. Daar heeft een koffiezetapparaat, zelf met ingebouwde maalfunctie en zelfs als dat duurder is dan dat van jou, dus geen recht op. Sterker nog: die moet alleen koffie maken (en malen) en verder zijn kop houden. Zelfs al is het superduur.
Vandaag zagen we de Thaise Hulk
erg geliefd bij de vrouwen
Film van de dag: Deathtrap (1982)
Uiteraard had ik het jaren terug al voorspeld. Sterker, ik wist het al voordat het internet uitgevonden was. Laten we eerlijk zijn: de intuïtie van Cineman is onfeilbaar. Dat weet een kind. Ik wist het dan ook zelfs al als kind. Nu wil ik niet zo ver gaan dat ik het in de baarmoeder al zag aankomen, maar het was op de nog niet geheel gevormde vingers al uit te rekenen. Daar hoefde ik 1984 niet voor gelezen te hebben. Het verbaast me eerder dat het nog bijna 20 jaar langer heeft geduurd dan Orwell dacht. Maar u en ik weten ook dat dit niet uit de lucht is komen vallen. Dit is al decennia in de maak, aan de gang, aan de hand, de dagelijkse orde. U en ik worden doorlopend in de gaten gehouden en alles wat we doen óf laten wordt profielmatig aan elkaar geknoopt. Vandaar dat ik altijd uiterst voorzichtig opereer op het wereldwijde web. Om niet te zeggen: onzichtbaar. Deze tekst is dan ook telefonisch doorgebeld aan een redacteur, zoals al mijn andere teksten. Via een beveiligde lijn.
Hierdoor zult u ook mijn echte identiteit niet terugvinden via enige social media. Mijn adres en telefoonnummer zijn bij niemand bekend – ook mijn familie en intimi kennen mijn echte identiteit niet. Het mag u dan ook niet verbazen, dat toen ik kennis nam van een online enquête die informeerde of ik problemen had met aftap-praktijken door overheden, ik eerst niet het minste beetje van plan was mijn stem te laten horen. Reageren op zo’n vraag leidt immers maar tot ongewenste aandacht naar mijn persoon.
Maar vervolgens bedacht ik me dat men natuurlijk ook bijhield wie er naar de enquête keken. Alles in dienst van de strijd tegen terrorisme, uiteraard. (Mijn excuses voor de redactie van deze website, die door het woordgebruik in deze tekst onnodige aandacht naar zich zullen toetrekken, maar het zal duidelijk worden waarom het nodig is.)
Het is dan ronduit verdacht als u niet reageert, terwijl u zo’n enquête ziet. Als u niets te verbergen heeft, geeft u immers uw mening over de kwestie. Het liefst natuurlijk een mening die in het voordeel van de aftap-praktijken uitvalt, maar ook het tegenovergestelde komt hen niet slecht uit. Degenen die stilletjes zwijgen, dat zijn de potentiële kwaaddoeners. Onmiddellijk een vlaggetje in de database. Het zweet brak me spontaan uit. Ik stond op het punt om op één van de opties te klikken. Maar daarbij bedacht ik me dat zodra ik klikte, mijn mening uiteraard óók weer vastgelegd lag. Zonder optie deze te wijzigen, mocht dat binnen een veranderend politiek spectrum plots handig zijn. Alles wat u op het internet plaatst, blijft op het internet. Ik vloekte binnensmonds (hardop zou ook onnodige aandacht trekken) en sloeg mijn exemplaar van 1984 open, bladerend naar een zinnige gedachte die me uit dit dillemma kon redden.
Waarop ik bedacht dat dit – weliswaar tweedehands aangeschafte – exemplaar ook een verdacht bezit in mijn huishouden was. In de huidige tijden kun je nooit zeker genoeg zijn of bepaald gedachtengoed binnen uw huiselijke muren gekenmerkt is als een aandachtspuntje. Zweet brak uit bovenop mijn reeds uitgebroken zweetlaag. Ik moest dit boek zo snel mogelijk mijn huis uit hebben. Alleen, hoe deed ik dat ? Waar ik het ook zou deponeren, het zou door camerasurveillance of toevallige voorbijgangers waargenomen kunnen worden. Vernietigen dan maar ? De meest zekere vorm was met vuur, maar satellieten en observatiedrones konden tegenwoordig ook verdachte hittevorming binnenshuis peilen.
Starend naar mijn beeldscherm begon ik pagina voor pagina uit het boek te scheuren en de bladzijden op te eten. Ik hoopte dan maar dat het licht verteerbare kost zou zijn. Ik wil maar zeggen, deze kwesties kunnen zwaar op de maag wegen.
Noot van de redactie: tijdens de telefonische voordracht van deze tekst begon de heer Cineman opvallend te boeren en burpen, waardoor hij richting het einde schier onverstaanbaar werd. De laatste alinea werd zelfs vergezeld door kokhalzende geluiden. Na de laatste zin werd het gesprek vrij abrubt afgebroken.
| Altijd die ander willen zijn Die een ander wil zijn Die een ander wil zijn Die weer een ander wil zijn Die ook een ander wil zijn Die een ander wil zijn Die die andere wil zijn Die een andere wil zijn Die een ander wil zijn Die ook anders wil zijn Die een ander wil hebben |
niet jezelf angst lichaam slank geslacht man lijf gezond te snel af succesvol de baas macht kleur wit buur rijk persoon goed geliefd speciaal bewustzijn wetend |
Om uiteindelijk
jezelf te mogen zijn
Tilburg, 2002.
op dit schip heb ik gevaren.Het was de Johanvanoldenbarnevelt later werd hij omgedoopt als Lakoni.Hij verging nabij Gibraltar.Ik was op tijd weg
Lowy de zeeman
© 2023 KutBinnenlanders.nl
Theme by Anders Noren — Up ↑
Reactietjes