Gefrustreerd trilden de vingers van de Duivel boven het toetsenbord. Kom op, verman je. Die éne email moet nog even weg. Dan door naar het volgende punt op de to do lijst. Voetje voor voetje, stap voor stap. Niet denken aan de enorme bulk werk die iedere dag alleen maar leek te groeien en nooit af komt. Concentreer je. Geachte… wacht, geachte wie ook alweer ? Vertwijfeld greep de Duivel naar zijn horens.
Achterover leunend in zijn comfortabele bureaustoel staarde hij naar zijn computerscherm. Natuurlijk waren het geweldige jaren en kreeg hij dankzij de moderne technologie meer en meer kwaad de wereld in. Alles ging vlotter, eenvoudiger, efficiënter. Waarom had hij dan toch zo het gevoel minder gedaan te krijgen ?
Het installeren van dictators was nog nooit zo eenvoudig geweest. Vroeger moest hij weet hij veel wie weet hij veel wat influisteren, nu hoefde hij enkel een documentje te vervalsen en naar een juiste netwerkprinter te sluizen. Photoshop Elements en een beetje Duivel was wel weer klaar. Mailboxen volknallen met spam, al te positief ingestelde websites DDoS’en, het was eigenlijk te makkelijk. Alles en iedereen was global, woede was met een simpele tweet opgewekt. Het was poepsimpel maar zo veel werk. Heel de dag was hij bezig met dingen die hij maar half meer snapte.
Vroeger ging hij nog wel eens uitgebreid iemand bezeten maken. Dat waren mooie tijden. Ouderwets vakmanschap. Soms waren er dagen exorcitie nodig om hem er weer uit te krijgen. Hij kon er enorm van genieten. Het was tegenwoordig niet meer aan de orde. Enkel dat stomme computerscherm zag hij nog. Vierkante oogjes. En dat oeverloze gelul van al die individuutjes op al die sociale netwerken. Stiervervelend, hele dagen zat hij die brol te lezen en te bedenken waar hij invloed kon uitoefenen. Hoe makkelijk het ook allemaal was, hij vond er eigenlijk geen klap meer aan zo.
Hij staarde naar zijn vingers. Zijn linkerwijsvinger zat op de letter Q te rammen. Hij wist niet zeker hoe lang, maar plots had hij in zijn overpeinzingen het harde DTAM DTAM DTAM DTAM geluid gehoord. Hij staarde terug naar zijn beeldscherm. Geachte qqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqq stond er. Met nog veel meer q’s erachter. Regel na regel na regel. Q, q, q. En zijn vinger tikte door, harder en harder. De Duivel had nooit geweten dat je frustratie en gebrek aan inspiratie met een Q schreef. Plots knapte de Q-knop en vloog door de lucht, om ergens onder te stuiteren.
De Duivel kon het niet echt schelen. Even maakte hij zich lichtjes zorgen over of hij de letter Q niet nodig had, maar zo vaak gebruikte hij die niet. Hij kon prima zonder. Een heerlijk gevoel, eigenlijk. Zo zonder die bijna volledig onnodige letter Q. Bevrijdend ! Al die toetsen ook, waarvan hij de meesten niet eens gebruikte. Zo zou hij zijn hele leven eigenlijk wel eens uit elkaar willen slopen. Alle onnodige troep eruit. Back to basics. Dat je enkel nog overhoudt wat je nodig hebt, al de rest eruit.
Zijn vinger begon op de letter W te tappen. DTAM DTAM DTAM DTAM.
www.renevandensen.nl
Meer René op Facebook !
Geef een antwoord