Verveeld keek D/T in het schuim van zijn halflege glas bier. Hetzelfde halflege glas bier dat hij vorig jaar ook al aan de mond hief. Op dezelfde plaats, op hetzelfde tijdstip, om dezelfde reden. Mijn god, wat haatte hij dit jaarlijkse feestje. Zonder enige concrete reden werd het georganiseerd, jaar in, jaar uit, en alle fouten werden ieder jaar weer uitgenodigd. En ieder jaar kwam hij toch maar weer opdagen, daar. Op het grote Foutenfestijn.

Daar in de hoek had je Otje Ou en Adje Au, dik met elkaar in discussie. Populaire feestbeesten Zowiezo en Persé hingen menigeen halfdronken om de schouders, joviaal bedelend om drank om vooral niet te hoeven betalen. Ze wisten niet dat het hele feestje gesubsidieerd was, op ieder feestje kwamen ze gewoontegetrouw ongevraagd binnengevallen. Nu hingen ze om de nekken van de aziatische siamese tweeling, Ij en Ei. D/T voelde zich een beetje misselijk, een lichte smaak van kots mengde zich met het bier in zijn mond.

De spotlights op het podium gingen aan en de presentator vroeg iedereens aandacht. D/T draaide zich ook maar om. Ach ja, de jaarlijkse prijsuitreiking. Het mocht geen verrassing heten, Levenloos, duidelijk de hoofdgast van vanavond, mocht de wisselbokaal in ontvangst nemen. Hij was weer het meest prevalent geweest in de media, van alle fouten. Telkens wanneer ‘dood’ of ‘dode’ een tweede keer in een zin gebruikt zou worden, schakelden journalisten over op het biologisch incorrecte Levenloos. Het was dit jaar eerder een oeuvreprijs, want als fout maakte hij meestal weinig indruk, hij was eerder al ingesleten in de cultuur. Maar gewoon de reusachtige hoeveelheid tijd dat hij al in de running was, zorgde ervoor dat hij dit jaar de onbetwiste hoofdgast was. Levenloos was een senior. Hij schraapte zijn keel voor een grootse speech.

In de hoek zag D/T, in de schaduw, Vogelvrij zitten. De winnaar van vorig jaar. De Wisselbokaal Van Grote Fouten had hem niet veel goeds gebracht. In één klap was hij, na de prijsuitreiking, als hasbeen weggestorven. Niet vreemd als ze deze prijzen maar blijven uitreiken als oeuvreprijs, zonder enige aandacht voor wie of wat momenteel de meest invloedrijke fout is. Nee, liever werd invloed als een grote optelsom gezien, en niet zelden gingen zowel de bokaal als de aandacht dus uit naar een fout die allang beiden niet echt meer verdiende. De aandacht werd diens carrière dan doorgaans ook fataal. Vogelvrij slurpte depressief van een tot de rand gevuld glas sterke drank. Blies er kleine belletjes in met getuitte lippen. Geheel geen aandacht voor Levenloos en diens speech. Hij wist al wat er na deze avond van reeds vergane glorie zou gaan volgen.

“Deze prijs is… het is…” Levenloos schraapte zijn keel en liet de zaal even in spanning. Toen fronstte hij zijn wenkbrauwen en vervolgde: “Gelul. Deze prijs is puur gelul.” Geschrokken lachjes en geschokte gezichten verdeelden het publiek. Levenloos schraapte nogmaals zijn keel. “Puur, puur gelul. U hoort het goed, gelul. Niets meer, niets minder. Natuurlijk waardeer ik de aandacht voor mijn harde werk, maar laten we eerlijk zijn. Wij fouten opereren in een gebied dat langzaamaan aan de jeugd toebehoort. Gedaan is het met de Zetfouten van weleer !” Zetfout, in de hoek gezeten, schoot hard in de lach en hief zijn halve liter bier enthousiast de hoogte in met een vrolijke bevestinging: “EINDELIJK !” De zaal grinnikte.
Levenloos lachtte ook, maar zette toen terug zijn ernstige gezicht op. “We worden gepasseerd, wij, de fouten van techniek en onwetendheid. De discipelen van slordigheid. Wij, de fouten van het misverstand. We zijn passé. Vergist u niet, en eenieder in deze zaal weet het zelf ook donders goed. SMS en Twittertaal heeft ons volledig ingehaald. Moedwillige fouten, cijfers middenin woorden, verwisselde letters, noemt u maar op, ze zijn hip. Ze hebben volstrekt het nu en wij niet. We maken ons hier in deze dure balzaal graag wijs dat het heden ons nog altijd toebehoort, maar het is een illusie. De jeugd heeft de toekomst en wij moeten nodig veranderen.”
D/T had deze spreuk eerder gehoord, en de hypocrisie van notabene Levenloos om deze woorden uit te spreken, werd hem teveel. Hij dronk zijn glas leeg en stond op.

Melancholisch wandelde D/T de balzaal uit. Buiten merkte hij op dat zelfs de mooie grote poster van het FoutenFestijn niet ontzien was. Spellingsnazi’s hadden diverse Fouten van de line-up doorgekrast, en iemand had er in reusachtige rode letters rechts bovenin iets ingeschreven. D/T kneep zijn ogen ineen om het te lezen. Er stond Gebruik een woordenboek! Een 3 voor de moeite.